Alle inzendingen over kaarsje herinnering dode

opnieuw valt er sneeuw mijn hoofd lijkt doorzichtig als glas alles is zo helder en toch denk ik aan niks herinneringen wat zijn dat eigenlijk zijn ze echt? als alles wit is vallen de verschillen weg…

zoveel moeders en zoveel vaders zoveel meisjes en zoveel jongens zijn gestorven aan een gebroken hart ik denk aan hen en hoe ze luisterden naar nog een laatste liedje in de kerken brand je dan een kaarsje steeds verwonderd over licht dat valt gebroken hart ik denk aan ons gebroken hart…

Kabouters klauteren haar bedje in en zoete dromen nemen traantjes mee Kleine fee slaapt Terwijl tegen het plafond rook van eerste uitgeblazen kaarsje nakringelt Kleine fee slaapt Sssssssttt..... 't fee...st is over en uit…

Een kaarsje voor Maria op deze Lichtmisdag. De winter gaat al henen want ’t licht is reeds verschenen zoals de oude Simeon het in de tempel zag. Wij zijn nog in het duister, maar straks komt toch de luister van ’t licht dat eeuwig schijnt. Vertrouw nu maar de zangen die in de stilte hangen tot droefenis verdwijnt.…

ik heb geen woorden voor de doden die gisteren nog aten zwijg liever bij de vijver waar ik eendjes brood voer een vogeltje zijn pootje spalk over gisteren wil ik niet schrijven wel over vandaag of de zon die de bladeren beschijnt ik wil het niet hebben over de doden en de verlaten straten het zijn namen die mij herinneren aan…

hij is niet dood maar leven doet hij ook niet meer gewurgd door ideeën met boeken als de strop vergiftigd door de politiek dat kostte hem zijn kop zijn woorden zijn gestenigd gestapeld tot een graf hij is niet omgebracht maar met de dood verenigd zijn teksten zijn verdwenen gedachten slechts herinnering ze hebben…

twee mensen wachten hoe doden zij de liefde in de tussentijd de aarde kleurt zwart het wachten van gisteren is verleden tijd een wachtend leven vervaagt de herinnering aan verloren tijd twee mensen wachten in hen zingt het verlangen ze doden de tijd…

blinde vlekken dode hoeken in mijn hoofd geheugenlekken herinneringen uitgedoofd schier onwetend wat de dag hierna mij biedt snel vergetend … en zelfs dat onthoud ik niet…

doodstraf Den Haag op tafel brandt een kaarsje de klok tikt secondes weg betraande ogen stil gebed Deathrow San Quentin op een brancard vastgesnoerd met riemen een infuusnaald in zijn arm zijn doodsbed de guards wachten op het telefoontje de klok tikt zijn secondes weg de lethal injectie doet zijn werk de doodstrijd…

Begin van het einde, Nog niet dood maar herinnering. Het komt overeen met het ander, Het vers einde en een vers begin. Ga nu weer opnieuw het leven in. Ik hoop dat ik niet zal leven op enkel en alleen een herinnering.…

hoe je de dagen kon vullen gezelschap plande het alleen zijn schuwde (door de blauwe einder breken grillige wolken vol verhalen maar zoveel uren in een dag tegen jezelf praten verveelt al vlug ) hoe je ook na het afscheid ging en toch bleef nooit zo nabij geweest was of hoe een bevend kaarsje uitdooft in een spetterend vuurwerk…

Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving, herinnering en pijn verdwenen zullen zijn. Helemaal niks.…

wat hebben we samen veel bergen en dalen gelopen door sneeuwstormen en smerig weer zo goed ook als bij stralende zon we maakten grapjes en we lachten deelden onze gedachten of niet we vochten met en scholden elkaar tot wij in elkaars armen thuis kwamen we joegen de stuipen op elkaars lijf lachten en haalden herinneringen op tot met onze…

Nog lig je voor mijn kachel zacht te spinnen, Nog hoor ik hoe je daar behaaglijk snort, Maar ach, een kattenleven is maar kort, Een feit, poes, waar wij allebei bij winnen: Eerst lever ik beschutting voor de kou En straks haal ik de warmte weer uit jou.…

Soms zie ik sneeuw in je ogen vallen tranen vermengen in de diepte van jouw zwijgend hart herinner ik mij gesmolten liefde een warme moeder bij de witte dood.…

men begraaft de herinneringen met de doden men moet vergeten wat men met eigen ogen zag men witwast de geschiedenis ruimt de graven men leest witte bladzijden men moet vergeten hoe het was ik moet onthouden dat ik herdenk en niet vergeten zal…

herinner jij je onze wereld binnen de wereld nog? mijn geboorte met je herhaalde naam na je vroege dood? de lege plek die we innamen in de schaduw van elkaar? herinner jij je nog dat we samen zowel verschenen als verdwenen? onvoltooide kinderlevens wiegend op een dunne tak onze wereld binnen de wereld…

De Dood is Niet Het Eind al wat leeft, sterft, vergeet zal immer bloeien onverholen begeleidt door tekens op een graf herinnering zal nimmer wijken al wat jij gaf, nam en bracht jij jij bent leven jij bent de Dood leven is de naam die jij bracht…

Ik wilde een gedicht gaan schrijven Het vreselijkste ooit Voor als jij dood zou gaan En niet meer bij ons kon blijven Ik wilde een gedicht gaan schrijven Het vreselijkste ooit Voor als jij dood zou gaan Dat gedicht is nog lang niet af Zodat je nog even bij ons kunt blijven In onze mooie herinneringen…

Lieverd, hier een licht dat duister verplicht om warmte uit te stralen En mij na vele uren het humeur doet herbepalen Het kaarsje doet mij enkel denken aan een beeldschoon iemand en het zachte wijsje op de achtergrond zal mij nooit vervelen. Wit rode kaarsjes op kaarsenblad branden en ik vergeet even mijn verdriet draag het op handen.…

Ik ontsteek een kaarsje voor het wennen aan het licht, en je laten vergeten wat er achter je ligt.   Sta op en kom in mijn armen, zodat je rechtop de nieuwe wereld kan omarmen.   Je bent gemist al die jaren, dus nu is het de tijd om al het gemiste geluk te ervaren.…

ik dacht ik wacht op haar dan komt ze wel en ze kwam inderdaad ik hoopte daarom dat ze zou blijven maar ze ging weer en ik bleef achter ik denk dat ze terugkomt in mijn armen haar handen in mijn haren wacht ik opnieuw terwijl ze zo ver weg is zo dichtbij kon ze zijn steek ik een kaarsje aan in de gewelven van donkere…

De vervaging aan hun herinnering is nu bijna dood. Hun gezichten zijn nu nog slechts vage schimmen. Hun gemis een signaal van een mogelijke dood.…

wanneer gelatenen met langgerekte schaduwen de dood met een vleugje tederheid lijken aan te raken hun spraak tussen de oude grafstenen verwaait draagt heersende stilte de tranen van herinneringen…

van dood…

'Ik ga dood' sprak ze met onvaste stem en keek me aan alsof ze de dood al voor haar ogen kon zien alsof ze haar blik vast wilde klampen in mijn herinnering alsof ze hoopte dat als ze het verteld zou hebben de angst met de woorden haar mond uit zou vloeien fout.…

mijn woonkamer weerspiegelt een mortuarium stil, doods en ijskoud geen plaats voor een boom zelfs geen kaartje of kaarsje een zwak vlammetje dat samensmelt met mijn gedachten tijden van weleer tijden van ons samenzijn buiten, witte maagdelijke sneeuw die zachtjes neerdwarrelt op de met lichtjes versierde bomen, sporen verraden, van…

ons scheidt van het leven en jouw bed plaats maakt voor het graf, of het mijne ik wil niet bang zijn want ook na de dood is er leven tot we verdwenen zijn uit de herinnering maar dat zal nooit gebeuren want herinneringen sterven niet…

Meisje van dertien Meisje van dertien ik hoorde je schreeuw uitgedoofd als een kaarsje van Amnesty traan op een hete plaat een wereldwonde sluier van uitgedeind verdriet nazinderend Woestijnroos in knop de kranten gehaald maar nooit je veertiende verjaardag, nooit vrouw Meisje van dertien ik hoorde je schreeuw ijzingwekkend gegil en…

rasse schreden terugkerend de indruk van gisteren, dag dagend herinnering de navelstreng ontworsteld lachend het leven tegemoet al die jaren toekomst naar een eenduidige dood ik vrees dat ik mijn sporen heb nagelaten…