Alle inzendingen over kiezel

stil draait de wereld glijdt langs me heen enkels zwikken knieën knikken want mijn wortels gaan echt niet mee jij zei nee waar ik ja had verwacht ging mee vertelde hoe dubbel dat voelde samen geraapt wat we hadden verloren woorden gezegd die we niet wilden horen ik stapte uit trapte naar kiezels die zich knarsend verweerden…

dromen iedereen is weer gekomen om te zeggen wat er speelt de zon het strand de zee ik neem hun woorden mee als dadelijk de golven brullen dan kijk ik terug zal me met bruin omhullen ja, ja mijn brede mooie rug weeg woorden die gesproken zijn in het kabbelen van de vloed hun warmte deed me goed in koude onderstromen voelde ik de kiezels…

snippers houtskool van een gedoofd kampvuur de morzel van een schedeldak de splinter van een bekken omkranst door geitenhoorns uit de resten doemt een edele aap op met een spitsbijl van vuursteen in de vuist zijn grote neus is een broeikas de wenkbrauwboog een benen richel hij mist een kin en achter de kiezen zit een holte waarin een kiezel…

Ik hoor een stapje ritsen en langs de blaren gaan en puin en kiezel gritsen, kom jij,mijn liefste, aan? Ik hoor de deuren rillen en kirren in het slot. Zou jij naar binnen willen en houdt het slot zich slot? Ik hoor een stemme spreken en lispend mij omdansen ...…

Er knerpen kiezels in mijn hoofd. Ik wankel in het knarsend grind op zoek naar rust die ik niet vind in taal, in denken. Licht gedoofd omdat de schemer mij belooft dat hij zal troosten wie hem mint en ramen dicht opdat de wind geen schilfer uit mijn denkpad rooft.…

Er was niets en niemand, behalve wat kiezels en zand. Ik was jong en onschuldig. Ik kreeg mijn eerste zoen die creëerde voor haar een wereld van avocadogroen, want jij liep over verser en groener gras, in een pas gezaaid veld dat niet het jouwe was.…

geschreven heeft Dat de bomen haar heupen in de wind laten wiegen Dat het groene gras glimlacht naar haar borsten Dat het lieveheersbeestje haar sproeten tot realiteit verheft Dat het mos haar blonde pracht doet herleven in zacht fluweel Dat het water haar gezicht spiegelend toont aan mij de minnaar Dat de rozen haar lippen stelen De kiezels…

Ik koud en klein als een kiezel, nooit groter vijand van hem met mijn gezicht in jouw droom die steeds bovenkomt, mij onderduwt Blijven verdrinken, blijven lachen terwijl ik niet lach.…

Kaal staat hij voor de blankheid der gordijnen, verschrompeld in wat kiezel en wat zand en mist zijn ziel: het alverschroeiend schijnen der eeuwge zomers van zijn vaderland.…

Onderga de aderlating die de stilte reanimeert, ik wit de kleuren van zwartgalligheid, de lach gestold in geharste tranen van kleinschaligheid, ik dans de kruimels naar het kerkhof, vergaan tot wat kiezels in het ongemaaide gras.…

De ziekbedrand waaraan ik "de horror" Met stokkende lippen prevel Tot zijn duikerklokkig oog Het bolsegment priemend uit de kom Dat afgezonderd in een nopend noumenon Ik seuterig bij zijn voornaam noem Als enigst teken van vertoog Daar loert het fletse fantoomsujet De ploert afwachtend in zijn abandon En knerpend over de kiezels…

De kustlijn verandert niet voor de visser die dagelijks zijn netten uitgooit en onder het slijk het aardewerk niet vermoedt Het land was steeds land voor de boer die over haaienkerkhoven heen zijn wiede afstapt Graniet is hard en eeuwig en zo ook het marmer voor het kind dat metershoge tot kiezels afgesleten rotsen over het wateroppervlak…

De oude boom beweegt door het wuiven van de wind mijn schoenen knarsen op de kiezels van het grind Een raam staart mij moedeloos aan terwijl ik de oude voordeur uitnodigend open zie staan Het verlaten tuintje glijbaan en een oude trog daar was de keuken de gehaktballen ruik ik nog Ik hoor het huis zuchten en aan de…

Kiezels scherpen het inzicht ideeën werpen het eerste licht over de schaduw van het water waar de laatste roep van later gemoedelijk weergalmt over betere kringen. Een zwerver werpt een schampere lach in vuilnisbakken echoën zuivere melodieën breken tanden op de waarheid van een schamele brok hoop.…

De stroom heeft de kiezels meegevoerd. Rond en vlak zijn ze geworden, ontdaan van breukvlakken en doorklievende randen van gespleten aard. Langs de oever zijn aangespoelde voetstappen weer door woelend water gewist. Wellicht heb ik mij ergens in de weg vergist.…

Hij raakt massa's kiezels Tot concreet klare lijnen Slordigheid is des griezels Tuinen zijn te verfijnen Trek in steentjes Een ad-hoc-spoor Zweet stil peentjes Geef hoofs licht door Letters tot woorden prikken Woorden tot zinnen schikken Niet zomaar te beschrijven Wat de raker doet rijven Onze natuur beleven Moeder aarde eren De…

staan Wezen me de laan Ik was weer alleen Ik moest er doorheen De komedie in mijn grimas Kreeg een kras Ik zocht naar een ander geluid Mijn succesverhaal was Uit Toen liep ik over straat En een oude zwerver gaf me een goede raad Deze man gaf Mij een hand Ik dacht die is niet laf Hij Kijkt door de dingen heen Ik leerde van de grond Kiezel…

De kinderen groeien En de herinnering aan spannende aanbiedingen In de folders Zitten in het behang stil en bloemrijk En het geluid van de leidingbuizen 's nachts De regen valt op de grinttegels En de zure kiezels Tegen het groeien Van het naamloze groen En de kinderen groeien uit hun melkpakken En hun kamers Zakken kapot speelgoed…

Zijn ogen smoren weg, als aftakelende wielen spuit lichte kiezel achter zijn banden op. Als antwoord houdt hij voortaan zijn deur gesloten.…

wanneer je vlucht in woorden mag ik jou dan aanraken binnenin je gedicht mijn hand leggen als een koepel bovenop wind zwarte kiezels die spiegels breken, onveranderd in het midden van een zin mag ik luisteren naar je wereld of een enkel boomblad dat neervalt naast de dag de dag waarin je zei dat je gelukkig was en hoe verrukkelijk…

en schoongeveegd vertonen ze hun huid die onbeschreven lijkt als een niet gezongen lied de snelle vliet geeft de geheimen vrij aan het einde van een lange reis de pen weerlegt het tegendeel in echo's van ongerijmde klanken die ik verheel in verloren momenten tonen de prenten delen van werkelijkheid die inhoud geven aan wat was kiezels…

niet zingen, ik beschrijf de schreeuw die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert de eerdere teksten die van binnen weer naar buiten zijn gekeerd, Onderga de aderlating die het ademhalen insemineert, ik belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, door tranen gestold in kleinschaligheid, ik nummer de kiezels…

achtbaan van de dromen, monding van de delta in de amazone, zuurstof van het regenwoud, gebouwd in mooiste meridiaan van je handen, het water ademt waarvan we zijn gemaakt, nog aarzelen de lippen, vraag is, zullen we van elkaar drinken, misschien ben ik morgen alweer te oud, mijn dorst zijn golven die onderhuids wegrollen op de kiezels…

achtbaan van de dromen, monding van de delta in de amazone, zuurstof van het regenwoud, gebouwd in mooiste meridiaan van je handen, het water ademt waarvan we zijn gemaakt, nog aarzelen de lippen, vraag is, zullen we van elkaar drinken, misschien ben ik morgen alweer te oud, mijn dorst zijn golven die onderhuids wegrollen op de kiezels…

Een kleine stadse tuin, alzijds bemuurd Door grauwe steen, en waar een enge ring Groen gras en witte kiezel 't perk Veelkleurge bloemen, 't éénge, rond omsloot. Luwte beving ons, zon op achtermuur Scheen goud, geluid van schelpjes aan de zee Maakte de kiezel onder 't zachte gaan.…

Onder het verkeer buigt zich een hangbrug krakend over het water In zijn schaduw ligt het brede rivierbed bedekt met kiezels en geel speelzand In de zwevende hitte klinkt het zachte ritselen van een krant Erachter glimt in de brandende zon een met waterparels bedekte bronsbruine huid Ze heeft bijna alles behalve de krant…

De schaduw die ik werp als eieren over kiezels die voor een deel de avond stuurt en niet mijn bereik vergroot, vervreemding van licht en donker verwekt een karikatuur van een pad naar een vers gedolven graf passend naar mijn schaduwlengte voor mij alleen een wereld waaruit de bodem is geslagen, houten kruizen gezaagd uit de herinneringen…

met mijn wimpers als een sluier en mijn ogen op een kier probeer ik om haar wereld in te kijken de bloesems lijken witter en het gras blijvend bedauwd de zonnestralen gaan nog langer lijken haar bijna blinde ogen hebben alles zacht gezeefd de koude kiezels hield ze netjes buiten het einde van haar wereld was het hekje van de tuin haar…

En dat slechts een kiezel de hemel parende met de aarde kan zien, dat hoort u maar hoort u niet - en vouwt de op elkaar verliefde handen en denkt: ach ik, ach ja en amen. ------------------------------------------ uit: Verzamelde gedichten (1983)…

En dat slechts een kiezel de hemel parende met de aarde kan zien, dat hoort u maar hoort u niet - en vouwt de op elkaar verliefde handen en denkt: ach ik, ach ja en amen. ------------------------------------ Uit: 'Luisteren met het lichaam', 1960.…