Alle inzendingen over klimmen OR dalen OR bergtop

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

geef ze vrijheid om te kiezen geef ze de tijd om mens te zijn geen beperkende belemmeringen laat ze fungeren in zelfverwerkelijking heb lef en ambitie gooi je voelsprieten open toon je impulsen en benut je meerwaarde laat niets onbenut beklim die bergtop wees geen standaardvrouw maar benut je eigen ruimte…

wandelen door diepe dalen klimmen naar de ochtendzon in een web van liefde verdwalen denken dat het niet meer kon heel onverwacht in mijn leven een gevonden diamant denken het duurt maar even schuif je gevoelens aan de kant een vriend om mee te praten hield geen rekening met mijn hart nu zou ik alles verlaten en gevoel zo heel.... apart…

Ik heb een eenmansinbrekersbedrijf. Nu iedereen door covid thuis blijft plakken zie ik mijn omzet onheilspellend zakken. Voorheen was dat per week een mille of vijf. Maar welke doemscenario's ook dreigen, Als ZZP'er kan ik staatssteun krijgen.…

Ooit trok de zon naar West oogde rood flauwer in de stralen ik bracht ze terug bij Oost om te klimmen na het dalen. Het voelt gewoon als plicht en vreugd van vroegere dagen is als een heilig pand dat ik onder mijn hart blijf dragen.…

Daarom wil ik je klimmen en dat gevoel ontstond al toen ik je voor het eerst zag. Ik mis je en 'alles' wat me aan je lief is en tijdens het klimmen besef ik me dat zo van je houd en je voor altijd, ja voor altijd wil ik beminnen!…

als koningin van de lucht als de adelaar op haar bergtop. © Chatfant 7 maart 2008…

De randen zijn zwart de zon staat laag mijn hart is vol smart zorgen tot aan mijn kraag Het licht raakt de bodem niet het binnenste wordt niet belicht het is niet vreugde wat men ziet het is iemand die zwoegt en zwicht Om te komen uit de diepte zichzelf zoekende te kijken op de paden die hij liep al vloekende Hij moet zichzelf vinden…

bereikt eindelijk vond ik de rotsspleet en nu daal ik in het donker af naar mijn verborgen dal…

Veel Oost-Germanen hebben zich beklaagd dat de redactie van ons dictionaire het volk discrimineert dat ooit met flair Romeinen en Carthagers heeft belaagd. Vandalen zijn het namelijk luidruchtig oneens met de omschrijving "vernielzuchtig".…

langs donkere gordels en kale top kijk je tegen de berg op verlangend de hoogte te krijgen aan de voeten het moeras van de stilte uiteindelijk zit er maar een ding op genoeglijk rondsoppen en niet denken aan toppen…

Dan zal ik zonder knots of staf, mijn eigen weg wel vinden, door de dalen van duisternis en dood. Terwijl ik nerveus en angstig in mezelf mompel over tranen en een verloren stad, die ik niet eens meer kan herkennen aan de horizon.…

Ik haat je, Van Dale (van a tot z) Betweterige kribbenbijter Egoïstische letterzetter Gerangschikte woordenschijter Jij durft “democratie” te verklaren Jouw regime is dictatoriaal Je hebt voorkeuren en steeds bezwaren Jij meedogenloos woordentribunaal Ik zoek je, Van Dale (van a tot z) Gepaternosterde dwingeland Vermaledijde taalpuritein…

Een onzichtbare wereld van oorzaken en motieven de waarheid slechts een idee als een dagroom bij wijle die gedachten beheerst Wijlend in het trage dal blijf ik kijken naar de zon die zich nu en dan laat zien tussen overhellende rotsen wat is het klam hier benee geen warmte om te klampen Maar oponthoud voedt de twijfel verloren woorden…

raak me aan sla me er door geen kans geen gehoor de vlam zwakt af slaap door de dag niemand weet waar heen niemand geeft laat het maar met rust genadeloos is de kus kus van eenzaamheid niet op voorbereid bergen verzetten de geesten gezelschap geven geef me een berg om af te dalen dalen naar het dal het dal van eenzaam verval…

Zie 't wijde dal, in zachte sluimering verzonken, omsluierd van het dikkend duister, - eindloos ver, geruisloos, lichtloos, als van d'avondwijn nog dronken. Ginds pinkt, verdooft, pinkt weer één pinkelende ster.…

Toen het dal Ik verloor mijn weg en hervond hem tussen de wateren en bossen tussen de velen paden strek ik me uit en kijk omlaag over het dal Het uitzicht ligt smetteloos voor me onwetend wat er verder voor me ligt ben ik nu zoals ik geloof dat ik nou eenmaal ben Toen het dal De muren waarin ik vastgeketend zat liggen ergens…

een rijpe vrucht gevuld met de puurste nectar van liefde het landschap ademde regenbogen en nu met zijn nieuwe heersers: razernij en wanhoop is er van de levendige stilte en schoonheid nog weinig over hier en daar een bloem die ik met al mijn kracht losruk uit protest tegen de vrije wil een reis van leven op dood van bergen en dalen…

Ik loop door een dal, verlaten alleen met mijn wanhoop weet ik nergens waarheen maar ver, heel ver, heeft iemand mijn schreien gehoord en de Herder brengt me weer naar een veiliger oord!…

’t Moet makkelijk wezen stap voor stap omhoog zonder enige vrees Maar ’t is zo vreemd omlaag is meestal lichter dan de weg naar boven Als het pad te smal is om nog te kunnen draaien rest alleen klimmen achteruit Rug naar de toekomst blik lonkend naar voorheen terugval schijnt onvermijdelijk…

Nu pijn, dan weer vreugd Soms echt euforie Van een dip tot diep dal Tot diep in een kloof, e en gevoel dat er nooit mocht zijn Dan zeg je mensje :”waarom?”. Maar denk steeds aan die hoge piek Vind altijd de kracht, terug te klimmen Inspanning, bloed, zweet en tranen Steil omhoog naar die hoge top, om te vinden euforie!…

Nu pijn, dan weer vreugd Soms echt euforie Van een dip tot diep dal Tot diep in een kloof, Een gevoel dat er nooit mocht zijn Dan zeg je mensje:"waarom?". Maar denk steeds aan die hoge piek Vind altijd de kracht, terug te klimmen Inspanning, bloed, zweet en tranen Steil omhoog naar die hoge top, Om te vinden die euforie!…

Hebben zij voor ons een boodschap dat weer in onszelf doet geloven zodat de wereld uit dat dal weer klimmen kan naar boven? Ja..wat zullen zij ons brengen nu de wereld smelt in rouwen en de mensen alles doen om het weer op te bouwen...…

Laat de wind het springtij bezingen, om uit het dal omhoog te klimmen, om zich te reinigen in dood tij, blijven handen gebonden door een noodverband, schipbreuk zonder averij?…

Na beulen sleuren eenentwintig dagen Drie weken afzien klimmen dan weer dalen Wacht er - elke seconde telt - een prijs Al ben je uitgemergeld, uitgewoond In maillot vert of blanc of maillot jaune Wat moet dat moet, want gaten dichten loont Een sprint aantrekken, langs ravijnen scheren Je leven zelfs met doodsverachting wagen En 's avonds…

Een in ijs gehulde bergtop, staart de zon aan. Met tranen sijpelt het gesmolten ijs, van de piek vandaan. Sporen trekkend in het lager gelegen sneeuwdek, voelend aan het gelaat van de berg. Dat er nu uitziet als uitgeslepen merg, steen wordt langzaam zichtbaar. Koud, hard en uitgekleed, staat hij daar.…

vliegers die zweven zwemmen of klimmen in lucht een luchtige sport…

Bergtoppen aangeraakt Op handen gedragen ’t Licht valt door kieren en verspreidt zich aan je voeten Door woorden verwond Middels veren gestreeld De wind slaakt een zucht warmt jouw blanke handen Treden vol levenslust Dalend en verend Wapperende lakens voelen als een deken van ijs Oh…..beste vriend, zing voor mij vanuit je hart van…

Eers oor die bergtop loer sy skelm, Eh haar oge is skaam; En sy lag saggies. En van ver af wink sy met die een hand; Haar armbande blink en haar krale skitter; Saggies roep sy. Sy vertel die winde van die dans En sy nooi hulle uit want, die werf is wyd en die bruilof groot.…

Ze klauteren en klimmen hun benen en armen zelden stil Zoeken zich het hoogste punt, de top waar zon hen kan verwarmen hun makker, kameraad bij deze klim-en klauterpartij meestal te aanschouwen in de maand van mei... Ze klimmen en klauteren een schouwspel.... in m'n achtertuin dat ik nimmer missen wil.…