Alle inzendingen over kneden

honing de oude belofte De jonge mannen verlangen naar de mooie meisjes van het noorden terwijl zij hier het werk doen in de delta, waar ze zich thuis voelen in de verhalen van de oude god die de wereld schiep met gedachten uit zijn hart, levende woorden uit zijn mond, de Pottenbakker die de mens boetseerde verhalen die hun ziel kneden…

de stofen in het frisgroen buitelden en tegenspartelden we groeiden zomer in een warm samenzijn je nam de zon en zee we dichtten waarheid in de branding voor ons twee de oogst was kleurrijk maar in het volle fruit begon toch ongemerkt de rot en ons gevoel voor teksten ging al snel kapot we winteren en in een handvol sneeuw kneed…

Jouw liefde wist je zachtjes door mijn huid te kneden Eerlijkheid had jij met mijn gedachten verweven Met een vlaag van vertrouwen ben je langs mijn hart gegleden Op de brede vleugels van geluk konden wij samen zweven Jouw liefdevolle woorden en jouw armen om mij heen Zorgden van binnen altijd voor een gevoel van veiligheid Onze prachtige…

de pop van klei kneed ik tot een model dat jouw lijnen draagt ingesmeerd met was een ademend vlies je bent ingesponnen met ijzerdraad daarrond stolt een mal in een kist een mantel van gips en zand die in gave brokken uiteenvalt tot je in de ronde oven past in een kuil van waterdicht beton weeg en smelt ik jou een kraan op rupsbanden…

Haar handen gevouwen; de ogen dicht wijl haar lippen fluisterwoorden spraken Stroomden tranen haar over het gezicht ‘t Liefst wilde zij er een eind aan maken Haar woorden hortten; de nacht viel stil terwijl haar fluisterwoorden alle zwegen Stroomden gedachten; haar hart werd kil Het leven, ze kon daar niet langer tegen Haar vingers kneedden…

als het leven heeft besloten jou het geluk en zegen van kinderen te geven is jouw opdracht ze te begeleiden niet naar wie jij bent te willen kneden besef een kind heb je immers slechts te leen het zal de stroom gaan volgen die hen leidt – wie weet waarheen het leven stroomt naar nieuwe omstandigheden biedt mogelijkheden waar…

Haastig verkeer snelt 's avonds over de weg langs de zwarte bosranden van landgoed Olterterp bestuurders werpen wellicht een vluchtige blik op de rossige gloed die hun hart voor een ogenblik wil opwarmen dat glanzende raam bedekt vriendelijk eervol zwoegen en zweten aangenaam samenzijn vingers vol fijne tastzin kneden en persen gerechten…

Als er vochtige klei is voor sterke welpen dan kneden wij de mooiste armen en benen. Maskeren verdoofde hoofden met frisse kleuren. Prikken ogen open en plakken oren van broze schelpen. Wij rusten lomer tot de nieuwe zomer. Met groen, geel, rood en blauw hoger in de ruime bomen. Een dansende hoed voor kleurige kinderen.…

Een tango of een foxtrot of zo Met takken die amorfe wolken altijd maar tot gezichten willen kneden. Of alles ooit tot stof wordt of ooit stof ook weer vergaat Gordijnen, esdoorn, ik. Of de herinnering vergaat, rafelt, op een morgen schipbreuk lijdt.…

Verwateren zij het leven van nu spoelen hen weg of doen verzuipen Het onbezonnen mooie als eens een stralend kind met een zak vol kleuren en ogen vol vertrouwen die de wereld om haar heen deed kneden van klei Dan volgen doffe fletse knallen en koper gefluit die dompig gaten slaan in het zelfde gestrekte veld Waar het spoelwater stopt en…

(bij een kunstfoto van Cindy Sherman) Niet dat ik ze aan wil raken, kneden, verlebberen, opzuigen, tegen mijn wangen drukken, nee, niets daarvan, ze mogen zijn wat ze zijn, adellijke eruditie in chique, duurzame, betoverende, stoere wijvenkledij. Cindy kiekt Cindy in allerlei posen en in allerlei gewaden.…

I We lopen, beiden, aan de Waterkant Je kijkt me aan maar ziet me niet Alsof de wereld door je iris vliedt Ik begrijp: ik zit al aan je binnenkant II De mensen willen je naar hún beeld en gelijkenis kneden als een golem, uit modder, zwijgend en zonder rede, een dommekracht, zeven maal omlópen: “Shanti, shanti, dahat, dahat”.…

zich geen moment verveelden maar mijn regels werden ouder, werden prikkelbare pubers die het leven gingen voelen, wilden vliegen, wilden proeven en met uitgestreken smoelen leerden veinzen, leerden liegen daarna werden ze volwassen, zeer bedachtzaam en verstandig, leerden heel goed op te passen, werden met de jaren handig in het kneden…

van je lichaam dat mee rilt en schokt Je vingers verkennen mijn geheime plekjes Mijn tepels worden verwend met langzame lekjes Mijn onderbroekje wordt stilaan door en door nat Ik weet niet meer waar, hoe of wat Je trekt mijn broekje naar beneden En begint jezelf ook uit te kleden Je lichaam parelt van het zweet Terwijl ik teder je billen kneed…

Als ik via thuisstudie Mij als god zou mogen bekwamen Met LOI de schepping mocht beramen Dan zou ik met de franse slag Een vrouw creëren in één dag Zo zou ik haar voor het gemak Geheel kneden in een apenpak Ik keek niet op een tietje meer Een hangbuik of een tong van leer Haar handen had ik weggelaten Zo ontstaan er ook door geld geen gaten…

unbidan wij Het keerde onverwacht het tij Ons hart- en hoofd- ja zielsverwantschap Is geenszins illuze Trouwens 't hoofd is een en al Rationale Animal Daarentegen heeft het hart Geheel zijn eigen Reden Onherleidbaar tot gedrag Die ook C.M. de V. wel zag Doch op haar eigen wijze dacht Met mijn gelijk heb ik meer macht Om leden om te kneden…

Liggend op mijn warme bed, denk ik aan jou voel ik een sterke drang je te grijpen en te kneden Ik kan de afgelopen nacht maar niet vergeten Onverwacht kwam je uit de stilte en schaamteloos en zonder voorbehoud kroop je over mijn naakte lijf naar beneden Mijn onverschilligheid bemerkend liet je je hongerige mond zuigend gaan zonder schuldgevoel…

verlangend maakt het heimwee deinend weer ontstaat en in de woeste branding de liefdesgolven hoog op gaan tot aan de maan die langzaam op wil komen hoe kleur- en vormloos is dat strand als daar de dichters niet verschijnen hoe traag slaat nu het hart als er aan spelen iets ontbreekt mijn passie gaat al verder dan kijken en steeds reiken ik kneed…

zij kneed mee haar ellebogen op uwen rug, drukt trapezius uiteen en maakt u schouders weer gelijk nen verse biefstuk van ver ziet ge ze komen op dinsdagmiddag mee haar zetel een kijkgat waar uwen kop in past, dan lacht ze parmantelijk en vraagt wat ge het liefst wilt op welke plek ze mag masseren het zweet staat in mijn handen die vingers…

Als liefde vergaat tot enkel stof en niet meer tot aardse verbeelding is te kneden volgt het vervluchten van een haast tastbaar parfum verdwijnt de einder verder uit het zicht en wordt geen enkele rozenstruik gemeden Wat door zwarte nachten heen zich manifesteert is het onverwachte dat langzaam wordt geboren natuurlijk was dat schuilend op…

Al schreef ik een gedicht met gouden letters Al bakte ik een taart van zonneschijn Al weefde ik een tapijt van spinrag fijn En schreef een symfonie van dauwdrupspetters Al kneedde ik een levend beeld van honing Al schilderde ik met het licht der Maan Al sprak ik talen die ‘k niet kon verstaan En bouwde luchtkastelen voor een woning Al zweefde…

Bewogen door hebberige handen die mijn Habsburgse borst kneden, word ik het leven moe. Ik hoest, ik hoest. De bezoekingen van kleine mensen storen mijn uitkleden niet. Ik spuug op hen. Diep kerven de koraalkettingen in mijn lijfeigenennek. Ik ben niet Cleopatra, niet de minnares van Caesar.…

halen Neem ik je uit Dan gaan we sleeen Alleen wij tweeen Samen op de grote vaart Duw ik je voort Zoals het hoort En krijg je blossen op je wangen Maar daar word je opgevangen Door enge dwergen Die zich verbergen Jaloers achter een sneeuwtapijt Die 7 kleine etterbakken Strooien zout en hakken wakken En blazen peper dat zo bijt Ze kneden…

Ik tracht je te kneden, je aanwezigheid te torsen. Als ik je naar mijn hand zet beïnvloed ik je voor al het andere en leidt de oorzaak tot het gevolg; niet zelden zonder weerga. Voor velen ben je de hel, een enkeling de hemel. Aan geen tijdslimiet gebonden draai je ongestoord rond de zon en alle schaduwen schuiven met je mee.…

De mond vergat sinds lang de kunst van ’t hart te kneden, En de overreding week, die van dees lippen vlood: De matte boezem zonk; en geest en kundigheden Verstierven in de klem van d’algemene nood. Wat zoekt ge, o Kunstvriend, nu, na de uitgeblaakte vonken, De fakkel nog in de as, die van haar overschiet? Ach!…

Vandaag heb ik die gedachten laten dartelen als jonge dieren, wolken in de kraakblauwe lucht zucht voor zucht vrij laten voortdrijven, zonder ze te bekijven willen kneden of vormen.…

uit versteende woorden kan ik geen brood bakken dit opent geen zoete deuren woorden maken pas op de plaats raken hun keerpunt ik weet wat ze doen aan de binnenkant (nog altijd vraag ik om het deeg waarmee ik zacht kneden kan als warm verschijnsel) maar ik schuil weg als jij de klemtoon verkeerd legt op dat ene woord nou, daar struikel…

Bevriest het verschil, Som, getal, sprake, Letters kneden, titels, Hoofdstukken, boeken. Geboren uit melk en honing, Het beloofde land, Beloofde mij het beloofde land. En ik graaf, en ik graaf, Ik strijd en ik strijd, Schatten neem mijn hart voor lief.…

Je zou ze kneden tot een eerlijk geluk. Rode oogranden wis je weg. Ach, strijkende violen van verdriet! In gedempt licht tasten we naar het hart. Gulzig zoek ik troost in de gedachte: Een stervende ster houdt haar glans. We horen haar reutel niet. Jouw laatste lettergrepen hadden geen betekenis. Til hem niet op met dure verzen.…

De handen van mijn vader kneedden klei, bouwden (poppen)huizen, wroetten in de tuin, houwden beeld, kookten en schilderden De handen van mijn vader zal ik mijn leven lang niet vergeten De lieve handen, de artistieke handen, de sterke handen De handen van mijn vader. Mijn vader....Ik hou van jou.…