Alle inzendingen over krakende balken

Slingerend door rijen coniferen en takken als noten- balk begeren ziet haar knop ont- sluiten plotseling blauwviolette, pracht speelse, steeltjes rond haar hart laat zich niet be- plukken los te rukken gekruld fijn groene dra- den aan takken coni- feren begeren, eren blauwviolette pracht passievolle macht…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

krakend lossen schotsen in de warme onderstroom die opwelt uit de diepte van je hart scherp snijdend jaagt gedachtenwind het kruiend ijs weer vast nog wakken de emoties hun open donkere pijn laat je niet bevriezen juist in barre tijden moet je open zijn…

Murw gebeukt door tomeloze kracht Van springtij in vollemaansnacht Breken oude dijken krakend open, Land wordt schuimend overlopen. Slufter, geboren uit dijkzwakte, Groeit uit tot zilte kweldervlakte. Op warme dagen lamsoorpaars getint, Blauw doorsneden krekenlabyrinth.…

In het mokka van haar ogen kom ik thuis zoals op een krakend koude winterochtend slepend door mijn nog te hete koffie reeds drinkend 't aroma van haar pupillen zoals ook ’t zacht gemoed allengs verdrinkt de waas lang gerekt tussen ons slepend’ ogen…

Hij raapt hem op, een kromme secondewijzer bijvoorbeeld, een vogelkooitje piepklein of een balk met een oog dat vergaan zou wanneer die bleef liggen.…

Er wordt dan weer van mij verteld en de wind zal ooit, net als weleer door mijn stoere stalen balken zingen.…

Zo lange reisden schip en zeeman samen door de stormen; grijs is 't hoofd geworden van de zeeman, krakend en versleten 't machtig vaartuig... O de wind, de zee, de laatste storrem! Schuimend, bruisend, stijgen wilde baren onder zijne voeten. Krakend, berstend, in de diepe kolken draait het vaartuig...…

Storm aan de horizon laatste stralen door de wolken het razend huilen, dat met vlagen begon wakkert kabbel tot verraderlijke kolken woeste golven slepen schepen mee en nu de krakend lucht het schuim verlicht zie ik, in dit patrijspoort, met die zee de spiegeling van jouw gezicht…

Plots brak het licht Dat de ochtend moest vergezellen Donker zal de dag zijn die volgt Op de breuk die diep door mij scheurde Krakende scharnieren liet je achter In de stilte van de dag Vreugde was al een tijdje eerder vertrokken Zonder dat ik er oog in had Nu hoor ik het in de stilte Dat alles is vertrokken Niet eens zo ver weg Maar…

Ik had je willen bouwen van het harde hout met balken die wat dragen konden in steen die het blauw van staal omsloot maar mijn handen beefden even ik zag dezelfde architecturale fouten die ik in mijn hoofd vergeten wou spiegelde me in de vensters van je huis waar ik mijn eigen dromen ontmoette die ik ooit verloor maar een open deur…

ach vadertje, vadertje tijd dat u juist nu, door donder in nachtelijk ontij het oudje komt halen al dagenlang ligt zij op zolder haar droge hoest hangt aan de balken als uien ach vadertje hoort u hoe zij lijdt en ziet u hoe moeke schreit achter jast zij de piepers in tranen nu kom vader, ik zal u voorgaan het is een hele klim maar…

langzaam bovengekomen gooit hij zijn wilskracht over de balk uitgeredeneerd de letters opgegeven tot het maken van een woord schijnt de opgedroogde horizon door 't uitgekauwde spinnenrag levenloos naar binnen zuigt al het leven uit hem als door de leegte omstrengeld in 'n vage mist draait z'n laatste peuk neemt 'n stevige…

engelen maken in pasgevallen sneeuw waar de wind met krakende stem vertelt over ademen en de geopende armen van je gefluister vannacht was mijn zwarte jas niet van katoen alsof je ijsbloemen uitknipte en achteloos stenen bevroor grijnzend keek jij toe hoe ik mijn vorm verloor…

krakend vriezen sloten toe een schaatser scherp zijn streken nog draagt het riet de kragen rijp en is glad ijs verzekerd maar onder sneeuw spriet vorstbestendig groen luidruchtig schikken vogels zich in paren het is niet sluipend of opzichtig dat gevoel onder de huid de lente komt van binnenuit…

krakend kuieren ze langs oude bomen daar waar het leven tot in de wortels raakt kalm ademen ze beetje bij beetje vooruit tot halverwege terug naar hun houvast-huis ze reizen terug in een zacht zoemende tijd de lichte weemoed vaart peinzend met hen mee…

mijn handen spreid ik als hekken voor de ogen zie nog weinig licht de vingers als balken beperken mijn zicht ik deel de wereld nog meer in parten aanschouw het buiten nog minder: als gekooid stuurloze gedachten slenteren ongedurig als roofdier, hongerig door mijn brein ik ben als van de reden beroofd een niet te stoppen sinistere…

De lieve woorden pijlers de zoete zinnen stalen balken Hij leek -na jaren- ermee klaar maar de brug stond op begeven Het bleek de roest van zijn zwalken tussen het vrouwvolk dat wenkte en lonkte met 'een beter leven' ...op beider oevers beider wallen.…

Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

Waarna ik deze term heel goed begrijp: Het heet dat “de beslissing” is gevallen, Als ze weer krakend op elkander knallen.…

Als je nu kan begrijpen wat ik dan ga bedoelen, krakende dorre tak dat ik ben, ga ik me niet zo afgebroken voelen maar meer een uitgeblazen paarde- bloem. Hoor je me dazen? Daar gaan mijn parachuutjes al. --------------------------------------------------- uit: 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2013.…

schrijf maar dichter, schrijf je kan het wel geef je over aan het krakende hersenspel het spel van wachtende woorden zeurende alinea’s staar je stram op toetsenbordletters bespeel je pen met vingers vol onaangename kramp beschrijf je gedachten, het leven op het lege witte vel schrijf maar dichter, schrijf je kan het wel!…

niet op uit om de orde zomaar te verstoren dikwijls werd hen de deur gewezen terug het bos ingejaagd men bleef ze voelen en ruiken zelfs op grote afstand op een dag stonden ze daar onontkoombaar dikhuidig in de huizen ik houd van olifanten die onverhoeds in kamers verschijnen om behoedzaam plaats te nemen in de krakende…

hoeve Bouwlust heeft verloren en is nu een eenzaam krot de deur staat nog wel open maar de planken zijn verrot griezelig kruipt er schimmel op de wanden in de voortuin zwiept de wingerd ferm zijn takken door het raam tussen distel en brandnetel ligt een bordje met een naam dat verpulvert onder mijn handen er knagen kevers aan de balken…

De balk uit mijn ogen, die zette hij neer. En waar zij hem hingen, omhoog, Werd mijn zoon mijn redder, mijn Heer.…

op een vlak van mijn kom naast gerimpelde balken in verticale way staat het opschrift "Sweet Home" ; for the pure en simple living, the new life start from every day het gaat over coffee in zwart gedrukt, op beige, half rond ook met een blokje huizen, een stuk of drie en een somber ogende zonnebloem; "Action" maakt het wel heel erg bont…

Buigend op een vraag slaan plots de stoppen door kennis lijkt verdwenen holle stilte achterlatend krakende gedachten brekend op problemen niet in staat te noemen wat ooit geweten is tikt de tijd lijdzaam voort leemte lijkt steeds leger onder groeiende wanhoop blijft het antwoord bijster…

Je zult je zinnen nu verzetten krakend zet je, je eerste schreden in de boze mensenwereld van waaruit je de regenboog kunt raken met je mooie oog of liggend in het gras een zachte wolk voorbij ziet drijven ver weg zo zal dat gaan en we lopen met je mee zo langs de zee zo langs de zee.…

als ik aan mijn opa denk zie ik een heer met witte haren in een krakende schommelstoel meerschuimen pijp in de mond hij is een cliché opa met een standingvolle krijtstreep in het tweedelige pak met gouden zakhorloge enkel zijn vest ontbreekt alsof hij niet wou gaan maar hij ging werd me verteld met een standingvolle zekerheid die…

hij kon het fluisteren van stenen niet verstaan de echo’s van muren liet hij langs zich gaan kende niet de knusheid van de trap die bij elke stap zijn meebeleven krakend gaf voor hem was het behang geen dagboek vol herinnering een vale kleur die kamers scheidde van de gang hij leefde hier zonder te wonen kende slechts het huis…