Alle inzendingen over kroegtijger keert we

Langzaam maar zeker heelt de wond Beetje bij beetje keert het tij Stapje voor stapje komt een mooie toekomst dichterbij…

Zo met twee handen graaien in een bak met kersen maakt het spannend al hoe het genot zich draait en keert en spiegelt in het glanzend donkerrode vel…

Hoe je het ook wendt of keert Je zit gewoon te vaak verkeerd.…

ik heb het meerdere keren losgelaten maar altijd keert het weer met hangende pootjes en smekende ogen kijkt het mij dan aan hoe zwak ben ik om toe te laten en niet te kunnen weerstaan…

hoe ik water naar de zee draag blind zo gedreven hoe mijn lijf in droogte bezwijkt verhit naar water tast het stromend tij gewillig keert…

Het is maar een gedachte maar hij keert steeds weer terug het is je lachend gezicht waarvoor ik zwaar ben gezwicht jij bent nu mijn woord, mijn mooiste gedicht.…

En de andere dag, is de vorige dag vergeten, dat ze dramden,verveelden, of domweg klierig waren want daar zijn we tenslotte allemaal geweest.…

je van me af, als waren we tegenpolen nu lig je naast me in een utopisch nirwana te staren…

land is niet van mij, antwoord ik alles wat ik achterlaat zijn de muren de vele muren in mijn handpalm en de boom vol vogels, die nog steeds verlangt naar het vergezicht van een kinderdroom ergens in mijn hoofd toen we nog samen speelden…

Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en keert je wereld om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer. We gaan door deze tijd, door deze wereld die zo anders is dan toen jij liep daar in Jeruzalem. Maar hebben wij geloof in Hem?…

hij is vol jeugd en kracht een trouw gevoelig vriend uitdagend, speels en wijs brutaal soms en toch lief overdag stoeien we wat beleven een simpel geluk hij loopt weg, keert terug met onschuld in zijn ogen zijn lichaam is in de nacht een warm, beschermend schild ik streel zijn zachte vacht waarin mijn tranen drogen ‘s ochtends wekt…

Weet je, ik denk dat we zijn als graan klein en schuchter begonnen als een sprietje piepend naar de lentelucht. Langzaam groeiend tot mooie grote halmen, wiegend in de wind, flexibel en sterk. En eens een graanveld op z'n sterkst is, dan heeft nog de wind noch de regen invloed op die gouden glooiing. Ja, zo zijn we, zo worden we!…

verstrikt in een streng die ons omknelt stiller almaar stiller een verdord blad schuifelt van stoep naar rand verder weg niets blijft bewaard het onvermijdelijke tot het einde vol in het gelaat zien tot we niemand worden…

De takken nog kaal een schrale wind de lucht is vaal kom gauw mijn kind ik druk je tegen me aan dan blijven we warm gauw hier vandaan terwijl ik je omarm wacht, ik wil een kus vanaf hier ga ik je dragen zo doen we het dus tot in lengte van dagen.…

ik ruik en ik zie en ik hoor je, maar je bent er niet, jij ruikt en ziet en hoort me, maar ik ben er niet, we zijn er niet, maar toch wel, ons lichaam verlaten, en onze geest vergaan.…

"De wapens van het tuig zijn automatisch. Wij hebben niet één spijkermat. Zij wel. De schurken zijn te rijk, te slim, te snel. De regels van 't systeem te bureaucratisch." De diender zucht, door al het leed, verbolgen: "De politiek? Ook díe kan ik niet volgen."…

jij bent voor me een onbekende ik ben een vrouw tussen de bloem ik noemde jou vreemde ik noemde jou mannelijk genoeg jij noemde me preuts vandaar kwam naar boven mijn trots en stilte tussen ons…

Zo staan we wel eens hand uit hand tegen de rand van de stoep beide op zoek naar een ander. Zo lopen we elkaar misschien wel dagelijks voorbij zonder te zien of te weten wie we zijn.…

we moeten versoepelen maar morgen nog niet zeker weten we zijn er nog niet het heeft geen zin het te ontkennen beter is het om er maar gewoon aan te wennen…

drie palen steken uit een berg zand aan weerszijden twee vastgesnoerde vrouwen in het midden zit jij op een plank hoofden handen en voeten van lindehout dezelfde gezichten in berusting gestold onthutsend ongeloof over wie zij zijn als in een stomme film de weidse gebaren de sprakeloze ogen in het verstarde gezicht het…

, ze ontkrachten van hun vrijbrief, maar bovenal kunnen we dit leven bestuiven met plezier en mededogen we kunnen zelfs het sterven vertragen door wat chemie en lieve woorden, maar we kunnen ook samen de dood bereiken wanneer we hand in hand het spoor des levens volgen en ons berusten bij de overgang waar de wissel weigert om aan zijn plicht…

Je weet en vergeet het dat we helden zijn, die hier niet voor hebben gekozen. Maar nu we hier toch zijn... Nu we hier toch zijn.…

Hier zijn we dan in het nabije verleden dankbaar voor wat geweest is onbeschreven naïef gebleven hofnarren en dieven bij de vleet nijverige huisvrouwen met smetvrees anderhalve meter dichter of verder weg bij de waarheid zonder ommekeer met koude vingers van een zwerver en de warme voeten kleine God op weg naar de afsluitdijk…

altijd ben je je eigen verleden wat je zei is ooit gezegd wat je schrijft is net geschreven wat je nu beleeft heb je gelijktijdig al weer beleefd en wat nu is is terwijl ik dit lees al weer verleden altijd zijn we er geweest en we bedriegen onszelf van iedereen en alles het meest…

De tijd en het lot. Zij bepalen wat je doet. Welke weg je gaat.…

vrouwen en mannen draaien en draaien klappen snel in de handen onder het bezwerende ritme van de drums vrouwen beantwoorden de liefdesliederen van de mannen zittend in de kring met zwaaiende rode zakdoeken in de hand de haren los het rijke erfgoed van Afghanistan van wie we zijn achtergelaten verlaten Afghanistan…

van onze levensfilm verlopen en zijn we daarom geworden wie we moesten zijn?…

Zacht is het, de winter moet nog komen de kerstboom gaat gebukt onder vrachten van onechte sneeuw, van onder die deken wordt alles met elkaar vergeleken, we blikken terug naar het nu of naar het verleden straks vieren we de kortste dag en keert het licht in onze ogen terug.…

Slechts enkel de golven kennen ’t verhaal Het is niet de schoonheid die ooit keert Maar misschien keert er nog iets mentaal.…

het heden vergeet het verleden dat over de toekomst fantaseert morgen is het leed de grap van gisteren als het vandaag niet meer deert altijd die kreet die nooit heeft geroepen dat de dood niet meer keert…