Alle inzendingen over netwerken OR werken

standingvolle status geen barbier maar chirurgijn je mag nu opereren en bewusteloos slaan tegen de pijn beurzensnijders steeds op de loer om je flacon kwikzilver te slim af te zijn ik geef Vesalius gelijk reinig mijn hersenen met niespoeder bekijk mijn Spaanse pokken en voorspel aids…

Alleen de route is vrij voor de man gevangen in de wagen met het geld. Miljoenen. Wie geeft zijn leven voor miljoenen? Drie keer genomen rotondes garanderen geen veiligheid. Die vindt hij bij moeders pappot.…

Kruipen de uren kruipen ongelogen op de stoel, knielellendeding, gevangen op de vierkante meter, krampenvingers, vlammenwangen, prikkingen in schermersogen. Gekkenhuis hier vergeven van waanzin borderline narcistisch navelstaren en in- zichtloos ziek. Wie zal mij bewaren? Tikken, tikken, tikken, kreng decursus, dwang en drang en…

brekend ochtendlicht de zon die in stralen strelend de nevel bespeelt takken, bossen, weilanden doorkliefd door treinen schapen kleurt in de vroege ochtend en koeien kuieren het pad naar het steeds groenere gras op weg naar mijn werk, ik wilde dat dat er niet was…

op maandag ligt zij in de agenda met haar lichaam uit de naad gewerkt sluit haar man af wat hij op zondag heeft aangesneden Jeremy…

Nu velen het mogen beleven, nog jaren met pensioen te leven, wordt langer werken het perspectief, al heb je het werk al lang niet meer lief. Het maakt mij nu al moe, al dat gejacht tot zeven en zestig toe, voordat het geluid van je baas verstomd, het is te lang voor de vrijheid komt.…

geschubde visserskoppen turen betraand door de wind aan flarden gescheurde mistnevels op zoek naar de beste nieuwe haring na een volle vangst van vette maatjes gaat de koers weer huiswaarts en komt de zee weer tot bedaring…

Academische zinnen zonder enige literaire waarde worden doelgericht afgeschoten op de deelnemers van het overleg. Het is allemaal ingewikkeld, of toch ook niet? maar zijn losse flodders, treffen hun doel, doen de vergadering alweer verzanden, in de patronen die er, in de jaren, zo storend zijn ingeslopen. Geraakt door moedeloosheid…

Mis…

Wat ik zo stellig bewonder gedurende mijn ademhaling; is de snelheid van de slak. Je zou ook kunnen beweren: de traagheid van de slak. Maar, in zijn slakkengang, draagt hij de wereld op zijn glibberige, natte rug. Zijn lucht, zijn leven en tempo: hij draagt de lasten met gemak!…

Ik lag daar in mijn bed, jaren, maanden, dagen, uren, secondes, momenten. Er was de stilte, het verdriet en eenzaamheid en de ademhaling. Er waren geen pijn en verdriet; want deze twee woorden dekten de lading niet meer. De zon scheen binnen en ik zag het Licht verplaatsen: van de éne muur, op de andere. Het Licht verschoof. Ik was veilig…

Ik schrijf, zoals nooit iemand schreef. Ik haal adem, als geen ander. Ik geef omdat ik leef. En Al, wat ik leef, geef ik omdat ik schreef. De cirkel zal rond zijn bij het blijven van mijn wezen in dit gegeven. Zo is het, zo zal het zijn en blijven bestaan, voortbestaan. Ik weet wat ik doe, omdat ik mezelf leerde te gaan voor degene die hoop…

De ogen helder en scherp. De bek vernietigend, om te leven en overleven. De partner: een uitdaging! Maar ik, altijd en alleen zorgde met genadeloze klauwen voor een breder perspectief, dan enkel blindelings te gaan vertrouwen. Op mijn vleugels houd ik, kan ik altijd tot in eeuwigheid bouwen. Deze vleugels gaan zich nu verder uitspreiden om…

Ik zal niets liever doen dan stralen bij iedere boodschap die er is te behalen. Niets liever, dan doorleven en doorgeven. Het alchemistisch goud smelt ik om in zilveren, verlichtende krachten van dit universum. Ik zal transformeren. Het is mijn lot. God dacht bij zichzelf: "Allereerst iemand die niet opvalt. Daarna zal ik ook haar doen…

Niemand bezit het alleenrecht over mijn werk. Niemand. Ook geen iemand. En daarin schuilt zijn kracht: nog voort te bestaan zonder ook maar énige vorm van macht! Het werk bezit zijn alleenrecht precies tot in de kern stil en zéér zacht! Wat verwacht, onverwacht zich openbaart. Veel verder, meer en veel diverser dan ik ooit had gedacht.…

Er is een immens groot verschil tussen overgave aan een volledige levenstaak, of toegeven aan kortstondige, vluchtige en vooral oppervlakkige verlangens, wensen en gedachtes.…

Ik heb nog nooit zoveel weggegeven. Ik had nooit zoveel leven in mij, wat iedereen in de wereld zal ontroeren, beroeren in geheel het beleven. Ik was nog nooit zó mezelf, om te staan met wat resteert. Ik ben zij, die Al het leven waardeert en eert. Ik wist en weet nu pas, wat ik altijd had geweten en wat niemand ooit zal vergeten.…

Er zijn mensen, die bergen verzetten, ik nog geen kopje Er zijn mensen die de hele dag ploeteren, ik kom hem net door Er zijn mensen die ik weet niet wat, presteren, ik doe niks Er zijn mensen, die alles uit een dag halen en ik? Ben altijd weer blij als de dag om is.…

Een man, radeloos ziek en nog zo jong. Verdrinkt bijna in een veel te woeste zee. Bij het horen van zijn verhaal huilt mijn hart natuurlijk met hem mee en toch moet ik hem zeggen, vanachter mijn bureau, jou helpen, kan ik niet, "nee". Enkel uit dit schrijven, blijkt, ik neem zijn verhaal wel degelijk met mij mee naar huis en sla daar…

Ik ben heel erg van "DE VERLOREN ZOON" en in die zoon voel en zie ik ook een dochter een vader, een moeder een oma, een opa een nicht, een neef een oom, een tante een pleegkind, pleegouders een vriend, een vriendin een kennis en netwerk-relaties 'Daar moet op gedronken worden' Ik bedoel, dat mag, zelfs feesten tot diep in de…

ik was verbaasd, maar liet het hem niet merken onwennig staken handen uit de mouwen zijn blik verried gebrek aan zelfvertrouwen vandaag heb ik een manager zien werken cynisme kon ik tot een grijns beperken de stropdas los, Armani-pak vol vouwen verbeten bezig om iets zwaars te sjouwen ik bracht hem koffie om wat aan te sterken ik rook zijn…

Ik ben een bloem van 't veld Wie droeg mij mee ter stede Waar 'k nooit of nooit meer bidden zal Lijk ginder in het rustige dal Mijn simpele bloemgebeden. Ik sta hier in dees mooie vaas Zo triestig te verwelken Gij hebt mijn herte zeer gedaan. Ach mensen, zult gij nooit verstaan De taal van bloemenkelken. Ik ben een bloem van 't veld…

op een gebroken dag gaan vezels wringen, zullen doornen cellen binnendringen dan laten hersenstormen buitenlucht schrijnen tot binnenbranden, netwerken ontknopen tot wankele periferie, maanden indikken tot sterfminuten dan klopt het hart met gestokte pas, vlijmt een scheiding in haarloos glas dan is het wachten op luwte van het…

ALLEEN, MAAR NIET EENZAAM Jan-Anne heeft voor altijd een zeer klein sociaal netwerk. Altijd is Jan-Anne zeer gewild alleen. Nooit zal hij daarover klagen steen en been. Het voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben, zonder vrienden en zonder relatie, is zijn definitieve keuze.…

Een netwerk van enkel vragen. De uitweg is verdwenen. Teveel om mee te dragen. Verstoppen in het niets. Met het duister verbonden. Ergens toch nog iets. Een antwoord, maar nog niet gevonden.…

Netwerken samen. Likken en beramen. De een is nog slimmer dan d'ander. Stropdasje, pakje, broek in de vouw. Mijn kar is groter dan die van jou. Vergeten en verliezen zich. Totdat de burn-out daar is. Dan zien ze ineens het licht. Eenmaal bijgekomen en weer fit bedenken ze of daar soms geld in zit.…

De kunstenaar heeft haar uitvergroot haar hoofd en aanhef van borsten met volle bovenarmen ontbloot op de huid een netwerk van craquelé breidt zich naar de achtergrond uit Wat zijn haar lippen mals en rood Haar ogen daar kruipt triestheid van Het haar is onnatuurlijk zwart geverfd, misschien een pruik pijn groeit als tumor in de buik De…

ik heb veel los gelaten gelukkig kon het me toen niet meer raken ladderde wat voorzichtig naar maatschappelijke hoogte zonder ellebooggebruik pas in hogere regionen werd een netwerk vereist om op de juiste plaats te komen mijn ambitie is abrupt gestopt door een corrupte top in volslagen egotripperij ben afgehaakt in bezinning…

Hier treurt het Weeskind met geduld, Dat arm, is zonder zijne schuld, En in zijn armoe moet vergaan, Indien gij 't weigert bij te staan. Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons uit uw overschot.…

Aanstaande verandering van Amsterdams wapen. De stad spreekt. I Vraagt iemand, waarom ik drie kruisen voere in 't schild? 'k Rep niet van 't koggeschip, dat ze eertijds placht te dragen, Noch breng de charters bij, die van Persijn gewagen. De aloudheid schuilt in mist, - 't waar' moeite en tijd verspild. 'k Geef reden van die…