Alle inzendingen over oksel OR plafond OR puin

Het is een ware bron die lamp aan het plafond. Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ogen op het plafond gericht handen bijeen op je rug een boze meid vertelt jij en je komokoffers gaan naar moeder terug het is een koddig gezicht ma's afgeladen fiat panda een rondje rond de kerk…

Wat onder uw pruik ontstond Aan helderheid, die verblinding wekt, Fnuikt mijn woede: van het plafond duikt Een gipsdruif in mijn schuimende mond. ------------------------------------------------------- uit: Van aldoor groter hoogte plat op het zeil (1973)…

Ogen glinsteren in de nacht glanzend voor mijn droom mijn persoonlijke sterrenhemel als een slaapmuts voor de nacht. Iedere avond het warme gevoel stralend zoals zij naast mij ligt daalt haar passionele schittering die ik vang in één oogopslag.…

Het zijn mijn koude handen omvouwen met vederblad jouw warm zijn dampt in mijn oksels brood als achtergelaten bedekking vormt van verlangen zo ben jij als lief komen eten morrelend op het klein niveau van waarneming het ligt aan mijn hart dat ik je laat noodzakelijk en zacht…

'De derde oksel', klonk het ooit besmuikt Daar kut-reclames óók evolueren Hoeft niemand meer zoiets te formuleren Geen knullig synoniem wordt nog gebruikt En valt zo'n spotje bij de doelgroep goed, dan Komt daar vanzelf een grote witte vloed van…

Nu zij weggaat neemt zij de dingen met zich mee Een steun voor het lijf een kruk die in de oksel geschoven ontlast en het lichaam zo rechtop houdt Hij zucht en begint met hamer en beitel in de hand het scheppen van een beeld dat overeenkomt met vuur dat schaduwen werpt van een onduldbare werkelijkheid…

Brokstukken en puin Een weduwe van schuim De geverfde papegaai Korzelig en niet schoon Krijst tiranniek achter een icoon…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

Ik inspecteer liever het plafond op ornamenten Of kijk naar daar waar Muren elkaar raken Dan dat ik in jouw ogen moet staren…

we zijn een erg puriteins volkje zelfs de mooiste venusberg noemen we schaamheuvel het kruis onze derde oksel of nog wat preutser ons ‘ondertussen’ maar ondertussen willen we wel alle in het donker grauwe poesjes stiekem knijpen of kussen…

Mijn bril vergroot de tranen van de moeder op het scherm die gilt en kermt en jammert om haar kind waarvan ze onder rokend puin alleen de hand, waarin een potlood, vindt Ik zet mijn bril af voor zulk wreed ondeelbaar leed Tranen zullen haar niet baten Ik heb ze desondanks gelaten…

Hier sta ik dan als zonnebloem zo maar tussen het puin. Ik kan mijn kop nog draaien al hangt hij wel wat schuin. Hoewel ik mij bij tijden soms ook wel eenzaam voel heeft onze grote Schepper met mij toch ook een doel. Wanneer het weer wat meewerkt begint mijn kop te zwellen en wordt er zaad gevormd voor vogels om te pellen.…

Stilte valt als regen tegen de ramen eens waren wij samen nu zijn er alleen nog de tranen stilte bloeit als onkruid in een slecht onderhouden tuin mijn leven ligt in puin ik moet mijn weg daarin weten te banen alles wat blijft is de stilte de oude stad draagt de regen en jouw kilte.…

Op zoek naar wat nog resteert, rapend alle puin van het veleden, dan draait de wind radeloos heen, om alles wat nu heet, mijn heden, zo volg ik de vlinders nog, om als laatste in geluk te treden!…

Mijn hart heeft eindelijk gesproken ik wilde kwijt al die onrechtvaardigheid die mij is aangedaan Ik heb de moed gehad om het nu te doen mijn gevoel zegt nu hè hè het is voorgoed voorbij Weet je ik vraag me alleen af waarom Maar ook dat is voor mij voorbij Ik heb nu alles uitgesproken Vrijheid is belangrijk alleen voor diegenen die geen leven…

wist de rots gespleten raapte stenen in vergeten puin hakte scherpte van de kanten rondde zacht jouw ideale lijn polijstte grijs vond het wit met kleur dooraderd waarnaar ik had gegist in bloed van leven dat je steeds hebt gegeven is het vurig rood nog altijd niet gewist…

Krijg ik zin om zomaar puin te ruimen. Versleten gedachten in mijn oude hoofd. Ineens krijg ik onbegrijpelijke zin. Zin in een razende beeldenstorm. Zin om temidden van een laaiend vuur, als een herboren feniks op te staan.…

mensen op de vlucht overal verdriet en angst en de wereld huilt schreiend kind op straat pop tegen zich aan geklemd ze is mamma kwijt oorlog dichterbij wakker geschudde landen bedreigde vrijheid…

er was geen gat toch groef ik in de tunnel van verlangen naar een opening steeds blokkeerden stenen uit je leven de doorbraak naar een nieuw gezamenlijk begin we hebben puin geruimd de paden eindelijk verlegd gezegd wat ons zo irriteerde in initiëren is onze toekomst blootgelegd afhankelijkheid wordt omgezet in samen existeren…

Die Ko de Laat werd heel streng aangepakt Zijn onverbloemde ‘derde oksel’ praatjes Vulden bij trouwe lezers hier geen gaatjes Met lage cijfers werd hij omgehakt Voortaan misschien als synoniem voor kut Doos, gleuf, muis, poes, pruim, spleet, flamoes of trut…

dorp onder lagen as en puin we zagen het beloofde land we deden niets…

het pad bergop loonde niet de moeite was aan de top niet helder bovendien nu vraag je mij om puin te ruimen jij kunt het niet meer overzien…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

sorry, ben bezig de lat lager te leggen - het plafond zuigt ze mijn trainingswegje moet opnieuw open gemaakt - de rug naar het werk…

ooit was de dolfijn een landdier het wandelde rond en haalde adem onder druk van de weersomstandigheden werd de dolfijn in luttele millennia richting het water gedreven de eens volgroeide poten werden korter en korter tot ze nagenoeg verdwenen wat de dolfijn aan het bestaan op het droge overhield waren de longen evolutionair gezien is dat raar…

Mijn wit plafond en ik wij ontwaken weer tezamen. Het bedmetaal en ik wij scheiden minnaars van elkaar. 'k Heb niemand nodig. Kijk hoe ik de theekop stevig kus. Ik wijdopen dode ramen en je geur is buitenlucht. ----------------------------------------------- uit: 'Tussen lelie en waterstofbom', 2009.…

geen herinnering zal louter euforisch zijn want er hangt altijd wel ergens een flard van een wolk sluimerend in één of andere hoek van het hemels plafond we kunnen het verbloemen doch tegen beter weten in heeft hetgeen je beweert tóch iets van twijfel…

Ik staar naar het plafond Denk terug aan hoe het ooit begon Aan de herinneringen die ik nog zo goed weet Wat ik zoal als heel klein meisje deed Leren fietsen tot ik weer heel hard viel Mijn vader dan vroeg om toch maar weer een extra wiel De lieveheersbeestjes en pissebedden Die ik van de grote spinnen wist te redden De vlinders die ik…