Alle inzendingen over paraplu

In welke wereld leef ik nu een eerste, tweede, derde of zijn er nog meer van onder één grote paraplu? God schiep de wereld in zes dagen tenminste dat wordt ons verteld als Hij dat echt zo heeft gedaan Moeten wij ook ons steentje bijdragen.…

een koorddanser op de dunne draad van een lijngrafiek stijgend dalend balancerend in opwaartse tragiek in een hand de paraplu geen vangnet gesponnen uitgegleden en gewond de tred voort gezet wederom een dag gewonnen al voel ik mij ellendig en ben ik nog zo down dan acteer ik als een huilende clown waardoor de gesminkte lach je mijn tranen niet…

zijn familie en wij buren ineens allemaal tegelijk op bezoek in zijn kamer de spullen onder ons verdeeld. alleen de brief in het linkervakje van de zelfgemaakte groene, houten kast durven we weg te gooien noch te posten of te lezen een week later loop ik onder het erfstuk, zijn paraplu.…

na vijf jaar nu vaart een visserman voorbij hij draagt schoenen rond zijn nek en in zijn handen houdt hij slechts Latijn een grote paraplu verbergt de zon voor even, evenals de regen valt ze evengoed langszij het water schittert zijn kristallen glans als de pas geronnen terugblik op zijn ogenblauwe lach deze vijfde sterfdag bloeit…

Heeft u kunnen genieten van de zon ik zat meer onder een paraplu op het balkon wat viel deze zomer tegen vijf dagen zon hebben wij gekregen ik luisterde niet eens meer naar het weerbericht heel voorzichtig 's morgens het gordijn opgelicht en tja, het viel weer tegen de dag begon weer is met regen en als je mazzel had eindigde het met een beetje…

Paraplu òp naderen we het oog- merk van onze tocht. - Proberen we nu de deurklink, of stellen we het voor kiekjes nog een minuut uit?…

Regendruppels lopen langs je heen of je hebt het geluk dat je een paraplu in de hand houdt. De wind houdt nog steeds aan. De regen, zal de natuur laten groeien. In alle vrijheid hopen we er over een poosje van te mogen genieten. Regen…

de rivier waar mijn ogen dwalen over ons zompige verleden mijn gitaar met gebroken snaren is onze laatste hoop hier in de delta met de voeten zwaar door de katoenpluk lippen gebarsten door de zon nu ben je nodig, meer dan ooit om op te staan tegen racisme het kleineren van anders gestemden laat de haargel in de kast staan ga met een paraplu…

Vazen wachten op bloemen paraplu's wachten op regen zomerjurken wachten op de zon en ik, ik wacht op jou.…

tranen staan te wachten ritsen harten in een lijf het komen sterft een stille pijn een paraplu drupt liefde het hoofd dat het recht heeft gemist breekt in het kind het laatste is het sterkste blad voor altijd eenzaam in de mast een tijger vijlt zijn nagels wakker de woudreus weet de weg een zee ligt aan de overkant de oostkust buiten…

naam der liefde geschreven werd en wat daarover reeds bedreven is, mis ik beeld en baken uit de realiteit, met zelfstandigheid is vergeleken, anders dan met talenten blootgelegd, kwam de schoonheid met recht tot leven, daar werd de onechtheid uit geboren, waarin de onschuld niet ten onder ging en waar ik me onder verschuil, verruil de paraplu…

regen valt staccato in grijze klodders langs loodlijnen naar beneê in grote plassen z’n droomvrouw ze zal onder de grote paraplu meezuchten meekruinen met de bomen van het woud ze zal stilstaan tot de klodders verdruppelen vermiezeren het grote concert weer aanvangt het libretto van het gevogelte de lucht weer vult tot het woud weer…

Een paraplu?! Zonnemelk?! Nee, niks behalve mijn luchtmatrasje. Alles donker buiten, niet voor lang. Open het raam. Klaar om te springen. Ik spring. Oogjes open, alleen maar blauw, alleen maar zon. Ik zit hier dan, op mijn luchtmatrasje. Binnen een maandje ben ik wel terug. Alles laten liggen. Wat de zorgen waren?…

Toch maar een paraplu mee!…

In het geheel was het passend De weerspiegeling in de plas Het zilte nat van jouw tranen De paraplu boven de natte jas Maar mijn waarnemen stokte Hoorde verbijsterend jouw relaas Ik, ik had het moeten voorkomen Die reeds lange relatie met je baas Ik had jou niet zo vrij moeten laten Altijd ja, goed, geen tegen gehoord Heb nooit eens…

Ik denk bij de regen slechts aan een paraplu, want ik ben heel simpel, simpeler dan U. Zout is voor mij oorzaak van een bruine huid, want ik leg de dingen erg simpel uit. Ik vind socialisme zonder meer verkeerd, want ik ben nu eenmaal ongecompliceerd.…

Nog voor de deur zich opent lig jij met je neus in de boter nog voor de regen valt heb jij je paraplu opgestoken Nog voor de poppen dansen zie jij de bui al hangen nog voor de wind jou omwaait sta ik klaar om jou op te vangen Nog voor de schemer valt knip jij het licht aan nog voor de nacht daalt herinner jij je de volgende dag Nog…

deze lente, dit nerveuze regenen maakt alles weer onzeker en toch buiten door het raam gaat alles verder: onrust ingemetseld in huisnummers buslijnen rekeningen dagen graden en daar lopen onder paraplu's allen die wat willen worden die al huizen hebben schoenen auto's kinderen ach, deze lente dit uitgesteld ontluiken, dit regenen…

Tropenjaren als fabrikanten-vrouw toen de "paraplu" werd weggenomen gingen we failliet, je krijgt een douw weg waren alle mooie dromen.…

kijkt al zo lang iedere dag opnieuw leren kijken en jezelf bestraffend toespreken als je overal net aan voorbij gaat als het gebeurt het alloude nieuwe niet triomfantelijk maar gewoon omdat het onvoorwaardelijk vertrouwt op gunstige wind een regenbuitje op zijn tijd en koesterende zon waaraan ik me mopperend warm terwijl ik mijn paraplu…

Deksels vallen van de wolken, een slagboom aan de horizon, een paraplu van dromen houdt de afgedwaalde zinnen niet tegen, ieder woord een uittocht, snel verdwenen over de paginarand, van achter de oorsprong koersend vanuit een gekend verleden of naar een onbekende einder, refrein op een onbeschreven blad, uitvlucht voor zovele kunstgrepen…

Zomer wordt het nooit zonder pioenen te bezingen, jou, mij, jullie en ook u, regen die ze schudt, ieder dol en dommer van de lente, terwijl schoenen, paraplu van die overoude droeve dingen bleven uit die tijden, nu wij zomaar en hoognodig mee met de pioenen moeten bloeien, doof en blozend en terzijde.…

Vrijheid delen is de kunst samen onder één paraplu schuilend tegen de regen ik jouw jas, jij mijn trui gewapend tegen de kou Vrijheid delen is de kunst elkaar duldend in voorspoed elkaar gevend bij tegenslag jij jouw ding, ik het mijne samen verder zonder angst Vrijheid delen is de kunst ruimte te laten aan iedereen die net als jij fijn…

niet dat ik zoveel luidop in woorden zei of zo mannelijk aandacht trok neen, ze zag me zoog me naar haar toe als aasgier met grijpende klauwen mijn weerstand was snel gebroken alsof die er ooit was toen haar aanwezigheid als een paraplu mij overdekte en ik bijvoorbaat verzoop in een omgekeerd bassin zweetdruppels vertaalden…

getrippel van duizend druppels verdrijft het eeuwige geneuzel in wat het verleden heet te zijn nu en gisteren ook al toen de zon zo scheen en toch is het stil in huis geen uitbundigheid in de hoekjes over wat triviaal allemaal geen vaal geblaat over wauw slechts de gasten, slechts zij en hun bakkie troost voor onderweg onder iemands paraplu…

je drinkt je koffie kijkt naar buiten het koffiehuis een mooie vrouw komt voorbij en de regen valt uit grijze lucht druppels op de ruit dansen naar beneden op de schuine vensterbank ze opent de deur, schudt haar paraplu onder de overkapping uit even glijdt haar blik over me heen ze bestelt een thee bij het meisje aan de toog, ik glimlach…

kastanje bruin krullend haar blauwe meedogenloze ogen een babyachtige neus boven volle paarse lippen met bijpassende nagels alles was nog onuitgepakt in een strakke groene jurk zwarte fonkelende netkousen in muiltjes met stilettohak onder een grote paraplu bleke sproeten huid onvolwassen borsten magere blote billen gestriemde rug je…

O Maan wat ligt toch in je wezen met je schelmengezicht je steelt plukbaar ruggelings op je zwarte stoel van de nacht botsinkje spelen met de luchtzak van de aarde het toneeltje van de behoeder met paraplu vrucht van dood en verderf ik lig op mijn rug met wazige gedachten mijn dromen zijn gestolen het ging ergens over een bedrieglijk…

Omringd door de geur van verse natte straten verdwijnt de droge blues van een te vroege zomer het weinig groen leeft op door wat het kan absorberen te midden van het steen en neergeslagen stof het is stil in de stad een eenzame paraplu haast zich verdwaasd op weg naar onbekend twee verslaafden paffen hun genot onder de brede luifel…

als gekooide vogel, haar eigendom maar juist zij blies wind onder mijn vleugels scheen me bij in de donkerste uren ging mee op de mooiste avonturen er bleek niets waar van die strakke teugels plots bij een diepe kloof waagt zij de sprong heeft ze haar eigen panorama nu regent het hard onder mijn paraplu…