Alle inzendingen over schaterlach

Jij met felle baard, met ruwe herdersstaf en gulle schaterlach, bazuin, heraut van leven, eeuwig, gulzig leven. We lepelden de pap als uitgehongerd, boerden luid en sliepen nooit. Nu stappen we traag, als tijd die ketens draagt, als rot dat tergend maar gestaag, tergend altijd verder, terend verder gaat.…

Sinds vorige week waan ik me in een eng sprookje kruimels in een woud, een schaterlach. Maar het droombeeld verdampt. Jouw veren liggen nog vers in het nest. Een minnaar begrijpt niet alle tekens. De breuk is een dof bestand. Ik mis onze avonden en hun vervolg.…

Een lokaas, dat het zwak gemoed verleidt, Een woestaardskreet, die angst en wee verspreidt, Een schaterlach van listige sirenen, Een zwijmeldrank tot doven of verstenen. O vrijheid, manna, - dat ons laaft en voedt, Wat klinkt gij schoon, wat is uw voorsmaak zoet!…

langs deze rustige straat loopt men bedaard in een leegte zonder woorden een nette glimlach, stevig geplakt over niets altijd maar de schijn ophoudend het gaat goed met ons hoor… er wonen geen kinderen meer in deze buurt ze zijn allang weg, geen geroep of schaterlach tuinen bloeien daarentegen eindelijk volop de schommels werden verwijderd…

Leyla huppelt, springt en danst, haar gloeiend gezichtje glanst, haar zingen een melodisch joechjachen, wedijverend met uitbundig schaterlachen. Leyla komt aangewaaid, druk gebarend, armpjes, hoog uitgestrekt, vragend, haar lichaam fleemt, ze is duidelijk moe: “Vang me Tito lief, alsjeblief, pak me, toe?”…

Een schaterlach mijnerzijds brengt die leden weer omhoog hij schrikt en ik zeg: spannend best wel hè, die Tour maar ook zolang! De Tour hij houdt ervan, een drieweeks gebeuren ik laat hem, behalve als ie slapen gaat want ergens van houden is 1 ding: maar slapen bij een date?…

De stilte voor het schot Jaagt verkwikkend stof langs hartkleppen Zegepraal is voor later Na de schaterlach van de kampioen. Ik kijk naar de kalklijn, witte gespreide vingers. Baan 1 in de dunne novemberzon. Kleuren vloeken in de kuip. Gejoel zwelt in gulpen, van gedempt tot loeiend. Het bereikt ons niet.…

Jij nam het leven met een schaterlach. Blij en vrolijk, elke dag. Zelfs toen je zo ziek werd en de dood jou niet liet gaan. Kon je nog grapjes maken over de tijd van jouw bestaan. Jouw gedachten waren steeds voor mij. Ik denk er dikwijls aan. Ik mocht niet verdrietig kijken. Je wees me nog op de weg, die ik moest gaan.…

bespeelt Achteloos maar ritmisch Het denkbeeldige Kleurenpallet De wereld vervaagt en Beleeft zijn avonturen In andere Dimensies Mijn fresco zal ieders Adem ontnemen, trommels Trommelen onverdroten Voort De bergen die ik Ontwaar vereeuwig ik Met gedachteloze Streken De brandende zon kan Mij nimmer raken, Oppermachtig ben Ik Ik schaterlach…

Houston we have- aardse achtergrondspoken en fantasmes zingen zijn helm vol impressies, de schaterlach van landelijke pastoors in dorpen zonder huizen.…

Ieder met zijn luchtige, gelukkige, vrolijke schaterlach, elkaar liefhebben, het voelt zo goed, het mag! Tot... aan die beruchte te hoge treden zij kan die treden niet beklimmen iedere zware trede vol met zijn verwachtingen en eisen waarbij voor haar opnieuw de bergen te hoog rijzen.…

." OPEENS KLINKT OVERAL VANDAAN EEN SCHATERLACH! Verschijnt daar zijn spiegelbeeld, zijn tweelingziel, getooid met elfenvleugels van kraaienveren? Of met salamanders? het geheel is toch wel wat anders.…

breken vandaag en morgen vergeten alleen maar jij en wij en handen op een toetsenbord ogen die verdwalen de lente achterhalen in het jonge groen lachend naar de benen kijken die hun wit in eerste bruin vertalen zonder panty’s in de zon ik droom je op terrasjes met een lome wind de koffie is wat slapjes maar het kijken wint de schaterlach…

En inderdaad ook vandaag waar tijd en water de zon opstaande tijd weer middendoor scheurt kerst en het schaterlachen ook haar natte konen terughalen groeten riet en kruinen hier als vanouds. ©16-12- 1998…

Een hese schaterlach galmt door de gang De donkere dreun Een deur valt laaiend in het slot. Steunbalken kreunen van verzet In dit huiverend huis. Dus graai ik naar het gezag Kneed het als kruimeldeeg. Stiekem voer ik het zwijn Strooi plastic parels in de strot. Stik!…

en droef Maar nooit iets doms had hij gezegd En zonder rancune over het hem aangedane onrecht Verhaalde hij van zijn vlucht als soldaat vermomd En het brandschatten van zijn Tibet en terstond Omwille der warmte excuseerde hij zich vlug En kwam in plaats van zijn oranje tuniek Nu minder sjiek met een Popeye-shirt terug Zodat ik ruchtbaar schaterlachend…

Elke keer weer waren het vogels van stad en land die op het toneel verschenen bij het eerste licht van dageraad om ieder van ons te bekoren en kalmeren op hetzelfde moment waren ze op zoek naar menig voedsel tussen hun gebabbel, gekoer, gekwetter of getjilp; een schaterlach nabij.…

En dag op dag die 'k vroeger vlieden zag in dorre eentonigheid, wordt tot een schaterlach: zonnebundels van geluk.…

Een schaterlach, zozeer in 't woud geducht, Berst uit zijn ruige mond, waarin de tanden Als van een roofdier staan: ivoor en lauw. En nimf en faun stort heen in wilde vlucht! Hij, een wijl verdwaasd, staat stil en snuift de lucht En hoort terzij... het lachen van een vrouw.…

Anoniemen op afstand breken zich het hoofd, terwijl een parvenue in middeleeuwse kledij schaterlachend buikspreekt. De modieuze parasollen van wijsheid knakten door prehistorische vandalen. Direct en ongehinderd omarm ik de ware ijsgoden van het Hogere Vuur, de Geestelijke Wereld.…

vooral ook aan je gezicht maar ook je benen, armen streel je haren en je hoofdkruin vooral ook die stoppels op je gezicht (man) vooral ook je on-effenheden in je gezicht (vrouw) wees oprecht verbaasd over wat recht moet zijn maar krom voelt, aanvoelt omarm jezelf maar regelmatig kijk in de spiegel en grijns of glimlach zo als je kunt lach, schaterlach…

Maar klinkt aan ons oor een feestakkoord, een vreugdig en ongebonden zingen, een schaterlach, een geestig woord, een luid en prikkelend stopselenspringen, Studenten, vrolijk, jong en blij, daar zijn ook wij!…

in een verrukkelijk beschouwen, wat ditmaal weer opdoemen zouen voor zielsgezichten, welke gangen in aantocht waren, heengeleid uit al de menigvuldigheid, verlopende in wondere orde en aan elkaar verwant geworden: een dagelijks voorwerp, van haar wonen een uitverkoren plek, personen, een tafelronde, een buitendag met vlagen wind en schaterlach…