Alle inzendingen over schedel

kleine stapjes op het tapijt zo stil dat niemand kijkt de kleine val niet ziet van een mens in opbouw te wankel voor verticaal het groot geluid, daar waar de zachte schedel kraakt tegen het houten geweld van de schuldige eiken kast zonder waarde, zeker na vandaag klaar voor de brandstapel en dan opnieuw de stilte geen wijzende vingers…

Wanneer mijn voorhoofd rimpels krijgt, Mijn brede wenkbrauw nederdaalt, Mijn oog niet blinkt, maar duister straalt, En uitspreekt wat mijn mond verzwijgt, Een traan mij langs de wangen schiet, Mijn schedel nederbukt naar de aard, Bezorgde vrienden, vrees dan niet Dat wanhoop mij door 't…

Verlaat het rijk van de rot waar monden die koud zijn als was rond de tafel kauwen op wat van je rest - handen klapwieken trage motten rond je schedel, liefde duizelt als sigarenrook omhoog tussen de onscherpe messen van woorden - en ga de tuin in. Daar lopen ze ook. Ze zijn jong hun dunne armen wit en onhandig. Ze zien je niet.…

Licht sonnet Overdag zo kil en totaal verstild De poot strak als een stramme hond Een hoed van linnen op zijn kop Gebonden om zijn schedel rond In schemering ontspringt het verlangen Een zachte glans te doen verschijnen De atmosfeer zucht naar de koestering Het duisterlied te ondermijnen Ontstoken als een vlammend zwaard Goudglanzend…

Wanneer de zon haar schedel splijt, ontwaakt in jou de nacht. -------------------------------- uit: Ik heb geslacht, 2013…

in de hoek naast het bed met een komodovaraan ligt te paren en de stank van het beest de kamer vult Drink je wijn en denk niet aan de morgen word je wakker naast een nest vol padden met tieten en dijen of staat ze haar eigen eieren te bakken Ik kook wel vaker in mijn eigen brouwsel verdorven is de vrees voor je hersenpan de inhoud van een schedel…

Tegen al mijn vooroordelen, binnen de grenzen van mijn schedel, Binnen, waar ook mijn idealen wonen. Buiten, daar blaast de wind, de laatste bladeren van de bomen.…

een mens bleef verwilderd achter op een eiland in de ijstijd hoe overleef je dan tussen ratten en varanen kruip terug in de tijd word mensaap en val op vier handige voeten klim terug langs lianen de groeven van een bast langs rotswanden omhoog het bewijs ligt in een grot de schedel van een jonge dwerg zijn voorhoofd wijkt terug…

't Licht daalde over hem neder en drukte hem zwaar lood wervelde om het heden blote voeten in de rijm krakende grashalmen in stichtelijke stilte de openbaring voorbij nevel kringelt zacht om zijn verlaten lichaam zijn dampende huid zweet een koude schedel uit een stoel dood van het wachten het levende wit vangt de essentie vier tralies…

Spiegelt kale schedels met zonnebrillen, die zonsverduisterend in de weg gaan staan.…

Oké, uit nood stak ik een gloeiende stok in zijn oog gillend sloeg hij om zich heen en in de paniek zag hij ook met zijn andere oog niets meer Dat was het, een goed verhaal dat ik graag heb verteld, maar blijkbaar is het niet goed genoeg voor de zeelui van tegenwoordig die in de holen van de Etna schedels hebben gezien met een groot…

in een handvol woorden blaast de wind orkaan vriendschap gaat verloren in het vele misverstaan ogen spreken babylonisch luid schreeuwen tegen blinden een steen breekt al de eerste ruit handen zullen wapens vinden de bijl klooft ruw een schedel en het rode lint van bloed bespat voorgoed de witte muren de dood is weer ontmoet en streelt…

Ik spreid een lijkwade over ons Zon dringt binnen in schemerige scherven Ik woon elders Zoals jouw perzikbloesem Die verdunt in mijn schedel Waar ik weiger te vergeten…

het weten kon zei ooit: hoe groot je ellende ook is, bedenk dat het altijd erger kan – en zo bedenk ik nu dat dictator Franco dódenlijsten bij de koffie schreef dat zal deze lapzwans niet gebeuren want dit sujet, deze harteloze schoft woont in een kalm land, een grijze stad waar men liever de tijd doodt, flauwekult het weekend de meeste schedels…

in de spinsels woelt er een magere fret onder het kalken gewelf van mijn schedel hardnekkig knaagt hij aan de draden tot de stroom breekt, een schicht in het merg waarna het tandwiel van de klok stokt in een grijze, lillende kwab kweek ik woorden die ik losschraap als een fluim die aan de strot kleeft en dan stolt tot een korstig vlies…

zijn bevochten met een stompe bajonet en leeggeschoten warmgelopen revolver Een vlek op de kaart doordrongen met engelse of duitse kreten smekend om de overheersende angst weg te nemen van het moederziel alleen in zijn doodsstrijd te moeten berusten Zij kijken in hun laatste stuipen nog op naar de worm overgoten kaal gevreten grijns schedels…

doet dat veel In zinnen zonder einde en met luide keel Ik ben gestopt met sputteren en stribbelen Heerlijk rustig leven zonder kibbelen Ik heb een zender opgezocht die niemand kent Er is daar ruimte voor nog nooit gehoord talent En voor prachtige gedichten Ik kan hem iedereen erg aanbevelen Om hem te vinden zou het erg schelen Als je mijn schedel…

ik lig te ver van bomen af om het roerloze spreken te bezitten het heeft ook geen zin om eerder dan woorden de wind te bevelen of de blauwe plekken in de lucht die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde lichtjes wat uit kruinen valt zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt met schedels en afgestorven bloesems…

We zagen de duiven van je vader roekeloos koerend nu de kat van het gif at, hun vaalblauwe kielen, hun korstige schedels en het ampele leven rond de constateur. Toen we kusten achter de meidoorn was je mond weeïg als oude mispels,wormstekig als het dorpt dat achter ons ligt nu de stad lokt met zijn vuren.…

Mijn gedachten passen niet, passen niet in mijn schedel. Ik zie ze naar jou toe gaan. Jouw gedachten bereiken mij. Ben ik gek aan het worden? Ben jij het die gek geworden is? Ik denk te weten wat normaal is. Maar wat of wie ben ik?…

lopen in de lucht ze eten me op ze halen me neer ze schreeuwen in stilte ze pakken me vast ze beuken op mijn schedel waarom geniet ik van ze? hoe kan het dat alleen zij me raken? hou me vast en laat me nooit meer los dring in me en eet ze op daarna mag je gaan…

Hij kerft in de schedel Als een verdwaalde dwerg Scheld ik naar de sterren Want zij kunnen zich niet wreken…

de schuur met ingevallen schedel wacht al jaren op een nieuwe huid haar roestige klink kraakt schor en luid aan de vergroeide deur binnen hangt de geur van hout, smeerolie en verf in de getekende werkbank vangt het vale licht een vergeten scheur Zundapponderdelen op de plank een slagorde van sleutels aan de wand verfblikken kleurig op…

ik heb de tijd weggegooid niet omdat ze wit was of zwart of kapotgewaaid tegen het raam dat steeds weer gedichten uitstootte in de kamer, koud en eentonig tegen het nachthout van mijn lijf wanneer ik schimmen droeg naar beide spiegels onder mijn schedel en mezelf haastig aan de stilte ophing; het zwijgzame van een woord…

klaagt de wereld is te vol raad ik een enkeltje Zuid-Afrika te boeken waar ze kleintjes onze herkomst zoeken in een oude hyenadrol In de Gladysvale-grot vonden archeologen roerend in fossiele poep vijf homo helmeï haren nu hun scoop Nu worden wij opgewonden Schubben sprekend die van ons haar worden tweehonderdduizend jaar geschat bij de schedel…

Niiewe jeugd, als uit een kan gegoten Gele wijn, gist mijn schedel binnen En ik voel mij opgeheven en gestoten Naar de wisseling van een nieuw beginnen. Lachend ligt de wereld, en volkomen Weet ik mij aan al wat leeft verbonden, Wat mij scheidde werd mij afgenomen En ik heb mijzelve teruggevonden.…

koud moet je één ding van me weten ik kan niet tegen snot De kleur of smaak doet er niet toe groen, geel, rood, wit of blauw zoet, zout, zuur, zompig of hard Dus als je verkouden bent mijd mij dan als de pest Als je mij besmeurt tussen mijn borsten, breekt de duivel in mij los, wurgen deze handen slaan je met een hamer de grote, holle schedel…

Wijnrode vlekken over haar vel Dat blinkt van de hitte Haar groeven gloeien glad op Een rare wenk dwingt me nader En ik reik en raak de galm Vervuld van een geheime pijn Waar het lot geen grip op heeft Haar stem rolt als de donder Dan werpt ze een bijl naar mijn schedel En klieft het geheugen als een straf Nu klaagt ze om een ontstoken…

Ik kan wel knielen en mijn schedel breken, kluizenaar worden of wellicht cipier, het kruis vereren, met gevangnen spreken, in regen lopen om een nachtkwartier, of, als Van Gogh, voor de berooiden preken, mijn hemd verscheuren, arm zijn als een mier, en met een scheermes mij het oor afsteken, krankzinnig sterven; maar het helpt geen zier.…

hij is weergaloos laf: hij valt aan in de rug; hij durft niet recht tegenover mij staan; ik zou zijn schedel te pletter slaan. ik heb nu nog, nu nog, een wild ontembaar verlangen naar bloed.…