Alle inzendingen over schepen

onbestemd verlangen drijft mij tot een zin schepen laat ik branden mijn god, waar zwem ik in als ik hierop tracht te lopen ga ik aan het kruis een diepte staat mij open wellicht is daar mijn thuis…

Ach mijn liefste, het alfabet, hoe schep ik je tot leven, om deze woordelijke pennenstreek, een papieren ziel te geven ? Zodat mijn gespelde liefde van inkt, het netvlies bemint, en de vorm van al je letters, mijn dichtershart verslindt.…

diep het kommetje dieper uit dan ik dicht schep het vol uit de beelden en de koppen daarin herkent men zeggen ze een depressie wat ik opneem gaat en verdwijnt in een doorgeefluik mij blijft het lepelen naar wat rest tot ook ik ben opgebruikt…

de dom als sterke waker daarvoor de schepen ploeterend in de koude nevels van de naderende winter de nieuwe brug als oude poort op de drempel van de eeuw oh kostbaar monument met in de lucht de eerste sterren…

Ik schep mijn wereld in verhalen waar ik even wonen kan. Want ik wil anders, ik wil dwalen waar ik nooit ben geweest. Ik schep mijn wereld in verhalen tot ik het laatste teken lees.…

Ik ben een eenzaam eiland geen land nog te bezeilen schepen achter me verbrand geen bruggen meer, geen enkele band Ik ben een doelloos schip ronddobberend op tranen waar is het anker, waar is het stuur ach God- ik kanker.…

Maar godzijdank ging Lenie 't Hart reeds scheep Met boenders, schuurpapier en groene zeep.…

Daar komen deze maand geen schepen binnen.…

Bevrijd me uit dit web van onrustig gevoel Rondraaiend gelijk een wervelwind Bevrijd me je weet waar ik op doel Verward gelijk een labyrint Wees mijn redding, kom dichterbij en schep orde in mijn woestenij…

Ze gaan gebukt onder een zware last, De Grieken worden danig uitgeknepen, Ze hopen tevergeefs op gouden schepen, En blijven zoeken naar een plan dat past. Voor wie wil weten waar de Grieken zijn: Ze zijn echt aan het eind van hun Latijn.…

voorzichtig leg ik je in het biezenmandje waar ooit een kindeke huisde niet om je af te schepen maar juist, om je te lieven te omarmen, heel dicht tot je overtuigt bent van bevrijdt van ’t gevoel dat ik je ooit verlaten zal…

en de sprong weet niet waar hoe diep wanneer de val zal stoppen volledig luchtledig in vacuüm verpakt op weg naar evenwicht al was het maar naar de hoop die te vinden slechts de zekerheid dat stilstaan teruggaan had betekend naar schepen reeds verbrand…

Ik wandelde door Delfshaven met mijn ogen gericht op de schepen en met mijn hart naar de gebouwen en bruggen, mijn hart ging tekeer toen ik jou zag, mijn liefste mijn, Ik kon mijn ogen echt niet geloven zullen wij voortaan in Delfshaven wonen?…

Hij graaft graaft met beide handen Geen schep noch schop voor handen Mijn goede raad zou hier en nu ......verzanden Hij graaft zich kuil en kanalen dijk en wering Langzamerhand bouwt hij zijn kasteel Met toren en kanteel hij slotbewoner.…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…

Een stapel pallets hoger dan de stad De schepen met tienduizenden containers Het knuppelen van eigen hulpverleners Een president die liever muren had De hoogmoed is de mens teveel geworden Wij wachten op een ramp van hoger orde…

De kamelendrijver Dreef zijn kamelen tot wanhoop Slappe bulten kregen ze ervan Lekke roeiboten werden het, De schepen der woestijn Wolken dreven over Foetussen dreven af En de kamelendrijver Dreef door Door en door Bij iedere temperatuur…

Transportband en laadbuis werpen 't zout snel in de schepen. ------------------------------------ uit: 'Laaglandse Hymnen', 1993.…

Maar godzijdank ging Lenie 't Hart reeds scheep Met boenders, schuurpapier en groene zeep.…

Er waait een storm van Noord naar Zuid Grote schepen steigeren door het schuim Ze komen nauwelijks vooruit maar laten zich niet keren Tussen de containers in het ruim rusten verwaaide vogels uit Hun kop tussen de natte veren…

en met mijn handen stil binnenin, schep ik los wat aarde nog warm van zon en zegen zodat je weet dat wat zij schonk als eeuwigheid zal leven diep uit haar naar jou zo mooi in 't hart neergestreken opgedragen aan F. en H.…

Soms zo zeker soms zo klein soms ben ik iets soms niemand in niemandsland verbrand alle schepen nooit heeft iemand de tijd gekregen achter mij om te begrijpen dat er een plek bestaat zonder haat altijd kwam het ik bedoel jij te laat.…

een groene dijk beklommen door een hek en zijn schaduw, scheve schapen de zee waar schepen elkaar lijken te ontmoeten het vlakke achterland met hier en daar een torenspits en een verstrooide molen de sloot zoekt een beetje warmte in het riet…

Was ik maar de weerkaatsing Van de gloed van de maan Op het rimpelloze water Van een oceaan Dan verdween ik bij zonsopgang Slapend in de zee En kwam ik weer tevoorschijn Met de avond mee Maar vast denkt ook die weerkaatsing “Die schepen die langsgaan Als ik toch eens één van hen was Dan kon ik hiervandaan.”…

Er wordt ons zand in de ogen gestrooid geen schepje, een scheepje De brieven post van de overheid de non-antwoorden van Bestuurders Het zijn de kluitjes waarmee je in het riet belandt Je vindt het dagelijks in dagblad of weekkrant met schepen aangevoerd: .....gestrooid zand.…

Wie klaagt de wereld is te vol raad ik een enkeltje Zuid-Afrika te boeken waar ze kleintjes onze herkomst zoeken in een oude hyenadrol In de Gladysvale-grot vonden archeologen roerend in fossiele poep vijf homo helmeï haren nu hun scoop Nu worden wij opgewonden Schubben sprekend die van ons haar worden tweehonderdduizend jaar geschat bij…

De wind, de eindeloze wind waait waar hij wil danst op een esdoornblad smijt schepen heen en weer vermaakt zich met een zwaluw legt zich doodmoe neer opeens. Wat hij, zijn waaien te betekenen heeft? Verkeerd, aan dit adres! --------------------------- Uit: 'Boze Wolven', 2002.…

ik schep deze letters in de schaduw van mijn hand het licht spreidt zich rond schokkende contouren van linker naar rechter kant als vreemde figuren veroveren zij het papier geven dimensie aan mijn woorden of leggen zij de werkelijkheid in de luren die mijn pen behoorde…

Ze spiegelen zich in de rivier op zondagen zonder stroom Ze liggen stil aan de kade aan bolders voor even geankerd Ze zeilen luid door luchten als schepen,stuurloos bij windkracht zeven Ze vervoeren jou en je droom op zondagen,geborgen als een tweede leven.…

daar waar bergers verdronken schepen lichten en jutters bergen werk verzetten, het licht van de zon verdrinkt achter de rand van de zee kust het duin een strand voetsporen weggespoeld de maan trekt onbedoeld aan het water…