Alle inzendingen over slierten

waar is de chemie de binding met het linnen voel het diep van binnen maar er komt niets uit naar penselen taal ik niet de messen heb ik opgegeven het enige wat lukt is dat ik de verf spuit verdund met tranen banen lange slierten zich een weg omlaag nog dieper in de put ik schud het doek om meer houvast in horizon te krijgen de…

zocht me een plek in het Turkse bad waar warme mist je huid bewasemt en fibersterren van kleur verschieten en steeg op met m'n gedachten tot ik dacht dat ik niet meer dacht en de aarde bleef hangen in haar baan ver van m'n aangekleed bestaan zag ik mensen verdwijnen waar ze kwamen stof tussen de hemellichamen De stoom trok weg in slierten…

Zilveren slierten sieren het land, in de vroegte van een nieuwe ochtend. Zachte voetstappen in het mulle zand, vergezellen me op mijn vele tochten. Sluimerend ontwaken de eerste fluiters, en hun liederen klinken langs de heuvel. In de verte ontwaar ik enkele ruiters, en boerenvrouwen in minzaam gekeuvel.…

de zee speelt voor zichzelve slee en sliert verwaterd uit op 't strand waar zij gekriebeld door de brand al gierend vlucht. hoezee! hoezee! gezouten zangen over wee polijst en schuurt als Remco C., die eeuw'ge melopee. dat sop bekoort de vrouw terstond. met volle maan is driehoek rond waarin ook jij je schepping vond.…

ziet het haast over het hoofd sta je naast de molen Wedderbergen of de kolk bij Lutjeloo ga over het pad langs de Ruiten Aa die hier, zoals je weet Westerwoldse Aa heet en weldra zit je in het riet de karekiet hoor ik wel zie hem niet dras moeras biezenlanden ook voorbij de kolk al die oeverranden richting Bellingwolde een lange sliert…

Slierten nevel vallen uit de hemel ze vallen uiteen, niemand weet waarheen de buik van de poezie zit vol stenen metaforen spatten om je oren Aan de andere kant van de oever ligt de tijd uitgestrekt in het gras ik zie een vlot gevleugelde vogel dichter bij de hemel, ver weg van 't nest Deze stad is een jungle vol gevaar het koude seizoen…

ik zag je gezicht maar vergat jou daarover een compliment te maken je piekte haar dat modieus sliertte in hun kans jouw gezicht te raken het ronde was weg in strakke vlakken toonde jij jouw karakter maar ook tot mijn schrik was het gezellige dik zomaar verdwenen effectief en snel bewogen armen doelgericht bij benen je slanke…

het geurt want open borrelen de geheimen en het stinkt want bloot ligt het mysterie en het sist: de nijdigen vloeken want de kans op een einde met fijne slierten en neuken tot 3 cijfers na de komma met de wulpse engeltjes van de apocalyps, blijkt al eeuwen terug onherroepelijk gemist.…

De gitzwarte hemel Opgelicht door twinkelende sterren Gesluierd door slierten wolk De stad chloreert vanuit de ruiten De nacht waakt over de aarde Mensen slapen of waken Besef doet klinken Bestaan doet kraken Wat, waar of iemand kan het weten Hoe wij hier in Godsnaam zijn verzeilt Wanneer we gaan en waar naartoe Waarom de mensheid eeuwig…

de stapel hout brand maar heksenvuur ik krijg het koud vlammen laaien rond de pop die is gestropt met staken door het hart dat vastgepind geen kansen krijgt om nog te slaan en aan de haal te gaan toch lekt magie houdt ogen in de ban van mysterieuze krachten die op ontsnappen wachten een onverhoedse wind slaat op het vuur sliert…

Vragen waarop geen antwoord wordt verwacht blijven nog even hangen en lossen op in blauwe slierten uit een tabakspijp. De aarde ademt vrede. Achter de grijze bomenrij een verre vrouwenstem die kinderen roept en helle strepen trekkend in de stilte gieren de vogels van de nacht.…

Joeg gretig, als was ‘t voor zijn zielenheil, de witte slierten door het hele pand. Geen wilde shag uit een exotisch land maar eerlijke tabak, grof versneden. En zo bleef hij hondstrouw, deed hij gestand aan zijn banale dwangmatigheden. De pijp is uit , een kleine brand vermeden.…

Waar ik zit, rolt het park, hangen wielgeesten slierten ledlicht op. Ze fietsen uit het bladerdak een scootmobiel voor jou. Ze baardsappen op de meisjes, glossy glanzen. Het blauwe glas beschijt ontboezemd We laten Dionysos zijn broek, bezoedeld Dan neem je jouw riedels uit de doos weg.…

Aan de staart-sliert Van de babyboomers Ter wereld gekomen Opgegroeid in toenemende Welvarendheid, uitzicht Op welvaart en welzijn Zoals de babyboomers die je Tien jaar voorgingen Blik op veel, steeds meer, Op goed-beter-best En jij dacht de je het zelf Ook beter zou doen dan de rest - Maar van' t allereerste begin Bleek het…

ineens verdwenen zijn, met de kleding van de dag nog om het geweten gewikkeld het haar verkleefd in lange slierten grijs onberoerd liggen emoties te eroderen in de vergankelijkheid van de geest, niets achter gelaten alsof het er nooit is geweest wielen wentelen zich naar andere tijden naar daar waar het zoeken wordt gevreesd terzijde…

in deze mystieke hemel fijnbesnaard met slierten van nevel in gele kleuren kan je waterdampen snuiven van geniale zoete geuren en zie je feeën en elfen spelen met de kaart.…

Branding hoe je slierten zeewier op nette hopen slingert aan het land. Golven ik luister naar je ruisen, open voor mij je taal en je verhaal dat in mijn gehoor mag huizen.…

Een composthoop en, erboven, slierten traag vervluchtigende rook. Op het erf een kar met groenvoer. Groene halve staldeuren. En op de strakke, spiegelende beek lichtbruine vlekken, bladerdek. Roerloos wou je zijn, onbewogen blijven.…

ik vlinderde om mijn dans heen, met een vluchtigheid een vlugheid die hoort bij de snelheid van 't licht terwijl een wachtende af- en aanwezigheid werd gelijk aan waar 't licht mij bracht en terwijl de afwezigheid zich inlijfde met verlangen zo wortelde de aanwezigheid zich in dromen en het licht wentelde zich in lange slierten lange, zwierende…

een sluier - aan de pink geknoopt - sliert om de welving van de borst in leest en heup herken je de kruik het bekken kantelt en de navel rolt over de golven van haar buik de hoge fluit bezweert de slang en zweept haar rubberen gewrichten op ze pruilt naar pa hij knipoogt naar de beul die het slagzwaard slijpt de Doper bij de kraag…

stemmende betuiging een verwarmende trek naar het zuiden om drukbezette terrassen te beproeven zonder jassen in volle zon te vertoeven en het carillon op ‘t Vrijthof horen luiden nu de wind uit het oosten hoogtij viert zijn zelfs de meest doorgewinterde snavels met opvallend kleurig herfstblad versierd vogels vluchten zuidwaarts in een lange sliert…

diamant fel schitterde hier waar meeuwen vlogen over de eenzame pier die standvastig uitkeek over de rimpeling van het water, kleine golfjes ving op dit mooie uur, het gouden zand trok zich langzaam terug van de kant die duinen hoog verwaaide in de lucht kwam de schemering tezamen met een vlucht zwaluwen met in hun kielzog een lange sliert…

effen gewelf Het zwart weer breed uitgesmeerd Op het palet van de tijd Jouw stem brak op de dijk kaatsend over mos Dook met een plons Plots verzwolgen Slenterend langs de haven Vond je niets meer in de buidel Jouw paspoort verloren De lidkaart van de salsabar De foto van een ver lief Wind had jouw sjaal losgewoeld Een rode zijden sliert…

Van ’t westen resten enkel streepsgewijs wat slierten, perzikkleurig ingevuld.…

Hoe die melk, moedermelk, in slierten langs zijn wangen loopt terwijl hij huilt om vaderlief. Vader drinkt zijn koffie lauw; kijkt het ochtendjournaal in zijn nieuwe flat, waar kind noch vrouw in past. Hij rookt tot aan de filter en voelt zich ongemakkelijk. Hij roept zijn hond, maar is zijn hond vergeten.…

Mijn tranen wellen op in jouw ogen jouw mond spreekt mijn woorden sterren schrijven jouw naam in stralen van goud kristallen sluiers lichten op als een glimlach van de eeuwigheid overweldigende schoonheid tijdloos universum Muziek weerkaatst langs glazen schaduwen brekend glas verbrokkelt mijn illusies scherven doorboren mijn ziel slierten…

Noordenwinden gieren zoals ze meestal waaien en zaaien twijfel in het hoofd, spoken sluipen door de kieren, magere lijven gekluisterd aan ketting van de tijd, glippen langs de gekozen paden om de daadkracht in te lijven, slierten wierrook waart langs vagevuur en blinde hellegaard, dooft de gulle lach om al té vastberaden lippen,…

gij vreemdeling die onverwachts gebaart verhaalt van verre kusten waarvan ik ‘t bestaan vermoedde, maar niet dorst heen te gaan ge neemt me mee in grote vaart wolken, slierten, licht, beweging, flitsen toverlantaarn met brekend licht dat kleur geeft en mijn ziel verlicht mijn kern raakt tot atomen splitsen ik staak ’t verzet, ruik…

Slierten mist… Getogen op de kleigrond, soms hard dan zacht; erboven roept de grutto en wind en zon spelen met de wolken. Hoort hij tussen oerwoudkreten nu het knerpen van het ijs? En ziet hij echt een vroege kievit tegen polderluchten grijs? Zo is het in de jungle dat verstilde winterwei hem heugt.…

De treurwilg is gestopt met treurig wezen, zijn slierten kleuren heel voorzichtig groen en rond zijn takken buitelen de mezen, zoals ze dat alleen in ’t voorjaar doen. De Kerria barst van de gele knoppen, de Prunus bloost zacht roze in haar kleed. De vlinders kruipen eerdaags uit hun poppen, geleden is weer alle winterleed.…