Alle inzendingen over tooi

neergedwarreld zijn soms bijeen geveegd door nijvere handen maar veelal in bossen en parken als beschuttend bladtapijt voor moeder aarde neergevlijd begint hun tweede leven bedekken en verwarmen ze alle geheimen in de grond waar kleine diertjes leven waar het prille begin van straks een nieuwe lente zacht ontkiemt en paddenstoelen tooien…

Ontdooi me, tooi me met een hoed van bloemen en lange stengels in m'n lijf. *) gedicht bij vaas in de vorm van een staand meisje, Lokri (Zuid-Italië), midden zesde eeuw v. Chr. -------------------------------- uit: 'Een bittere navel', 1997.…

Toch weer ergens reikend naar het firmament sierlijke tooi Tig sterretjes me leidend naar hogere sferen, hemels mooi. Me veel meer waard dan briljantjes, ongenaakbaar rein Geluk zwol aan heftig vuurvol intens - voelde me ook klein -.…

Je had een volle groene tooi. Gaat dat straks opnieuw gebeuren? Word je dan weer een huis voor de dieren? Voor musjes, muisjes, eekhoorns en uilen? Zul je het bos met je schoonheid versieren? Mag ik dan bij je lachen en huilen? Boompje, sorry... ik moet weer gaan. Het is al laat, ik ga maar vlug. Blijf je daar voor altijd staan?…

Hun ouderdom volmaakte tooi en luister, Zij dromen in een schemering van duister Verheven boven het moderne grauw. In de weerspiegelingen hunner ramen Vloeien de beelden van 't verleden samen En flonkeren als zonneschijn in dauw.…

Mistflarden besluipen ze en sloopt ze tot aan de magere tenen in het griend,in een andere vingerzetting komt de botte bast tot groei en opeens staan ze er weer als een oude vriend, naast de statige kurassen van de slome beuk en de drukke eik, beneveling snelt door hun trotse tooien en komen de stille graven weer tot bloei.…

Voor harde verf of bruine kuif; De lof der bleke roos klinkt toch uit duizend monden, En zoet is 't blinkend sap der muskadellendruif; De zachte perzik is het sieraad van de hoven, Zij wint het van de kers in geur; De lommerrijke linde, in blonde tooi, praalt boven De hagedoren, bruin van kleur.…

Voorzichtig maakt een zonnestraal gewag van licht en warmte die de levensstroom in tak en wortel stuwen, zonder schroom: dan straalt de tooi die eerst in nevel lag. Inmiddels is het beeld mij heel vertrouwd; het is al vaak een stille troost geweest.…

des griezels Tuinen zijn te verfijnen Trek in steentjes Een ad-hoc-spoor Zweet stil peentjes Geef hoofs licht door Letters tot woorden prikken Woorden tot zinnen schikken Niet zomaar te beschrijven Wat de raker doet rijven Onze natuur beleven Moeder aarde eren De zin in het leven Visueel cultiveren Hij wil hem verzorgen Hem tooien…

in de zon bij een oude vervallen tuinmuur doch 's middags veranderde het weer donkere wolken kondigden zich aan weg was de zon waarmee de dag zo vriendelijk begon tulpen bogen hun koppen in de aantrekkende wind en kwamen rap in neervallende sneeuw te staan thans staan ze stil met hangende toppen in een vreugdeloze witte tooi…

Liefste, de laatste gouden dagen wuiven ten afscheid en wij merken het niet, De bossen en de struiken dragen hun laatste tooi en in het riet schuilen de vissen en hun trage vinslag verraadt hen niet.…

Ochtendgloed verdrijft duistere nacht En kleedt de velden met kleuren Een deken van het zuiverste smaragd Overal begint men herfst te bespeuren De takken zijn behangen met zirkoon Struiken gehuld in beparelde tooi Boven de kim stijgt als gouden kroon Een stralende zon in vol allooi Over het water hangt nog een witte mist Een sluier voor…

Tooi de aarde, gooi de aarde Vind de aarde, al haar kracht Streel de aarde, deel de aarde Dank de aarde voor haar pracht.…

ze kleedt zich in een rode tooi om zo de herfst weer te behagen, die haar -verliefd: wat is ze mooi- de winter in zal dragen. Dan kleedt de storm haar gretig uit; Ze laat het blad slechts langzaam vallen, ze koestert nog het bladerbed om dan grillig verlaten door de herfst de witte winter toe te vallen.…

Onthoud ons de gena niet van uw trekken Zo niet bij dag, bij nacht uw ogen flonkeren Grauw zijn de schoonheên, die uw leden tooien. juli 1907…

zie hoe de bloemen zich opmaken tot barstens toe onder het gezwollen blauw rondom het middenrif van de zon gespannen met hun kleurige baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks tooien…

Het groent en groent, het lacht en zingt nu overal waar struiken fraai zich tooien met een jong verlangen naar licht en vrolijkheid, waar mensen nog van leren. Hoe kunnen wij nog boos zijn of elkander toch negeren? De oude aarde lijkt herschapen in een tuin van Eden waar mensen argeloos opnieuw weer toekomst lezen.…

als vraag en antwoord in elkaar verstrengelen lossen de schaduwen een voor een op hoeft het licht zich niet met een kroon te tooien de koning is het schijnsel zelf zijn schimmen zijn de verloren zonen en dochters hun besef van hun ware aard is de voortzetting van het eeuwige leven…

Langzaam ontspruiten knoppen aan bomen bladeren en bloesems zo beloftevol komen lente tooien in kronen met een roze krans bezems in winterwind vegen lucht tot glans gevuld met zielzuchten volzinnige beloftes waar wolken verklaren in loze geloftes een lied klinkt klatert het klimt hoger dan hoog tot een meeslepend meanderend melodisch betoog…

Zie de boom de paden tooien Rondom zijne stille voet, Laat uw ziel zich zo ontplooien En haar bloemen om zich strooien Uit een vroom gemoed. Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de eeuwigheid.…

Zie de boom de paden tooien Rondom zijne stille voet, Laat uw ziel zich zo ontplooien En haar bloemen om zich strooien Uit een vroom gemoed. Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de Eeuwigheid.…

Zie de boom de paden tooien Rondom zijne stille voet, Laat uw ziel zich zo ontplooien En haar bloemen om zich strooien Uit een vroom gemoed. Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de Eeuwigheid.…

zich koesterend in wit licht zwervend tussen de heuvels zie ik hen rood – bloedloze geboorte breekt aan explosief in eigen vuur verteerd en geworden; zij, eens star geworteld, worden nu tot golven drijvend op vlammende grondzeeën – wereld in wording ontdaan van oude, getekende huid verwordt het rood tot vruchtbaar grijs; de heuvels tooien…

Men heeft haar geen uitgeleide gedaan, geen heeft haar bij haar tooi geholpen... Waar gaat ze heen?... Ten avond zal ze keren, de jonge mannen zullen haar toeroepen dat ze mooi is, mooier dan alle anderen, maar de oude vrouwen zwijgen en zien onheil: de duivel hale haar!’...…

En dagen later zag ik hoe zij in rimpelloze tooi verscheen. Haar woeste drang te overwinnen, als door onzichtb’re hand verdween. Waar eerst nog angsten triomfeerden, was nu slechts een serene zee en met haar ruisende gezangen nam zij mij als op vleug’len mee. Toen dacht ik, zo is nu ons leven.…

De wereld-zaal waarin de wolken hangen, onder de sterren-krans en de maan, onder de blonde zijde der zon, wijl de zee dampt in haar vat en de bomen groen op de aarde staan, is van U, mijn God, bewegende glorie; glans en luistervolle pracht, de wonderbare tooi van uw victorie, uw praal, uw levens-macht !…

Onheilspellend laag hangt de humane zon boven de graven aan een getergde en verre horizon, regeltjes tooien hun scherpe doornen over mensen die de hoop al hebben verloren, het lijkt een kleine daad, misschien wel een druppel op de aardse gloeiende plaat, geboren uit de wanhoop van verwachting in het licht van een uitgestoken hand mag…

kale takken botten druppels als witte saffieren een ekster zeilt binnen geruisloos, uit het niets landt op een tak, elegant met goede manieren zittend kijkt hij rond en kijkt ... hier mist iets zijn veren tooi is wit zo zwart zijn scherpe oogjes glimmend hard spichtig nu op mij gericht ongedurig draaiend links en rechts…

Voor onze beginnende lezertjes en allen die hen daarbij helpen: Gil gal geel Blaad-jes heel erg veel Rat rit rood Blaad-jes gaan nu dood Her her herfst, wat ben je mooi Kleu-ren, bonte tooi Pad pad pad-de-stoel Zie er een he-le-boel Gaap gaap gaap Voor de eek-hoorn bijna win-ter-slaap Eerst nog zoek zoek zoek Ei-kels, noot-jes…

En ik: dat op het heilig boek, dat op de regels heet bewogen om al wat zij behelzen mogen van Gods belofte en Godes vloek, de onbezonnen dartelheid zijn loze tooi heeft uitgespreid, dat het gebodwoord van de Heer het bed is van een vogelveer! En zij: laat af van aan te klagen.…