Alle inzendingen over valleien

Hoge duintoppen met zandige kruinen Struwelen groeiend naar het licht Valleien waar duinviolen gedijen Menig penseel heeft hier z’n werk verricht Longen mogen zuivere luchten verteren Glinsteringen door zonlicht matinee Nachtegalenzang die het leven verblijden Je longen proeven lucht vanaf de zee Weidsheid die stiltegolven borduren Duinpannen…

de wind waait langs mijn gezicht de haren plakken aan mijn lippen jij bent lief maar niet de ware bergen en watervallen de zoektocht in dit leven druppels vervagen regenboog en vragen klim en val niets te geven alleen te vervagen reis met me mee door deze vallei een klein beetje geef ik jou van mij luister naar de wind de bomen fluisteren…

Haar kern is kenmerkend vanwege een onbeperkt onverwacht bevrijdend gevoel door een groen landschap van heuvels en valleien in de nacht met het geluid van een stromend beekje begeef ik mij door geuren van lavendel en mandarijn naar de kern die tastbaar voelt en fluweel zacht.…

ik schilder je de bergen op voorbij de rots en de vallei toon je de uitzichten een horizon voorbij zie in blauw de nevels van de morgen even zonder zorgen genieten van de dag ik weet het pad dat je in de verte zag we dalen snel penseel voor jou ravijnen, hun diepte voel je aan mijn hand in samen blikken zal hun dreiging vlug…

ik zie hoe ze struikelt over merktekens van tijdloosheid telkens weer haar handen rauw opengehaald aan de scherpte van uitgestulpte rotsen kijk, zeg ik daarginds verwaait de nevel boven de vallei daar droomde jij het kind op bonte bloemengolven daar speelde nog de naaktheid in trouw beschuttend groen totdat de…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer spreekt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt en een garnaal aan banden, Eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer speelt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt men een garnaal aan banden, eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Maar kom, laten we reizen naar Córdoba en vlinders vangen in de vallei van de Guadalquivir en drinken van de vino fino tot uiteindelijk alles gaat wankelen en de alcohol ons met haar morsige poten te rusten zal leggen...…

"O, mijn lieve, Mijn lustige, Laat mij spelen In de schaduw van mijn Korte rustige vallei. Laat andren werken, Sandalen maken of kerken. Wanjka heeft genoeg aan zijn schalmei."…

Liefde; zo ver weg En tegelijkertijd dichtbij Mijn hart is gevuld met leegte; een vallei Hoop in de toekomst zit er voor mij niet in, dat ben ik verloren Wat ik nodig heb is geluk, zo hoog als een toren Waarom is het leven zo oneerlijk, vraag ik mij steeds af Misschien is dit wel mijn straf... ... Toen kwam zij, ze was zo lief Maar ik?…

grasland waar Canadese ganzen langzaam grazen en winnen van het trage vee om dit lieve laagland om de schoonheid en de troost om de hoge hemel blauw naast witte wolken om nooit vreemde handen aan dit kwetsbare om de angst van de deal met de dood bid ik, zal ik bidden aan de Dombrug over de Zwarte Nete de helende rust van de groene vallei…

voor mij In de stilte klinkt ’t fluisterzacht als het kabbelen van het eb getij Ik heb louter liefde meegebracht want ik kwam plotseling voorbij Door het ruisen klinkt ’t gezang van misschien wel de andere zij Vrees nu niet U hebt levenslang spreekt hij, ik kom enkel voorbij In de stilte van ‘t laatst moment stromen tranen weg uit dit vallei…

kom en verover de wereld maak toch vandaag een begin woel water vinger tast aarde voel je weer lippen proef vrij stroom lijn het oppervlak meander armen streel zacht de wegen van boezem tot bron dwaal en haal lucht in verborgen valleien koester de warmte waar veiligheid welft thuis op de laagvlakte binnen de heuvelflank…

In dreven en valleien geklommen en gedaald in schaduwen geloken in open licht bestraald En onze zielen togen naar nieuwe zaligheid in het voorbij voorbije wankelend ingeleid Waar lillend lichtaanbreken en ochtendhelderte is met parelende vreugde en met ontsteltenis...…

continenten zijn kil, kaal en ledig weer slaat de Babylonische spraakverwarring toe men vliegt elkaar steeds meer in de haren achter hun muren waar beschaving afbrokkelt reeds vroeg worden huizen als cachotten met hete hangijzers gegrendeld nachten zijn zwart en lang met dode straten waar ouderen zichzelf kreunend voortslepen naar een vallei…

begin en eind staan tegenover elkaar als poortwachters langs de weg naar vergetelheid lichtvoetigheid maakt dagen draagbaar zonder wetenschap van dood is leven een verloren strijd het is de scherpte van de snede in de huid die schrijnt in het licht van verdreven herinnering de rivier is op een droge grens gestuit in de vallei waar water…

spreekwoordelijke beloftes, is des zins van een beloning gelinkt aan geldelijke behoeftes de drang van de vlucht naar het excentrieke warmt het vlees als lippen blijven haken aan het woord van dank en genitaliën zich kruisen aan de beweging van het spel de fantasie is als een drone in de vlucht naar het ongrijpbare en dromen maken het hof naar de vallei…

De zonsopgang is echt wel helder al is de tijd hard en voeding schaars de grenzen worden zeer duidelijk lopend door de valleien en bergen maar luister , vrede daar is nog in oorlog. © 25-2-2018…

In de vallei van je lach?…

Liefde is niets dan daaglijks verder gaan Door dorre woestenijen, Om na de nacht saam moe weer op te staan Uit duistere valleien. Liefde is niet een wijdverklaard begrijpen, Een stijgen tot het licht, En niet oneindig zijn en ook niet rijpen Tot innerlijk gezicht.…

Streel niet langer de halmen van je verdriet de doornen van vergane smart die je pijnigden eindeloos bitter Hunker naar de plaats waar vreugde zingt de eeuwigheid danst sluimerzacht Wandel door de tuin waar vogels albasten rozen rozen argeloze vogels zijn Laaf je aan de bron van brandend-witte dromen ademende vrede in de vallei…

Weet je, liefste dromen zijn de herinnering aan een oord, verder dan ver verborgen achter een horizon van nooit vervuld verlangen Vaar er heen in je wolkenschip zweef over raadselachtige valleien zilveren stromen dwaal langs winde en langs rozen door een blij en zonnig land mijmer in het satijnen maanlicht over de koele schoonheid…

Sinds de dag je hand gleed uit de mijne loop ik door de vallei der woestijnen, waar ik alleen maar in cirkels kan dwalen om verloren te lopen in fata morgana's, op zoek naar het koele heldere water in de oase van de hoop, om de tere bloem der liefde in mijn gekomde handen in leven te houden, maar al wat ik vind is het vloeien van mijn zilte…

Terwijl de decemberwind onze sporen wist bereiken we fluisterend de duistere vallei - na weer een heuveltop en menig dal voorbij - van binnen bruist het zacht. De avond gist tot een volle sterrennacht verstrengelde adem hemelwaarts.…

Valleien van water, oneindig glijdend, en wij daarboven gaan en komen. Achter ons de brand die over de wereld gaat, alle luiken open, in pluimen boven zee.…

wit tegen onheilspellend zwart van sluimerende vulkanen land van ijs en vuur van spuitend stoom en eeuwige watervallen dreigende basaltkusten boven je zwarte stranden daarboven witte eeuwige vogels krijsend in de schone lucht boven de ruisende oceaan land van rode en gele bergen met je zachte paarden vrij in het olijfgroen van je valleien…

Genotvol eet ik vraatzuchtig dit nat gespeend festijn En laaf mij zelf aan nippels en romige borstpartijen Gravend verbrand ik mijn vingers in verboden vallei Om naakt de disk te bestijgen en hongerig te vrijen Zo ik voldaan met bloed besmeurd servet opvouw Ligt jij onvoldaan met maagdelijk passie te hunkeren Klinkt de schreeuw van mijn egocentrische…

Ik keek in de ogen van de dood, en kende geen vrees, witte, bekorste lippen, een raam als een spiegel, vervormt geen waarheid, geeft geen kijk in de ziel, slechts een blik op het sterven, geen angst aan een eind, in de vallei in mijn mond, waar ik met een tandenborstel cafeïne weg boen, resteert een slechte smaak, opborrelende woorden kruipen…

Mijn leven was een jachtgeweer Geladen in een hoek Totdat de eigenaar het zag en Meenam, was het zoek Nu dwalen we door bos en dal En jagen daar op wild En telkens als ik voor hem spreek Herhaalt dat hoogte mild En als ik schater, komt de gloed Die de vallei glazuurt Dan is het of een kratermond Een lachsalvo afvuurt Wanneer ik na…

Maar in mijn geheugen wachten voorbije dagen tot ik hen weer opzoek en in mijn slaap keren nog oudere seconden naar mij terug: een monnik stilletjes biddend in zijn donkere cel; een piloot in paniek, zijn vliegtuig brandt; jouw omhelzing die me kalmeert; een geur van rook en fruit en het geluid van een kalm kabbelende beek in een vallei…