Alle inzendingen over waardig

Werkelijk, men moest de steen met menselijke waardigheid bekleden, zijn woord voor menswaardig aannemen. Men moest, om nog in de mens te kunnen geloven, zijn oor te luister leggen bij de steen of met de stem spreken van een steen.…

In vertrouwen heb je me genomen, je hebt me je diepste geheimen blootgegeven, en dan nog vind je jezelf niet waardig, om samen met mij de wereld te beleven. Duizenden vragen roept dat in me op, twijfel over je gevoelens is ontstaan, zou er dan toch niet meer tussen ons zijn, dan vriendschap in ons bestaan.…

laat zijn tranen over Poolse akkers lopen bijtende kou kan hij verdragen maar nooit, slijt het snijden van stilte in voetstappen die vertragen weer ziet hij de barakken waar zijn ziel werd vermoord en waardigheid verkracht hij brengt zijn hand naar de borst zijn stem stokt, ze stalen mijn naam ik werd nummer B 0698…

“I have a dream” zei mijn hart; ik dacht aan hem, zijn droom zijn wonder nu straalt hij indirect van schouders die de wereld willen dragen, hoopvol, strijdig met het witte hart dat velen in zich denken ik hoop mee op beter, waardig met elkaar en daar hervinden we het schenken van een wereld, uit één stuk…

Winter is mij gepasseerd zonder blik waardig te gunnen aan mijn verlangen naar de warme zomer Ik stond alleen, verlangde naar de warmte van samen maar de stilte was enkel wat ik krijgen kon Waar was je toch in die lange nachten vol van verdriet en simp'le eenzaamheid Ik wachtte op je lach die als een zachte kaars kon branden…

een kakker lakt de wolken zwart waardig zeker neem haar hart draag het weg zo ver mogelijk hier vandaan neem de eer de zon is geen maan maar neem van mij aan dat de weg niet recht zal zijn ga,maar doe het oprecht voel de strijd vol van pijn wie beter is is beter af ga en leef dat is je straf…

De blik is verwonderd en berustend, van een Waardig onderdrukt ras.…

zo laat het licht nog een avondzonnestraal de wind op de vlucht na een dag van wanorde het lijkt alsof een kranige eik een buiging naar de aarde maakt ‘zo, deze storm heeft mijn waardigheid niet geraakt’ - ik ontrafel doordacht mijn eigen onstuimigheid in deze verademing lijkt het leven transparant och, hoe onschendbaar…

Recht op waardig leven? Recht dat verankerd is. In onze Grondwet. Natuurlijk toch! Of ... Natuurlijk niet?…

kronkel jouw grimas uit het ware gelaat van verborgen gevoel lang verholen toon jouw waardigheid als spiegelbeeld in de reflectie van hoe het ooit was aanvaard het zijn waar de uitweg zoek aan het eind van doolhoven geborgen lag bevrijd er jouw leven als nieuwe dagen waar nooit een verleden jouw toekomst bepaalt…

hang over mijn schouder, het laken dat mij toebehoort en opnieuw een dag waardig zodat ik mij kan neerleggen in de dageraad van het geweten de ruimte die ik zoek langs schubben van de ziel schuif zeeën naar me toe, het gehoor van rivieren in licht en opgeheven handen en schenk de horizon het water van de wouden…

Het gaat om jouw geluk, jouw waardigheid in jouw leven; het ging totaal niet om mijn geluk. Daarom was ik in mijn liefde stil... hoe moeilijk! Als ik jou zag, dacht ik: ik houd zóveel van hem... dat ik hem zijn eigen weg laat bewandelen... Ik was en ben al trots aan zijn wijze zijde: deel uit te maken! ...…

raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij toe wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij nimmer zullen verstaan ze is de dode schoonheid die nog telkens roept vertoevend in een tere waardigheid…

Langzaam telt zij haar laatste zegeningen langs de krijtlijn blijft zij roepen, haast onmenselijk, als eenling in die grote woestijn, waar de wereld even lijkt te hebben stilgestaan In de verte waar warme luchtgolven spiegelend een verfrissende oase duiden gaat zij op zoek naar haar waardigheid mompelend wil zij behouden, vasthouden, maar…

Leef liefdevol, zachtaardig Een heksenleven waardig Breng licht waar duister woont Want goedheid wordt beloond Begroet de Zon en laat hem gaan Bij het verschijnen van de Maan Houdt sterren steeds in ere Om wijsheden te leren Begin altijd bij het begin Vanuit de schoot van de Godin Alleen daar huist er vrede Van heden en verleden…

Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi zoals je ging en puntgeslepen scherp jouw blik de laatste akte schetste de wereld draaide door terwijl een ogenblik van o zo waardig zijn zich kleedde zoals je was geweest niet één keer keek de tijd nog om maar snelde voort in het tumult van veel te schelle stemmen de dag kromp stilletjes ineen…

stond in de vlinder-zondagklas bekend als vliegende fantast zo sprak hij bijna ongepast dat hij de here Jezus was vaak als ‘de heer’ was opgekrast klonk luid het ‘deo gratias’ toen vlindervanger Benedict hem met zijn vlugge vlindernet uit hemelvaart had opgepikt en met een speld als bajonet zo spijkerhard had vastgeprikt werd hij van waardigheid…

Nu, horizontaal, na je dood ben je kleurrijker dan voorheen de overgang naar het kleinste waaruit je was opgebouwd onderga je verheven en waardig Je ontvangt en herbergt vandaag levensvormen van ander allooi met een gewijzigd kaliber word je gestadig bestookt De regen raakt wel dieper maar de wind om je huid breekt geen armen meer…

lawaaiig achter de horizon trompettert het orkest in nieuw leven ik draag jouw broeken in mijn geest het textiel van de dood in gevoelig bewegen linnen tegen huid weg naar andere wegen wollig in mijn hoofd oneindig langdradig toekomst die ooit is beloofd door het verleden genadig textiel van de dood kringloopwinkel waardig…

al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij, bij leven, nimmer zullen verstaan het is de sterfelijkheid die haar steeds roept al vertoevend in een broze waardigheid…

zeg het lucht je hart met liefde gevend zonder haat meelevend ook als het afwijkend is voor mijn part maar zeg het blijf daarbij aardig dan pas is het het beluisteren waardig wees eerlijk en onderbouw dan ben je geloofwaardig echt het steekt heel nauw zing het desnoods in een melodieus lied maar hoe je het ook zeggen wil wees…

jouw smaak is stilte het bittere verzout in leegte die nu is onstaan ik zonde te dicht bij je huid verblindde met schijn, licht ging voor heel even uit brandde je trots ontnam je de kans zelfstandig te kiezen mijn aardig werd jouw minder waardig je vecht voor je vrijheid in tijd en in plaats hebt recht op de ruimte die…

wind vlaagt in mijn huid laat me voelen waar ik ben als ik verdwaal in lucht terwijl mijn voeten aarden ze raakt me in de kracht die aan me hangt die ik weersta als ik gelegen heb en op ga uit de nacht mijn ogen zetten dingen om me heen bekleden me met aanschijn maken me niet meer alleen in jouw blik vind ik waardigheid je stem…

S trijdend tot de laatste ademsnik E enzaam vechtend om een waardig bestaan M aar brute kussen laten geen traan I s zij naar een vrije wereld gedwongen R esten van een waarheid worden gedoofd A fgelopen is haar leven, van vrijheid beroofd (Semira Adamu, een Nigeriaanse vluchtelinge, gestorven voor een zucht van vrijheid)…

Zeer geduldig In de oneindige verte Wacht heel waardig Meneer de olifant Met reuze flapperflap oren Hij wacht Voor de oranje, blanje, franje Circustent aan de overkant Weldra gaat hij weer Zijn act opvoeren Midden in de piste Dwarrelen muzikale tonen Uit z'n gerimpelde slurf Weerkaatsend over de Rode stenen vloer…

waar uit hoge minaretten nog gebeden schetteren gonst door oude tijden het onherroepelijke einde vernietiging breekt monumenten in hun trots en statigheid na eonenlange waardigheid beesten feesten na het doden van de geest die opgeslagen lag in wat ooit beschaving is geweest als afgoderij en mensen schennis in dezelfde bloedbaan…

ik aanschouw de vleugels van vrijheid en voel, proef het pure leven in het speelse manoeuvreren op het zuchten van de wind ervaar de schoonheid van de bewegende ruimte tussen het blauw, de wolkenpracht het sluimerlicht zo zacht waardig fluister ik: “Mag ik mee, zweven, beleven?”…

door het lot gedrevene, Op voorspraak van hen die het kunnen weten tot de nek volgestopt met -dol, -xat en -ine, Knalt ze keihard haar radeloze kop tegen de gecapitonneerde bruinlederen wand van de isoleer - Bij iedere beuk komt ze alleen zichzelf nog tegen, al weet ze niet meer wie dat is, Want de tijd is haar ontnomen om in waardigheid…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

de hemel huilt op de tere witte rozen een zachte deken daaronder zwijgt hij zijn glimlach blijft en verzacht de pijn veelvuldig waardig nijgen een laatste blik in de aarde waar deze moedige man rust zo ver weg van de wereld en zo dichtbij in ons hart teruggegeven aan de aarde die nu triomfantelijk deelt in het brood der engelen…