Alle inzendingen over zwavel stokje strijken

De mens staat tot natuurgeweld Als klaproos staat tot natte kavel Als vlieg tot scherpe vogelsnavel Als lafaard staat tot superheld Als boom tot kettingzaag die velt Als frisse lucht tot vuur en zwavel Als pluis tot een soort reuzennavel De mens; speelbal van God en geld Dit keer trof een tyfoon de Filipijnen En duizend levens werden weggevaagd…

ik streel je haren als door een landschap van warm en rul zand strijk met vingers langs gevoelige snaren de trilling van jouw huid komt nog moeilijk tot bedaren…

we bouwen een verrekijker waarmee we verder in het donker turen we strijken de handen over de ogen als een onvoorziene weelde de tijd terug draait…

De nieuwe jeugd kan zich vermaken met verbazende uitvinding, zal dan nog blije kreten slaken bij lap en stokje vol verbeelding.…

Het beest zalig in al zijn gedaanten heeft de ketens in al zijn razernij verbroken waarschijnlijk waren deze niet godsgelijk ingewijd Balancerend boven zwavel pseudo werelden ontneemt hij ons de blik op de waarheid rondom hel en verdoemenis Zijn knechten getuigen van pure harteloosheid Het zoete vlees rot tot in de kern hangt…

als ik met andere ogen ons interieur bekijk en met mijn vingers langs onze spullen strijk, denk ik: er moet iets gebeuren, en 'k heb gelijk geen zin; uiteindelijk is het ook maar exterieur ik doe mijn eigen ogen in.…

Je slaat met het metalen stokje op de veer en je beweegt tegelijkertijd de bol op je buik op en neer. Dit geeft een wah-wah achtig geluid en klinkt heel mysterieus.…

en dan opeens is de cirkel rond wederom terug bij jouw vroegere liefde, Vrij Theater bezield nam je het stokje over van voorzitter net met pensioen dus nu had je alle tijd strijdvaardig als je was zette je de koers in z’n vooruit grote plannen om Vrij Theater te behouden in barre tijden van je werkte hard, heel hard wellicht te hard…

Je ontbijt nuttigen terwijl de kruimeldief over de tafel raast plooien in je lijf glad strijken door hapklare emoties kriebel je honger stimuleert vergeet niet te danken amen is je aangeleerd.…

Oh, liever dan mijn administratie maak ik zalige gedichten over wijdse vergezichten Veel liever nog dan strijken ga ik gloedvol schilderen of heerlijk musiceren Maar liever nog dan creatief zijn Wandel ik met jou…

Ach, ik heb nog geen haast strijk ik me over ’t hart.…

blijf staan, anders is het hek van de dam deel de muur in stenen, cement en losse modulen strijk met de haren mee over één kam al wat blijft is een cluster moleculen…

'Operment' was een middel tegen wandluizen, samengesteld uit zwavel en arsenicum, vrij verkrijgbaar. Vaak zat de zwavel er los bij. Men kon begrafenisverzekeringen afsluiten op anderen buiten hun medeweten.…

Bush heeft gewonnen ook al is het nipt, Maar mij valt het persoonlijk bitter tegen Dat Nader niet ging strijken met de zege, Want hem had ik als president getipt. Het Witte Huis werd dan het Groene Pand En heel Amerika werd Nader-land.…

*** *** *** *** *** *** *** ik zie jouw blauwe ogen graag kijk naar een lachend gezicht strijk soms vaag in gedachten het lichtkrullend grijze haar nauwelijks raak ik je nog aan zacht vallen mijn ogen dicht *** *** *** *** *** *** ***…

Het geeft in deze barre tijd geen pas: Door elk jaar een vermogen op te strijken Behoort hij tot de allerrijkste rijken, De koning zit goed in de slappe was. Al is mijn AOW ook om te huilen, Toch zou ik met geen koning willen ruilen.…

Ook zonder stokje balancerend dansende marionette op spitzen. Zo speelt ze mijn angsten stuk dolt met pirouettes vliegpaniek. Rechts doemt de Olympus op in de vage verte ligt Athene. Godinnenstranden liggen braak voor viriele golven heldenschuim.…

ik zie de hemel opengaan wat wolken dwalen langs het blauw en lossen op ik voel de zon en wind waan me weer een kind op eindeloze vlaktes muziek waait zacht langs strijk van wat violen ik vang met lach je melodie we dansen hitte van de poesta's en wijken later uit naar permafrost van toendra's nu gaan we lente brengen in…

Ik weet je straks weer doende in dit zo grote huis: het plooien van de was het zachte strijken van mijn hemden het zemen van de grote ruiten het denken aan de wereld buiten. Ik kan het huis niet uit.…

Strijk ze stevig tegen de haren in En politici zijn als katten zo fel Al lijkt het soms meer op een “kat en muisspel” Ook dit is dierendag in brede zin Morgen klinkt dan onherroepelijk de vraag “Heeft de kat zijn muisje al gehad vandaag?”…

Plooi ze voor de nacht strijk ze dan glad voor weer een nieuwe dag.…

ik wist in reiken het wijken van de horizon door het bolronde van de aarde maar niet het tedere strijken van oog en handen in een veranderend liefdesperspectief er ging een nieuwe wereld voor mij open in het bereiken van de levensbron als onze innerlijke zon…

Dat hij als advocaat de vlag moet strijken Valt uiteraard bij Moszkowicz verkeerd. “Zo ‘n snotneus die mij levenslang royeert En mij niet in de ogen durft te kijken”. Want had die deken hem eens goed bekeken: Geen enkel haarverlies, nog steeds zijn streken.…

je hebt as gespuugd als gal van binnenuit je barstte open, explosief ineens had je jezelf weer lief joeg hete stenen door de lucht de zwavel rookte nader je angsten waren op de vlucht de vulkaan is nooit een vader de kern is rozerood wringt lava door de spleet ik vlij me in je warmte neer jouw magna is al eeuwen heet ik glij een helling…

in de namiddag waar gisteren haar glans verniste met het grijs van afschuw verviel mijn zijn in de afgrond waar zwavel en vuur elkander omarmden onwetend van mijn eigen ik bracht de macht van de duivel de uitwasemingen van de hel in het lichaam dat mij dan tóch toebehoorde?…

Ik voel me op dit feestje als een opgeprikt plakje uitgedroogde leverworst Op dit stokje vergezeld door een ook niet meer zo fris driehoekig stukje augurk Om ons heen op dit zilveren blad en -feest meer stellen zoals wij een blokje oude jonge haast oranje Gouda kaas met als diens levensgezel een halve rimpelige gelig-uitgeslagen…

Ik strijk de dagen glad Laat wolken drijven Mijn dromen stijgen In zon en regen Naar de regenboog Stormt het buiten Raast de wind Mijn dromen naar de zee Breken golven in mijn hart Dansend in het licht…

strijk niet tegen de haren daar de ander gelijk heeft tiert geroddel uit kleine potjes voor wie het horen wil gestaag wijsneuzen ontpoppen zich als zwammen op boomschors luistervinken verbeiden hun zet kijken gulzig toe tot ze de stilte minnen *…

schemer of gewoon grijs het gevoel is hetzelfde de zon is al tijden kwijt kauwtjes strijken neer op kale takken wijze bomen wenken alles te overdenken en tot stilstand te komen naakt en schijnbaar onbewogen…

ik pluk de zwanen uit mijn hoofd leg ze behoedzaam op mijn hand en strijk zachtjes met één vinger hun veren in de juiste plooi vlieg nu maar mijn kleine zwanen zoek je een weg in deze wereld die jullie niet als lelijk eendje heeft gekend…