Alle inzendingen over afscheid

als ik je niet zou willen zien zoals je nu bent dan had ik het vandaag nog steeds niet geweten dat je mij niets geeft en dat nooit zal doen wat morgen blijft bestaan toen, lang geleden was alles nog anders de hoop nog vers in het geheugen de toekomst helder en tastbaar de moed nog aan beide kanten even sterk ooit kwam ik jou tegen schijnend…

Ook heden is hij roerloos en trekt een koel verlangen om weg te gaan, niet meer te zijn, hij laat zijn schouders hangen. O hij heeft gezocht, een leven lang naar een plek onder de appelboom maar wat hij vond was veel te wrang hij gelooft niet langer in die droom. Dus broeders, zusters treur toch niet al gij hem dra mocht vinden Besef…

in vogeltaal vind jij Gods scheppingsverhaal je hebt enkel het gevoel zelf dan te moeten zwijgen tussen de laurierstruiken vind je de natuur op z’n best gebroken schalen van eitjes in een oud vertrouwd nest bollebozenveertjes zien op een krasse berkentak een pak van je hart immers het leven zelf… - luister, luister in je…

Laten wij al afscheid nemen, nu het niet moet, nu het nog vrolijk kan. Wij zijn niet donker in ons drinken deze wijn deugt niet om wonden mee te wassen, het zijn geen zorgen die onze gezangen hebben ingezet. Houden wij het weerzien warm en bezoeken wij elkaar alleen in de herinnering. Laat ons met honger nog van tafel gaan, verlaten vol…

Geertje. Als je uit gemeanderd bent Je stroom stopt Het loopt uit in een brede waaier Een vlak meer De horizon verwatert met het leven. Als Eb en Vloed Jouw Downs en Ups Een lach een traan Je krachtig verzet. Wat was en niet meer terug komt. Dan ontspant je gelaat Alles wat ooit in je samen dromde Komt tot staan en staat. Kan…

Nu alles helder en stil is je dit huis bijna hebt verlaten voel ik de kracht je lachrimpels de maan vrees je niet. Al nadert je gewisse dood en trekken de wolken dicht van wit naar grijs tot zwart het waait al sterren je laat mij mijmeren. Jij weet je plaats al en ik ik uit met vlinderende gevoelens ons bloed is vermengd zo leef je…

De zee wil je bevaren het zeegat uit voorbij havenhoofden Het water... komt er nimmer tot bedaren na eb is er vloed Het zand altijd prooi de tanden er ingezet waar aan geknaagd De duinen kijken het aan nog droge kruinen 't water aan hun tenen Je wilt.... het oor lenen aan de monotone zang van branding.…

Mijn vader noch mijn moeder hadden een afscheidswoord ze hadden in hun leven genoeg gezegd waarschijnlijk ook verzwegen ik hoorde eens dat laatste woorden kracht geven dat is voor mij uitgebleven ik neem het hen niet kwalijk het is te lang geleden om daarmee nog te leven alle sentiment van het sterven alleen al vond ik voldoende het…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

Dennenappels. Boeketten. Prenten met punaises op een boom geprikt. Een man prevelt voor een naam met jaren, aan zijn voeten groeit een schaduw. Een hoed ligt op het hoofdeinde van eengraf, in de deuk staat regenwater. Het muurtje rondom neemt laag na laag af, de toegang gevormd door een enkele rij stenen, om de levenden door te laten. Mezen…

Sta niet aan mijn graf met je verdriet Het is vergeefs , ik ben daar niet. Ik ben het blad dat ritselt in de wind Ik ben de zoete glimlach van je kind Geloof me vrij , het is geen droom Ik ben de bloesem van de appelboom Ik ben de kleuren van september De eerste sneeuwvlok in december. Dus sta niet aan mijn graf met je verdriet Het is vergeefs…

Wie ik liefheb wil ik niet verliezen liefde is mijn levens grootste schat daarom ging ik voor zij die mij verlieten kamers bouwen vele kamers en geen graf. vele kamers en geen graf daar wou ik niet voor kiezen omdat ik zoveel om hen gaf. wie ik liefheb bestaat niet in de dood. die leeft zijn leven verder In mij voort!…

als de wind mijn laatste ademteug meeneemt in de eeuwigheid begraaf me dan in een oud bos naast een beuk onder het mos en zo, dat overdag bij zon en 's nachts bij 'n bleke volle maan mijn mosbed in hun licht zal staan.…

de vlam is steeds lager, het vuur is bijna uit, de antwoorden steeds trager, onbegrip waar je op stuit, hoe heeft het zover kunnen komen, al die jaren leken zo goed, niets is er over van de dromen, en nu maar zoeken hoe het verder moet, maar kijk eens in de spiegel spontaan, voel wat je ogen jou zeggen, jij hebt je best gedaan, dus je…

jou vergeten omlijst het geheugen met kwebbelende lachspiertjes die iedere wond bedekken met de jaren die je bij ons woonde vandaag kwam de echte pleister, het hechtte aan de tijd die zich laat kennen in lange baarden en verdwenen momenten waarvan we dachten dat ze nooit zouden vergrijzen iets achterlaten in het vergissen in de daad van…

Als kind mocht ik aan jouw armen hangen, zweefvliegen op jouw voeten (gedragen hoog en veilig, tijdig opgevangen), met jou kaarten, pesten, hartenjagen. Heel ontspannen waren de zondagen met maanzaadbrood en gerookte makreel (door jou ontgraat en voor ieder een deel), of doppinda’s met chocola erbij. Kleine dingen, fijne momenten, veel komt…

Denk niet dat ik er niet meer ben als mijn as wordt uitgestrooid en verwaait met de wind dan zal ik ruisen, ruisen in de hoge toppen van de populieren word ik meegesleurd met de zaden van bloemen en planten zal ik rusten onder het bladgoud van de herfst tot ik verteerd in de winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus…

Wij brengen vader bij de kistenmaker en hij laat ons kleuren zien. Formaten. Stijlen. Beits of lak. Na eindeloos praten worden in zijn linkerzijde twee scharnieren aangebracht. Goudkleurig, twintig cent per stuk. 'Gegarandeerd roestvrij'. Wij leggen alles in hem terug, het gehoest waarmee hij 's ochtends ontwaakte, hoe hij bij vertrek zijn…

Het is weer herfst en Allerzielen wij leggen bloemen over grijze zerken voor zij die ons met veel pijn ontvielen en nu eeuwig rusten onder hoge berken. Tussen engelenkopjes en gedachtenissen lezen wij namen die met ons zijn verwant en doorheen de stille tranen die wij wissen geven wij de roos van liefde uit onze hand. Herinneringen komen…

Als jij je laatste pijn moedig hebt verbeten 't verkrampt gelaat weer glad wordt en sereen en ik die met de moed der wanhoop heb gebeden een lege kamer verlaat in snikken en geween. Als mijn woorden niet meer tot je spreken het teder aanraken je niet meer ontroert sinds alle aardse verbondenheid werd verleden en je hierboven door de Heiland…

leeg is mijn tuin zonder jou ieder bloemenhart is geknakt gebroken in rouw eens waren zij mijn symfonieën in lentebegin met snerpende vogels en dansende vlinders erin nu hangt aan ied’re bloemenkelk nog een traan voor wat zo mooi bloeide en niet verder kon gaan en grijze wolkensluiers houden mij uit jouw zicht en hopeloos zoek ik naar…

Als de octoberwind zijn stervenslied zingt doorheen bomen en hagen zuchten en klagen rukt hij aan ieder tak en blad keert kermend terug als hij iets vergeten had. Hij raast en hij tiert om wat lente en zomer met licht en warmte paradijselijk had gesierd - ook jij een schattig kind, in volle bloei en niet eens voorbereid ons houden…

is het stil ik hou mijn adem in wanneer de stappen dichter komen dichter bij het daar waar jij al die tijd vermist lag we maakten kennis met jou na jouw laatste whatsapp met die foto, waar een ieder iets anders in las jouw vriend die zich ongerust maakte deelde jouw naam die als een olievlek over de sociale media uitwaaierde het bleef…

en opnieuw kleurt het donker giert dood door straten meedogenloos wordt elke boom van bladeren beroofd kale takken kwetsbare naaktheid. zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…

wees niet bedroefd om mij ik ben vredig heengegaan door mijn engelen bijgestaan die hymnen zongen aan mijn zij verrezen ben ik aan de overkant door een sluier van dichte mist verscheen plots een hemels licht kwam ik een zonovergoten land hier heerst geen verdriet of pijn alle lijden door de Liefde verzwolgen onder 'n ijzige aardkorst…

De zomer sterft – de bloemen treuren in verlepte harten treur ik nu om jou je hoeft mijn bloemen niet meer, om je op te beuren mijn tuin ligt onder een wade van verdriet en rouw. Zelfs de zon verdwijnt en wolken drijven ze drijven langzaam of heel snel je had beloofd nog lang bij ons te blijven maar‘k weet niet – of je nu dicht bent of heel…

Droog, droog die tranen op je wangen je hebt lang genoeg geschreid. Voel mijn liefde voort in jouw verlangen en weet dat ik je hierboven verder begeleid. Ik leef alleen maar wat verder van je af in hart en ziel zijn we nauw verbonden. Ga niet treuren aan mijn graf laat de rozen bloeien waar wij elkander vonden. Droog, droog die tranen op…

je hart zo stil zo licht lichter dan een veer een stille reis naar de gewichtloze armen van Osiris…

Nu tijd eindeloos de waarheid weerkaatst een hulpeloze staat schildert en de eindigheid reiken de zee en het strand naar de duinen raken zij elkander spoelen er schelpen aan wal. Vandaag voel ik opwellende zachte momenten. Het lijkt wel of ze gluren naar de eerste oorsprong luisterend naar de wind die tot nu toe de deuren dichthield…

De lont verkoolt in het vlamhart en ervoor staat de wapenbroeder van Jeanne d’Arc. Hij zag machteloos toe hoe ze terecht werd gesteld. Iedere keer wanneer hij een licht opsteekt, ziet hij een geblakerde, terugstaren vanuit het vuur. Neemt waar dat hij toekijkt en wat hij ook lijkt, het is niet voldoende. ---------------------------------…