Alle inzendingen over Alleen

Ten laatste raakte ik verstrikt in aderen van zuiver bloed, een belevingsstuwing diep in het hart, soms te groot, de geest te nauw, of verkrampt en vergrijsd in eigen taal, mijn plaats verkrampt in scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als opwaartse druk van zwaartekracht als ik de teugels in een laatste…

Alleen daar, in de kou Dat het maar een vaag begrip blijft Dat ik van je hou Uitgevlogen als een vogel Die de vrijheid heeft gezien Een heel klein beetje mededogen Doorschijnend in je vage gelaten Want is dit nou echt wat ik verdien Om je, alleen en verlaten Zo ontzettend gelukkig te zien…

de dag herpakt zich niet nu de duister invalt om deze opgang te krijgen lukt al even niet meer door vergetelheid omarmd zinkt hij iedere dag een stukje dieper in zijn vergeelde canapé…

mag ik je hand vasthouden want de chaos is zo groot weet heg nog steg kan niemand meer vertrouwen de toekomst lijkt wel dood weet niet eens hoe te beginnen zelfs het eindigen is me niet gelukt heel diep van binnen sta nu met handen leeg maar weet me niet alleen omdat jij ook mijn chaos meebeleef…

Ik voel mij alleen... verdwaalt en verloren, want mijn hippie queen "Kat" verfoeit plots lang haar, en heeft... die volle poes geschoren!…

haar Wensen en ook dromen En zou ik zelf wel zover kunnen komen Dat ik zeg, Dit is ‘t, dit ben ik, en nu ben ik tevree Kan het alleen of moet er toch Iemand met je mee…

ik wil je niet missen waar de zee het strand verlaat de duinen mij het zicht ontnemen in de ontreddering die mij verstaat ik zie jou nog in de golven waar de branding mijn lippen hebben gekust en het opspattend schuim de liefde tussen ons verstond toch mis ik jou, ik mis je in de nevel terwijl ik met de hond jouw silhouet ontwaar tussen…

het gevoel alleen te zijn er niet meer bij te horen maakt al je lachen schijn laat je brein ontsporen vrienden gaan verloren zoals sneeuw onder de zon door jouw hart gewapend met heel sterk beton mooie dagen gaan nu komen en jij weet echt niet waarheen de kerst laat van zich horen maar jij...jij viert dit nu alleen!…

Soms kun je het niet meer aan Niemand om even mee te praten Je voelt je zo eenzaam en verlaten Nu moet je alleen verder gaan. En toch gaat het gewone leven door Maar wel heel anders dan voorheen Niet meer bij elkaar, maar zo alleen Je vraagt je af: waar leef ik nog voor?…

Zwijgzaam aanschouw ik een rumoerig kabaal En voel de stilte om mij heen Ik hoef er geen moeite voor te doen Het is er nu en zomaar ineens…

Ik loop door een dal, verlaten alleen met mijn wanhoop weet ik nergens waarheen maar ver, heel ver, heeft iemand mijn schreien gehoord en de Herder brengt me weer naar een veiliger oord!…

De psychiater zit tegenover mij met zijn woordje al klaar ik word gelijmd in elkaar als een papiertje Gelezen heeft hij mijn boekdelen hij weet niet wat ik heb misschien als ik rap zou hij het misschien kunnen zeggen Ik mis die oude tijd een blowtje hier een wijntje daar en dat ene woordje; maar vindt zijn weg in het heden Bij het…

Wat te doen met de komende kerstdagen Zo helemaal alleen in haar grote huis? Het huis voelt nier meer als haar thuis De stilte en de leegte is haast niet te dragen. Al vele jaren is oma nu alleen geweest En met de kerstdagen doet dat zo’n pijn Om niet meer met haar lieve man te zijn Voor oma is de kerst geen groot feest.…

We vieren feest met brood en wijn En uitgebreid menu Omdat er eens een kindeke klein Op aarde kwam voor mij en u We versieren heel het huis met licht En kerstboom heel feestelijk Gaan ’s avond naar de kerk gericht Want kerst heeft toch iets geestelijk Maar vroeger in die donkere nacht Waar ’t kindje ter wereld kwam Was niemand die cadeautjes…

Tot God, de Heer mag ik steeds weer gaan Hij blijft mij trouw en laat mij niet alleen Hij zorgt voor jou en mij, ja, voor iedereen Hij wil ons nu en altijd in liefde gadeslaan.…

Over te lange wegen zwierf ik door Stappegoor moe en alleen Er was een korter pad naar huis, dat wist ik zeker als verkenner maar twee te grote jongens van de boerderij schopten me terug, stadskind in uniform en dreigden met de hond Het werd al donker niemand zag mij niemand om te helpen Ik was moe en alleen in mijn verdriet…

ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest handen doen niet wat ik wil mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel loop met benen die me niet meer mogen voeten zijn weer blind alleen…

Eenzaamheid, dat gemis had ik niet goed begrepen: het is geen gevoel maar een neiging die ik misschien heb ondanks mijn goede leven Het is zo ongrijpbaar hoe belangrijk ik ben voor de lieve mensen die belangrijk zijn voor mij maar hun eigen leven levend afwezig zijn voor mij in de avond, de nacht en wanneer de dag begint en ik alleen…

ik zag de ogen van de schreeuw haar blikken woordloos van verlaten de laatste stap brak af bewegingloos ervaarde ik haar zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild…

eenzaam ben je nooit alleen laat dat een troost zijn…

Puur Als op een goudomrande wolk van emotie spreid ik gedachten, zielenroerselen zo gezegd wandelend langs een stille bouwplaats laat me verwonderen door die ene enkele klaproos voorovergebogen zacht wuivend door de wind alsof ze me groeten wil sta ik even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud…

Alleen in een stille kerk mijn zorgen opzij gezet ben ik mij bewust dat Gods oog op mij rust ik hoef zelfs niet te spreken Hij kan mijn ziel wel lezen er is een samenhang alsof ik achter het voorhang zit van Zijn eigen huis Hij kent de sleutel van mijn kluis en zonder dat ik ‘t moet vragen helpt Hij mijn ballast te dragen Zijn hand rust…

Uitgestrekte, lange leegten vergelijkend mijn gedachten Voel de drang naar mooie woorden maar mijn hoofd laat mij alleen.…

deze reis moet worden gedaan door iedereen daarom reis ik die van mij zoals behoort uiteindelijk ook alleen…

Je hoeft me niet te redden ik weet hoe ik me gedraag nooit bang om alleen te zijn in dat verlegen zijkamertje van duisterklacht in zwijgtaal jouw decadente woordenbrij van lethargie en fatalisme jouw zoemende zwemmende woorden ze drijven weg, nemen af in geluid en kracht over de rivier van aanwezigheid in duisterklacht.…

In zijn eigen aardse bestaan lag er een eikel in de regen naast de eikenboom in het park toen het droef werd omdat het herfst was het lichtgewicht tussen ontbladerde bomen als de wind een fluisterend dromen hoe een man zonder geld aan liefde kwam en alsmaar zwierf door stille straten hoe de daad van romantische liefde tot in diepste…

eenzaam ben je nooit alleen... laat dit een troost zijn…

De een zit in een hutje op de hei, Een ander in een koestal in de polder, Een derde bij zijn schoonmoeder op zolder, Een vierde vond zelfs onderduik bij mij. En straks is er geen enkel kamerlid Dat nog manhaftig in de kamer zit.…

Rond deze tijd van het jaar ben ik niet in de kerstsfeer meer dan anders... want ik ben iedere dag van het jaar in de kerstsfeer. Voor vrede en veiligheid liefde en warmte geborgenheid in iedere ziel!…

Ik geloof in mensen zoals ik in mezelf geloof. Ik vertrouw ze zoals ik op mezelf leer te vertrouwen, maar ik wantrouw mijn medemens zoals ik evenzeer mezelf soms wantrouw. Ik houd van een ander zoals ik mezelf liefheb en ik haat de ander, zoals ik ook mezelf wel eens haat. Bij alles weet ik echter: achterlaten doe ik niet en een kans…