Alle inzendingen over 3. Reizen

Het mag dan zo wezen dat rust vanbinnen moet zijn, een bergtop in de Provence, de ondergaande zon daarop en twee glazen rode wijn maken het wel eenvoudiger niet meer te zijn dan zijn. Bram Vermeulen…

‘Ja, wat men toch al vreemde dingen in Frankrijk heeft,’ zei stuurman Jaap, ‘Zo zag ik daar eens op een akker een raap, een echte reuzenraap. Ze was zo groot als… dat huisje, ik kon er heus niet óver zien, en om ze van het land te halen, gebruikte men een man of tien.’ -‘Wel, wel!’ sprak Teunis.’ Nu, ik reisde in Duitsland, voor mijn ambacht…

Waarschijnlijk begon het heelal met een knal, die zich materialiseerde Daarbij vraagt een mens zich af of het de stem of de wind van God was alsof het Hem iets zou kunnen schelen Restaureren, herstellen in de oude stijl dat lijkt me wel wat, net zoals het idee dat menselijke cellen volzitten met onreduceerbaar complexe systemen…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

Dampend asfalt vol gele nummerborden, Dat is het beeld van de rit naar de zon. Want hoewel deze dag zo vroeg begon, Konden we niet als eerste wakker worden. Maar als file overgaat in bouchon, En we ons bevinden in Franse horden, Geven we toe aan de magen die knorden, Om bij te tanken aan een pompstation. Daar, tussen olie- en urinegeur,…

Zo oud dat men haast niets meer bezit dan wat ademteugen en sleetse gedachtenpatronen derhalve makkelijker los te laten Zonder vleugels zweven doelloos onderweg herinnering terugbrengen tot het kloppen van een hart Een meteoor, die zich spoedt door een donkere nacht zelfs dan muziek van Bach in licht van sterren verdwijnt…

Aders vol stromend licht nacht gevuld met dromen van liefde, eenzaamheid en wachten. Bedrijvigheid op andere plaatsen van deze kleine aardbol druk-doend en vervreemd. Wie leeft hier? Wat doen we hier? Waar komen we vandaan? Trachten te slapen, trachten te denken, danken en dromen.…

Zien hoe je terugkijkt vol vertrouwen, terwijl ik niets meer zeker weet De aarde voelt bewegen zelfs de regen niet meer troost het laagste punt opzoekt Vervolgens stromen naar zee en verdampen tot lucht en verder zweven…

vermoeden hebben dat ergens in jou een wereld schuilt voortdurend in beweging zoekend naar evenwicht daar bestaat de tijd niet zo van zichzelf vervuld als pruimen van goudgeel of van blauwpaars waar de zee telkens weer het zand van het strand kust hartstocht tot schuim slaat dat het water verder draagt onder je het beest voelen bewegen…

moest denken aan de dood een personificatie van de mens wat botten in zwart gekleed een kap over het hoofd waarin twee punten blauw er was ook nog een zeis scherp als een scheermes er was ook nog een zwaard want verschil moet er zijn zoals HEIN die altijd in hoofdletters gaat en praat…

Gewoonlijk voel ik kou en zie de mist in deze kille maand november, maar in dit verre land (de Filippijnen) is het zo heet, zo brandend-heet dat ik niet slapen kan, geen rust ken, geen verpozen... Toch zie ik kinderen die blij zijn, groeten, zingen, die nog niet weten hoe zo ver van hier in andere streken nu de winter nadert; Zo voel en zie…

Nog maar kort geleden was ik ginder, dus ver van hier en toch ook daar: storm en regen en mensen die liever elders waren maar niet het geld hadden of de mogelijkheid om hun dromen in werkelijkheid om te zetten. Wat was het heet soms, maar ook mooi en zonnig en de kinderen die probeerden fruit te plukken door met mekaar een levende ladder te…

het afscheid is die lege plek aan de horizon waar ik zoëven de zon zachtjes weg zag glijden in het laatste avondrood... Lejo van Kuijeren…

Liever dan te sterven In een bejaardentehuis in Noord Pak ik Als het zo ver is De trein naar een oord Waar ik mijn leven lang naar verlangde Om me daar Ergens buiten Te laten doodvriezen…

Op weg naar huis de trein is streng 'sssst' staat er op het raam mensen komen binnen, kijken lopen door een dame gaat wel zitten bellen, ziet geen 'sssst' hoort geen 'sssst'' praat haar weg, mijn weg de hele stilte weg…

Dit gebied is een landstreek des doods en de middag is grauw als de nacht... ach, hoe lang heb ik niet gezocht naar het pad van haar huis, naar haar tuin, naar het gras dat haar schrede betrad. zij was de eerste die in de lente des levens een zomer lang met mij was... maar zij verliet mij en zij verried de vluchtige tenten voor het…

Dit meldt men op doorreis men is halverwege het licht is gespleten men ligt tussen drinken en eten het glas speelt de meerdere het eten vast nog een meter men is hier geheel gisteren vertrokken zal men morgen als het luchtkasteel meezit als van ouds arriveren - -------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

Zo af en toe zie je God zijn hand achter een wolk vandaan om zijn troetelblokje schieten om het te gebruiken in een hemels Lego-spel en tot hij het weer terug zet, is er niemand die 't tempeltje van Nikè mist.…

Er was licht die nacht de maan vol, er koerden duiven er was sprake van een onstuitbaar beven Beneden op het kanaal bij het San Marcoplein verstoorde een gondel het trage golven de gondelier roerde zich vooruit Het opende een rij van vragen van waarom nu en waarvoor Een boodschap van de goden van de oude dagen Waarom juist ik hiervoor wakker…

Zo bijzonder is zij niet althans volgens haar maar als ik haar beschrijf in een winter te Heverlee schudt zij de rood geverfde haren uit rinkelt met ringen om haar middelvingers De borsten in haar trui ajour zich voortzetten zonder genade door het spleetje van haar kin Zij leest het nieuws voor van de morgen in de ochtendkranten zeeft…

Het verkoudheidsvirus Van de snotterende man voor mij Wordt enthousiast opgezogen Door de airco En elders in de ruimte Weer uitgeblazen Waar iemand net Even diep ademhaalt En geniet van de koele Frisse lucht.…

Mijn koffer ligt op zolder te verstoffen. Mijn rugzak heb ik uitgeleend – aan wie? Aan mensen die ik nu dus nooit meer zie. Ik hoop dat wie het waren ermee boffen. Ik heb geen zin meer om op reis te gaan. Al dat gesjouw met veel te veel bagage, per land weer een verschillend percentage van fooien – nee, er is geen lol meer aan. Voor foto…

Zij sluit de deur achter zich sluipt de trap af naar beneden waar de buitendeur wacht wil op het nachtslot gezet De sleutel in de brievenbus tinkelt een afscheidslied in haar klinkt een lentegedicht Het is mooi geweest, het is mooi geweest maar nu trekt het groen haar weer aan zij moet ver van hem vandaan Het was niet goed, het was niet slecht…

ik zoek beschutting tegen de tocht bij kale muren de muziek is oud sterft in klanken tussen roestige spanten neon brandt koud in dit oord waar mijn reis ruw is verstoord wacht gelaten op de laatste trein die er al lang had moeten zijn weet dat die nog gaat komen met wagons uit mijn dromen ik heb hem al eerder gezien stellen…

Al lang geen dorp meer doop ik mijn lichaam ouder dan de schelpen voordat ik middelbare leeftijd betreed afgescheept langs wegrestaurant zonder water in de wc. Een vrachtwagen uit het warme Zuiden verliest het ijs rond de verse vis in dampende hemelse zalen mijn onderbewustzijn voelt schraal dit is een tijd voor een bidet een goedkoop…

Op zonnige ochtenden in augustus ligt Zürich er warempel prachtig bij. De Limmat slingert zich als een alternatieve gordel van smaragd om de taille van de stad wat er verdomd strak uit ziet, zo strak zelfs dat de treinen bij tijd en wijle een kijkje onder haar rokken nemen. In het oude centrum, zo rondom de Münstergasse, zitten op de…

Achter de deuren stelt zich de wet die hem aan mij bindt, maar achter het behang wacht wat blijft als ik wegga: hij hoort mijn stilte als een vonnis aan, langs mijn wang verglijden zijn handen als rimpels op stilstaand water: nooit blijf ik lang de zinkende stenen staan als avondkoffers gepakt in de gang. ---------------------…

De hemel, dat moet na het eeuwig ogen sluiten, Ontwaken zijn in het land van water, vuur en ijs Op een eiland, nauwelijks ontsloten, Kaal en ruw, nog in de steigers Maar onwezenlijk mooi. Monotoon en afwisselend tegelijk Klaterende bergrivieren sterven in het dal Watervallen stuiteren over rotsen of Kijken in een onmetelijke afgrond Zeehonden…

De duisternis spoelt aan als een olievlek op het strand vangen we wat laatste bellen licht alvorens onder te duiken in de smurrie van de nacht. Het zout op onze lippen brandt, maar de piña-colada en ook de exotische vrouwen helpen ons de afgelopen dag te doen vergeten. Blindelings slingert mijn saxofoon zich uit zijn koffer in mijn armen…

De zonnewind heeft wat zand van de maan rechtstreeks naar het strand van Tangiers geblazen: alles glinstert en beweegt. Bleke kamelen balanceren verward op het koord van de branding terwijl de lichten van het veer naar Tarifa dansen op het ritme van mijn tango. Een bronzen serveerster trakteert me op een beker wijn en een heupwiegende…