Netgedichten

netgedicht (nr. 27.611):

Naar de Filistijnen op de Filipijnen

De duisternis spoelt aan als een olievlek
op het strand vangen we wat
laatste bellen licht alvorens
onder te duiken in de smurrie van de nacht.

Het zout op onze lippen brandt,
maar de piña-colada en ook
de exotische vrouwen helpen ons
de afgelopen dag te doen vergeten.

Blindelings slingert mijn saxofoon
zich uit zijn koffer in mijn armen
en boort zijn hoofd in mijn mond:
silver snake sings the blues!

De touwtjes aan mijn vingers
doen het werk voor me, ik draai me om
en schrik, want ook de drummer
en de pianist hangen aan zijden draadjes.

Zoals altijd wordt het weer ochtend,
het strand is nog steeds waar het was
en wederom rijst het bloedende hoofd
van de zon op uit de Marianentrog.