Alle inzendingen over Onrust

rondhangen en bemerken weigeren naar huis te gaan niet meer op je benen kunnen staan moe zijn van dat zo gezegde werken het beest kwam boven en blijft drijven zinloze gesprekken, verloren dromen moeilijk daar nog doorheen te komen de duivel heerst, laat onrust verschijnen een cafeetje hier of een taverne daar wat jenever en wat glazen bier…

Het groene metershoge riet Beweegt onrustig heen en weer Twee roze hyacinten staan Eenzaam in een nog kale tuin Een dikke hommel bromt Tegen nog kinderlijke bloesem Kleine insecten wolken in het Rond, de poes vraagt of ik haar Onder haar kin wil krieuwelen Ik geef er graag gehoor aan Het voorjaar gaat zijn tijd opeisen Gebiedt de…

me beweegt, me complimenteert, me laat verdwijnen als de massa waakzaam scharrelt langs hun eigen inbreng ze dwingt aan op mijn vertrek, legt een zilte vilt op het voorhoofd en dirigeert mijn adem langs de finish die ik nooit zal halen steeds harder slaat haar betoog in het ritme waarmee ze tot me spreekt zij weent, ik weerspreek de onrust…

geleden Kom vriend en recht je rug, ga moedig voorwaarts Zit niet gevangen achter een open poort Met gebogen hoofd ga je zo snel neerwaarts Geniet elke morgen als de zon weer gloort Ieders leven kent nu voor- en tegenspoed Het is niet slechts rozengeur en maneschijn Toch weet ik dat je ’t geluk eens weer ontmoet En ben je dan verlost van onrust…

Langzaam verdwijnt de blik die troebele blik op jou en jou gedreven door onrustige passie Het is voortschrijdend inzicht zo is het zoals ik het nu beschouw Dan zoek ik de rand van je huid is die warm, gaan de haren met de wind mee ik praat over de symboliek van een beslagen ruit en merk dat ik ook veel ervaar aan de denkende kant doch dat…

verschraling van biodiversiteit Tegen-natuuruitroeiings activisten zijn snelweg-, autoshowroom plaktivisten vastgelijmd aan CO2-uitstoters als Greta Thunbergs acties, maar wat groters dan spijbelen en woorden zonder listen Het doet me denken aan koyaanisqatsi dat in de Hopi-indianentaal staat voor het leven in desintegratie voor onrust…

minnespel van verliefde lusten draaimolen van zwevend geluk liefhebben zonder te rusten maak mijn dromen niet stuk koortsige rode wangen kussende lippen brij fluisterende minnezangen maak mijn passie vrij dartelende levenslust strelende spinnen poten zij heeft mij terug gekust muziek in dansende noten weide met landende zwanen onrustig…

Krachtig, soms beangstigend, volgt de felle storm, die droevig hard kan rijzen onbewust aanwezig in de verre onrust van een dag die windstil was. Volkomen weggevaagd, volkomen onverwacht als in een sterke zware storm beland op golvende zee, gedeprimeerd valt het sonore zware geluid, valt enkel mee..op zee.…

Jij steelt al mijn kostbare tijd en zoekt in de diepten van mijn geest waar mijn rust altijd is geweest en die jij nu hebt gestolen, gemaskeerd en verholen, ga weg ga weg jij angst ik kan je vermoorden om die gestadige stroom van woorden die mijn ziel en zaligheid bedreigen en onrust en donkerte aan elkander rijgen.…

Ik dichtte met jou in de onrustige nachten, een rijmende dichtregel om en om, we lagen beiden in de steriele kamer van een psychiatrisch hospitaal, later belde je me op vanuit je stamkroeg in het zwaar-christelijke Barneveld, of ik zin had om te komen, maar mijn vader stak daar een stokje voor, dacht dat je de duivel was, die mij wilde tergen…

wijdse, stoerkrachtige land stuwt mij op naar duidelijkheid, want ik geloofde in niets of niemand meer, en toch dwingt de stoere, sobere akoustiek van dit vrije, heftig mooie Noorderland, mij steeds weer tot luisteren naar klanken, het geluid van vogels, wind en eeuwig water, ik zweef op de sterke vleugels van dit land dat bruist, soms onrustig…

Ze moesten tegen hun zin opnieuw lijden onder de bouwwerkzaamheden en die onrust verschrikkelijke irritatie/ontsteking maar uiteindelijk hebben ze gezegevierd in een nieuw en smetteloos kasteel waarin ze hun seksuele passie volop hebben uitgeleefd wat heet ze doen het nog steeds uitmuntend…

Vervloekt onomwonden de schrijnende onrust in de vruchtloze morgenstonden, gehoon van de sater bij ironische manen als weer geen vorm of toon gevonden is, een nieuwe weg zal banen, ver bij hem vandaan, komen beide seksen uit één koker, animus en anima, dichter bij hem staan, dan wordt geluk hem niet ontnomen en is de ware poëzie weer…

Je bent onrustig en geïrriteerd totdat je een fles wijn en sigaretten krijgt aangereikt. Het is twee uur geworden en je komt bij me zitten. We praten over Osho en over Krishnamurti. Over het mysterie dat leven heet. Het is drie uur en stil geworden. De mensen zijn gaan slapen. Ineens zit je weer achter de vleugel.…

licht vervaagt de rimpels in een oud gezicht onherbergzaam gaat de weg langs kreupelhout en rottend blad toch zijn de geuren vers en fris alsof er in het afgelopen jaar geen tak gebroken en geen blad gevallen is ik herinner mij hoe ieder oud en nieuw de uren kruipen zonder nog door vuurwerk ooit verschrikt te raken maar de geest die onrustig…

Ik werd onrustig en ik zocht Een woord, dat de stilte verbreken mocht. Ik keek in de zon, in het nevelmeer.... Het zwijgen werd pijnlijk. De avond, de aarde, mijn leven werd zeer, zeer onwaarschijnlijk.…

avontuur nooit de honger naar het volgend uur die emoties door je bloed vermijd je nu voorgoed je hebt gekozen voor het spelen gedachteloos in spel jouw tijd lijkt al geweest je hobby is helaas voor anderen geen feest geen avontuur van aarde water vuur ravijnen diepzeeduiken en tonijnen zelfs vulkanen zijn te duur maar onrust…

Voordat je het weet verschiet de kleur naar geel en jaagt je zorg met onrust aan door kennelijke dode plekken als verwijt te tonen. Kan het wraak zijn vanwege mijn aandrift tot regelmatig maaien om de bloei ervan te voorkomen? Hoe blij verrast je bent als in de nacht, terwijl je sliep het hemelwater daalde.…

waarmee uit de kennis van ervaringen helder worden, die beelden zijn slechts een tijdelijke kijkdoos waarin de natuur met mens en dier uit de ziel werd geprojecteerd lief en twijfel leidt tot afgunst, tot onwerkelijkheid is ingekleurd voordat ik de gordijnen sluit voor een drachtige dageraad, verlaat het doelloos pad van onrust…

je hand is nog warm de lippen iets koeler dan gisteren je wangen zacht met onrust die blost ogen wat harder lijken woorden te zeggen die je schrijft op fluweel met een tegenvleugpen we kennen elkaar hoe goed nog want ik ik wil verrijzen schitteren in paleizen bergen beklimmen hun toppen bedwingen omhoog kijken en mijn ego verrijken…

De dag schept na een onrustige nacht gelukkig lucht, naast een vreemde werkelijkheid zwelt het frêle licht glorend aan. Op pad maak ik een gruttoimpressie van het landschap, ga langs de dijk die verderop iets begint te klimmen, er huppelen hazen over de akkers.…

Zonnetje Schijnt In mijn huis De kleuren Van de herfst Schitteren Op een Hemelse manier Naar binnen In mij Heerst Een onrust Een storm Een verdriet Een eenzaamheid Ik weet het even niet Zou zo graag willen delen Doe zo mijn best Maar weet het even niet Het is zo raar De mensen Waar ik Naar mijn gevoel Wat met Te delen…

Zonder onrust. Zonder de haat-liefde relatie die ik voel. Verbreek ik de stilte die mijn ogen kunnen zien. De rivier blijft toch wel stromen. Met of zonder elkaar, het maakt niet uit. De zee stelt geen vragen. Kalmte overspoeld mij al ik bedenk, Wat ik allemaal heb gemist. Het is goed zo, het is beter zo.…

meeuwen dobberen op een doodkalme zee onrustig het hart Ik zie de eerste springers in zee, ik zie de eerste gezinnen zeulend met tassen vol voedsel en speeltjes. Onbekommerd ligt de kust erbij. Ik tel minstens drie vers gebouwde vaste paviljoenen.…

Je onrustige hart ging tekeer in je ribbenkast. Voor eens voelde je weer de pijn van het afscheid, inplaats van de drang om het onbekende te omarmen.…

Een ruisen, vreemd en zacht, Heeft mijn onrustig hart vervuld Met bang, verlangend ongeduld, Naar 't geen de stilte bracht.…

een heel onrustig gevoel 'k denk soms, 't is gewoon aanstellerij snapt dan niemand wat ik bedoel? er fladdert iets binnen in mij...... nee, 't zal toch geen vlinder zijn die met haar mooie vleugelpartij mij gaat verleiden op weg naar meer venijn er dringt iets binnen in mij......…

werk in een bordeel leek haar wel aangenaam nu flirt ze hier met mannen verwent hen ´s avonds laat ze oogt echt heel ontspannen geniet steeds van de daad laatst trof ze op een maandag de man van haar vriendin hij was plots totaal van slag dacht direct aan zijn gezin ze stelde hem meteen gerust sloeg een arm om hem heen toen zijn onrust…

Voorjaarskoningin Op een steen in de diepte van de aarde Zit Zij op en wacht in het duister Een gevoel van onrust bekruipt Haar dat het tijd is om naar boven te gaan Langzaam en moeilijk herleeft ze En vind de weg naar boven Ze droomt van de opkomende zon In een andere tijd Wisten velen van haar bestaan Doch zal ze nu naar Hem…

alwaar het ijs liet zien en horen dat eb en vloed eeuwig doorgaan, knarsend en krakend kruiend schots en scheef, letterlijk maar desondanks mooi, zoals eb en vloed in mijn leven, hun sporen eens schots en scheef op mijn ziel stuwden maar nu in een stromende balans, want: zie vorig couplet, ook zijn brute schoonheid toont nu ik in de stuwende onrust…