1943 resultaten.
hagelschors
netgedicht
3.0 met 18 stemmen 321 lentelicht springt uitbundig
met aan haar voeten
de kansen
die ik zou wegen, uitvergroot
en wetend dat waarheid
het hoofd zal buigen
jouw geloof in mij, als stenen
vuisten die woorden
bewaren
jonge veldbloemen achterlaten
onder de bast van een volle zee
en uit trage bomen zou het zout
de boodschapper brengen
met in zijn hoofd…
de fietser
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 215 neemt zijn eenzame tijd onder
de verre witte bergwolken
geen schilder maakt ze zo
hij begroet de trage koeien
tijdloos herkauwend in ’t groen
in de schaduw van de meidoorn
in de verte de kalme stroom
de ijssel met daarover het pontje
naar de mooiste overkant
hij begroet de einderzoekers
en voorzichtig brengt hij hen
waar ze vandaan…
Gevallen
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 158 sterren de duisternis
De kou verknipt de felle kleuren
De wind de stilte, de dromerige rust
En ik wacht
Onveranderlijk, onvermurwbaar
Hoop op het knakken van
Mijn botten, ruggengraat in stukken
Gebroken en verlaten lichaamsdelen
Verlangen naar de gepijnigden
Hopen op een plekje tussen
De gevallenen
Ik weet
Dat ik dan pas thuis ben
Trage…
Lucht is goud vandaag
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 202 kleurt zon
met leven uit de bron
mijn nog lichte huid
gewoon een plaatsje
op het strand met zee
en golven bij de hand
geen overlast
van een druk terras
maar stilte puur natuur
vanzelfsprekend
wel een schermpje
de wind is nog wat guur
de scene inviteert
tot spelen van het
schelp en waterspel
de stroming snel
het zand wat traag…
Zapp-poëzie
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 248 Je hebt goddank twee goede longen want
Een vrouw beminnen is
Fietsen op de Mont Ventoux
Nauw zichtbaar wiegen
In eindeloze deining
Door zolderramen langs de lucht bewegen
Langzaam over verdronken sterren varen
Traag door oneindig laagland gaan
Vliegen als een schaduw
Een vrouw beminnen is
Een daad van bevestiging
Van al de dingen…
Begrafenis
gedicht
2.0 met 24 stemmen 10.781 Verlaat het rijk van de rot
waar monden die koud zijn als was
rond de tafel kauwen op
wat van je rest - handen
klapwieken trage motten rond
je schedel, liefde duizelt als sigarenrook
omhoog tussen de onscherpe messen
van woorden - en ga de tuin in.
Daar lopen ze ook. Ze zijn jong
hun dunne armen wit en onhandig.
Ze zien je niet.…
Waar de tijd blijft
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 235 dagen van weleer
Met de tijd zelf is niets mis
maar ben niet altijd bij de tijd
ontsnapt soms aan m'n aandacht
en hij gaat zonder mij voorbij
Wat ik niet bewust meemaak
en mij niet kan herinneren
doet de gevoelsduur verkleinen
Doornroosje ontwaakt na 'n eeuw
haar gevoelstijd ging snel als
ze denkt dat ze één nacht sliep
Trage…
Drift
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 296 vannacht
als wolken dromen rijgen
rond een volwassen maan
en verlangen
in jouw rusteloze lichaam waakt
zullen mijn vingertoppen zacht
het vurig dagen raken
traag
zoals de zon stijgt
om de baren warm te strelen
zal mijn mond
jou tot verloren drijven
in een bevend eb en vloed
maar ik zal volgen
en me toevertrouwen
aan het ritme van…
Toch blijf ik van de heide dromen
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 273 De tranen komen nu, het trage weten
van wat voorgoed verloren lijkt te gaan -
hoe moet ik dan die andere droefheid heten
die niemand ook maar even kan verstaan?
Ik zal dan maar mijn eigen leed vergeten
en verder kijken dan de daagse waan.…
Het zwart van wit
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 266 bolgeblazen wangen vreten zich
door ’t opgehoopte sneeuw, geen dwang
of snelle gang maar slechts een trage tred
die zich voortsleept door de wallen van dit bestaan
-het zwart van de aarde met hier en daar
een grijze pluim, al wat rest is nog wat as -
de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken
dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi…
LEZEN
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 182 Over de bijbel gebogen
zijn de zinnen harde gestalten
uitdagend of werend
langzaam aan vervagen ze dan
tot traag zwevende schimmen
die door elkaar heen dringen
allerlei gedachten oproepen
lust om steeds verder te zoeken
al peinzend nieuwe beelden te vinden
van zichzelf een vraagteken maken
het boek dicht willen klappen
mogen deze vele…
Verdiepingen
gedicht
2.0 met 15 stemmen 4.557 Daar weer bovenop de trage voetstappen
die steeds luider klinken, een toilet
dat alles schoonspoelt, met een reuzevaart,
bij wijze van een geurig intermezzo.…
onweersbui in huis.
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 162 de ochtendjas is vandaag geel,
beweegt traag over de grond,
zwiept het stof weg.
twee vogels komen thuis
in haar gezicht.
ze pikken van het putje zomer
geuren naar honing warmte,
halen een prille glans op,
armen sluiten een regenboog
om haar tenger middel.…
Ik zweet
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 410 de wind waait warme lucht
aangedreven door groene stroom
het is draaiend chroom
dat op stand twee in mijn gezicht zucht
dichters kennen dan een trage gang
waarin een voor hen onbekend verschijnsel optreedt
dat in mensentermen meestal transpireren heet
zichtbaar bij een overmatige inspanningsdrang
een gevoel van geluk maak ik mij eigen…
Eenheid in de liefde
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 142 Bij het vallen van de avond
wandelde ik langs de rand van het bos
met aan de andere kant de akkers
over een stoffige landweg
Ik wist niet wat mij bezielde
ik dacht na over van alles en nog wat
en liep verder, mijn lief, totdat
ik onder een bladerdak doorliep
Er viel een veertje naar beneden
het was een moment in de eeuwigheid
zo traag…
Rond Oktober
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 158 Gekneveld stuifzand wringt
de jongste vloed uit het zwierige duin
stormachtige buien knijpen traag
het oude, zwakke licht uit de dagen
de eeuwige branding verslindt gulzig
vermaalt smeulende zomersporen tot schuim
een eindeloze en gapende leegte vult
de uit schemer opgetrokken herfstdagen
alles wat stranden steeds stempelt
sterft gestadig…
WILD SCHUIM
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 172 De woeste branding
van de wereldzee "leven"
springt brullend op
tegen rotskust en klippen
wil het harde lot
dat onafwendbaar schijnt
tarten _ verwinnen
maar
stort vernederd in elkaar
woelt krullend door zich heen
om straks weer aan te vallen
moede golven rollen
traag tussen de stenen
zijn dan bezadigd water
in nauwe ruimtes
overhuiven…
pappa
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 783 Maar kijk omhoog naar de trage hemel en
je ziet de vogels vliegen, dus alsjeblieft,
vergeet ons niet, pappa.
We zijn je dochters en al zo lang
volwassen, vergeet ons niet nog een keer.…
het geluid van tijd(2)
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 164 zie de tijd
hij komt steeds weer
in elke bloem die verwelkt
ik keek door het raam en heb hem toegesproken
als een vallende ster, onvoorbereid
ik ben een wens in jouw handen
een woord met trage vleugels
dat in overgave herbegint
zie de tijd
er is geen seconde die klaagt
vertraagt tot antwoord
al slaat de torenklok twaalf maal
over een nevelend…
Een lege plek om te blijven
gedicht
3.0 met 34 stemmen 24.949 Geef mij maar de brede, trage rivieren,
de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt,
de drinkende wilgen, de zinloze dijken,
een doodstille stad aan de oever.
Geef mij maar de winter, het armoedige
landschap, de akker zonder het teken van
leven, de kracht van de krakende heide.…
SCHORS
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 170 Ik ben om jou heen
in gedachten terug
naar jouw geboorte
waar jij ontkiemde
traag ouder werd
nu trekken wij met elkaar op
in weer en wind
is het niet alleen maar
betasten over jouw ruwe huid
waaraan ik voel
dat jij nog steeds leeft
groene aarde
die ons in leven houdt
laat mij je omhelzen
sterf niet door ontbossing
begrijp jouw…
Alziend
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 115 Harde winterdagen hebben het zonlicht omgebracht
het oog reikt niet ver
het zicht is lang geleden met de zwaluwen vertrokken
ergens waaien als duistere banieren
ruwe manen in de poolwind
vlokkerig buitelt de nacht over de vlakte
alles valt stil in onontgonnen werelden
dan raken de muren behaard
traag bewegen ze zonder te scheuren
naar de…
de zevende dag
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 146 de wijzer volgt traag
een vaste baan hoog
tipt de klok de tijd aan
een aanstromende trap
licht een man uit het gat
van het perron
het zonnig carillon dringt
door de ijzeren kap
van het station
reizigers wachten naast hun
bagage gedachten weggestopt
in een plastic tas
hijskranen hebben het werk
afgebouwd de hele dag is
aan god…
venster op de wereld
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 221 onder de kastanjeboom
temidden van dezelfde
grijze flats zingt een man
met gebroken stem
traag als kruiend ijs
liederen over het verlangen
om er niet te zijn
te verdwijnen in de zwarte
golven van de nachtelijke zee
uren onder die kastanjeboom
niemand staat stil bij dit
venster op de wereld
gesloten gordijnen sluiten
zonlicht en…
Eindejaarsgetijden
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 149 Terwijl ’s nachts
de klok traag tikt
als ogen te lang staren
in gedachtenduister
vliegen vlug de dagen heen
als de bekende schaduwen
tja we worden al meer
ouder grijzer kaler
kouder wijzer valer
zou soms weer het einde
van het jaar naderen
of kom ik echt elke dag
al die uren tekort
ik weet het niet...…
Een provoceren
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 618 voelde
de tafel en stoelen
een rustplaats tijdens
de lunch bedoelden
voelden handen onderdeks
elkaar in vinden
een knie de zijkant
van het been met
zachte streling een
kneepje heel gemeen
en dan die ogen ja
zelfs de ober kon
het nog niet geloven
in zijn passeren
werd het proberen
een provoceren tot
hoever we konden gaan
bracht traag…
Droomland
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 220 De kale bomen vegen traag
langs de hemel, vastgehecht
aan een landweg, met een
paar huizen, versterkt
door een kerk, waarvan
de duldende torenspits
prikt naar rafelige wolken,
hoog ontvlamt het uurwerk
als een gouden krans.…
Gouden ring
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 119 Terwijl ik net mijn aanbiedingsbier
bij de Hoogvliet had ingeladen en
de geur van gebakken vis mij deed
aarzelen, fietste ik traag de weg
terug. Als een gewoontedier.
Een Marokkaan op een scooter zei me
dat hij een gouden ring rijker was,
die ik hem van de straat zag rapen.…
Laatste treinreis
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 62 Het landschap ontrolt zich traag
aan mijn niet geïnteresseerde ogen,
mijn haast om deze trein te halen
lijkt nu zo doelloos en zonder zin.
De trein schommelt langs bekende plekken,
waar hij eens heeft stilgestaan,
wachtend op steeds meer bagage
en van geen koffer werd verlost.…
Zomerlandschap
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 107 de hemel is blauw en wijd
van een stil gelijk het gras
buigt met de wind en ruiselt
liefderijk gering
onder een boom bewegen
schaduwvlekken om
van verloren aandacht
de steelse grond
de lucht is op glas geschilderd blauw
vee blijft de aarde trouw
het graast traag en onverdeeld
door de late schemer
waaiert ver uit in een
voldane…