Alle inzendingen over houten priem

Genoten heb ik deze dag gehoord de vogeltonen gevoeld stralen van de zon gezien kleuren van bladeren genoten heb ik deze dag ik heb wind gehoord in kleurig blad en zag ze van de takken dwarrelen tussen dor hout als vlinders zwieren bedekken grond en mossig pad genoten heb ik deze dag als lichtend schouwspel daalde de zon tussen de zich…

Al die geduldig opgeblonken minuskule houten kistjes met binnenin rantsoen voor onderweg en na miljoenen jaren koppig deze zelfde boodschap die aan aarde wordt bezorgd: het feilloze plan voor het bouwen van een rode beuk. ------------------------------------------ Uit: De Vlaamse Gids 1996/4.…

de rollator gevuld met allerhande zaken twee kussens, programma's van de week in de winter handschoenen, muts en sjaal een warme deken, zij is voorbereid Vaak de weg naar een activiteit kwijt groeide zij in twijfel en breekbaarheid bleef dankbaar voor elke vriendelijkheid In de refter op de tafel brandt een kaars voor haar foto in een houten…

Een meter of zes zink, hout en verf. Vandaag moet het gebeuren. Schuren, verven of vervangen. Met de goede moed begonnen. Al snel regent het pijpenstelen. De goot doet haar werk als nooit tevoren. De smerige kwasten staan gelukkig in de schuur te lachen. Vijandig slaat de regen op het dak.…

De hoge balsempopulier, de sneeuwbal en laurier en alle bloesemkaarsjes, knoppen, die op knappen staan, gekapte takken, knoesten, hout, vieren met hun geuren boventonen. Een feest hier doorheen te fietsen in een voorjaarsregen, in een vlaag te worden afgeleid, voor de bedwelming graag bereid... Kan dit duren!…

naar morgen wordt behoedzaam verschoven een sleutel heeft ze in de hand, had ze niet meer verwacht verlengt zij de hoop of komt ze mij vertellen dat mijn jeugd is gevallen "ja, fluistert ze rond jou stapelen zich te veel getallen je geraakt allengs meer aan het verleden gekluisterd" "maar ik zal de deur niet sluiten noch de houten…

Hielpen zij, die mij gaven aan deze kerk van Sint-Maarten, in glas gebrand, in hout gebeiteld, ook de naakten in de straten, de hongerigen op de pleinen?…

over rotsen ligt de wankele afdaling met zicht op verhalende cipressen: hugenoten begraven zonder steen of voortvluchtig terug klimmend, de spieren verzuurd in de verte het terracotta dak de oude deur, schietgaten in de wanden laaghangend mist, rook, geur van hout de oeroude rank levert nog wijn in harsachtige herinnering: samen met kaas…

scheren langs het stadswezen voetgangers kruisen mekaar en weven een lappendeken over de lichtende koppen van killende vierwielers toegang tot de stad krijgt enkel wie beweegt op haar ritme dat jaagt op tol van middeleeuwers de stad druipt van lust ze lispelt de mensenhoop de roes van de stad slapen sommigen buiten uit met een houten…

oude kerstbomen en houten tafels mooi aangekleed, zo elegant en struis. de geur van taart en warme wafels, kleurig lichtjesfeest op straat en thuis. december, de maand van familie en bezoekjes. een druk moment van feesten en bezinnen. misschien kan je dit alles wel vervloeken, En zo het nieuwe jaar in serene stilte te beginnen.…

knusjes keuvelen aan een houten tafel over je passages op een ordinaire dag je woorden vlot en met een glimlach een sterke koffie met een warme wafel spiegels reflecteren in de zon je zonnebril met lichtbruin vensterglas belichten fel mijn verbaasde grimas op een terrasje waar het ooit allemaal begon ik zag je mond zo elegant bewegen je…

waar 60 kruisjes nu jouw jaren tellen vieren wij het weten dat het mooiste steeds opnieuw begint bedwelmend als liefde geuren de bloemen van jouw bestaan die als vruchten rijpen op het ouderend hout dat vanaf nu de jaren als de wijn daarvan smaakvol in balans zoet en zilt geladen stokkig mogen zijn laat als een goede wijn na…

Kind onthult zijn naam essentie in volle betekenis onthuld z’n bestaan Houten speel ratels kleppende kinderdromen witte seringen. Zaagsel sporen van teddyberen uit onze tijd, nu misvormd in strijd Schooljongen met tas, droomde dat hij kroonprins was, toen hij Shakespeare las.…

Couleur locale treft men op Springendal, Ootmarsum, Denekamp en Herinckhave De Brecklenkamp, de ruime havezathen De heerlyckheden met de kap van hout De merelzang in Twickel's eikenwoud Natuur waarop de mens zich kan verlaten…

Ik kijk uit mijn ramen tegen huizen aan Zeg ook maar tegen de daken Ik kan ook bij de overburen naar binnen kijken maar gelukkig ook over de daken heen Ik zie dan de blauwe of grauwe lucht de wolken, de regen spetteren, voel de sneeuw ruik het hout wat in rook opgaat ’s winters en In de zomer uitgelaten mensen op dakterrassen Ik zie ik zie…

Het oude woud Stil en verlaten Slechts wild heeft je hier in de gaten Ze voelen zich vertrouwd Al eeuwen heeft er bos gestaan Men hakte voor het bestaan Oude wegen kronkelde door het bos Hessenkarren gingen met paard of os Het oude woud De zon spiegelt als bladgoud Oude stuifheuvels heb je beklommen Dood hout oogt verwrongen De tijd…

heb een boompje opgezet takken zwiepen in mijn kop strooien dooie bladeren volop er is niemand om te ruimen in het feeëriek tapijt dat door afval is gespreid mis ik het kleurig groen dat overal tot groeien leidt ik moet kappen en de vruchten binnenhalen voor de oogst verteert en schraalhans mij de honger leert ik snoei het dode hout…

Doorschuiven en inchecken, onder dat reddeloze beetje zonneschijn, op geen stap teruggekomen, het gelijk steekt boven de huizen uit, uit onbehoorlijk hout gesneden, niemand weet tranen te drogen.…

Ja, tranen bij het zien op schuld, ellend en zonde, maar tranen, waar de blik op ’t Godslam heen door dringt; wie aan het hout des vloeks die schuld het hart doorwondde, maar aan dat hout geboet, in liefdes diepten zinkt. Mijn zoon! hoor onze beê, en hoor’ haar God van boven!…

Klik klak klok Tik tak tok Klinken de Vlegels; Kloppen de Dansende Schoof in de Schuur; Zingt er het Hout en weer- Klinken de Tegels; Dorsen de Boeren er Uren aan Uur.…

Al waren de polders op enig moment droog verschenen houten huizen, naast vlaspluizen lees, zie de Scandinavische koningshuizen. Vloedstenen lagen vertraagd op jouw maag. Bossen zijn heengegaan waar water kwam staan.…

Japanse Iris, Waterlelie Mooie groene houten brug Van die oude Claude Monet Die zoveel meer kon dan schilderen Ruim honderd jaar terug Ik ben daar bij zijn huis geweest En zijn tuin in Giverny Om zijn liefde daar te voelen Die ontsproten uit zijn geest Zijn vuur nog nimmer doet bekoelen Het geeft mij kracht Om te aanschouwen Hoezeer…

Hoor het naderen van de herfst en het ruisen van de bomen Kleuren bladeren in de zon dwarrelen vrolijk door de stad Takken van de beuken zwiepen krakend hout de eeuwen door Stormen razen door het bos regen valt met wilde sprongen Vergaan is weer een zomertij de warme gloed in avondlicht Sranden stil en uitgewaaid de duinen moe ze slapen…

dan herinnert hij zich zijn in hout gesneden afspraak met zijn moeder en waar daareven hoefgetrappel nog duidelijk hoorbaar was, is nu haar hand tot stilstand gekomen, de kroondiamant ligt bewegingsloos in de uitgedroogde bedding langs de rozentuin haar prille lach heeft zich helaas losgemaakt en is rups geworden, voor de ogen van de samengestroomde…

Ik overzag het slagveld met een enkele blik Met naast me een toren en een paard van zwart hout En zag hoe mijn mannen de vijand bestormden En mijn dame zich roerde voor ons beider behoud. Ze vocht strijdlustig om mijn eer te beschermen Maar een helwitte loper doorkruiste haar pad.…

heeft dit jaar haar bloei verzwegen En 't bijenvolk heeft haar dus niet gemoeid Omdat haar bloesemkleed is uitgeroeid Door snijdend koude wind en kille regen Toch biedt zij na dit ongewoon molest Beschutting aan voor nog te vormen leven Haar stekelige armen doen hun best Houvast te bieden aan het vogelnest Terwijl de vlier in knoestig hout…

Zijn tuniek is besmeurd met slijk en sponsornamen en de galmende menigte, als een hek om een kooi, beklopt hem als één man Naast de man doemen ZIJ nu als vanuit het gelakte hout van de wielerbaan opgerezen op. De coureur als Bernadette van Lourdes, geflankeerd door twee heilige maagden van Credit Lyonnais.…

In brons gegoten klokken galmen luid mijn ingetogen uitvaart uit de mensen droef gelaten schrijden voort in lange rijen zij volgen zo eerbiedig stil wat er nog rest van mij met houten sier omsloten vier zwarte raven sleuren aan het koperen beslag zij trachten even triest te lijken als zij die volgen hun gedachten ingesloten In steen…

in de kleine werkplaats verft de zon de krullen goud, terwijl de hand van de timmerman snijdt en zaagt en schuurt aan het kruis van hout, waarop hij nagels ziet en bloed en 's-nachts als in de hoek het manshoge kruis te wachten staat op wat morgen zeker komt, droomt hij vreemde dromen vol van geweld en tranen, maar niet op zijn gezicht…

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er vermolmd hout, groeien er koralen op de mast, de oeroude glorie ligt aan scherven terwijl zijn tranen bederven…