Alle inzendingen over mijn eigen stilte

je ogen vangen het strak blauw van een zee vol witte zeilen ik kan de vrouw in jou, slechts met de grootste moeite peilen je haar pluist in de wind en waait een eigen leven je huid is stilte-wit, waar zijn je rondingen gebleven de tijd vertelt je lijf de gang van de seizoenen maar lente is je niet gegund en zomer moet zich herfst noemen…

kamer jij op bed, je eigen wet en hoop op beterschap jouw krachtig willen, drang te verstillen breng jij mij op 't licht in ons allen…

De stilte heeft geen woorden nodig. De stilte maakt woorden overbodig.…

Soms loopt stilte zichzelf in doodse stilte voorbij…

ik heb op je gewacht maar je bent niet gekomen zoals ik al vermoedde ben je jouw eigen weg gegaan ik heb jou gezocht maar ik heb je niet gevonden ik heb even gehuild maar zonder een traan ik heb gevochten maar ik heb verloren en toch...... ga ik de volgende keer de strijd weer aan…

Hier ben ik als Adam in mijn eigen woud: elk woord een toevluchtsoord, een scherpe bijl, een kogel, een trouwe, gehoorzame hond. En ik hun meester en pleegkind. Hoewel verwond en getroffen weet ik me in een gedicht het veiligst. ------------------------------------ uit: 'Tolk van het moment', 1999…

Bloedend richt hij zijn onzekere schreden (de tijd van rennen is al lang geleden) Naar de Eerste Hulp Post om de hoek (gesloten van 12 tot 1, dat’s andere koek) Lopend naast zijn dure, exquise schoenen (hoeft hij dat paar straks niet te boenen) Kiest hij voor de meest nabije polikliniek (deur op slot, al het personeel is ziek) Badend in eigen…

Ik schrijf aan tafel een gedicht alsof het komt uit mijn meest diepe gronden uit mijn verstand en eigen zicht en toch ik ben aan twijfel vastgebonden Ik word door vreugd en pijn bewogen en getroffen door het lot dat mij voorziet het blijft altijd mijn onvermogen de noodzaak van zware grieven, anders niet…

In mei kocht ik een sjaal, een rode, omdat rood toch steeds terugkeert. liep toen door, eerste links, dan weer links en kwam uit op een binnenplaats bij een bank aan een bakstenen muur waar een viool de ruimte vulde, een viool van wijn en waakzaam vuur. hier wou ik blijven, levenslang en deed hem om, omdat rood toch hartverwarmend…

liefdesdichters dichten doorgaans met voorbedachten raden uit hun blote hoofd met overtol aan cellulaire zaden de echte grote lyrische eroten denk aan de zo geliefde Bredero eindigen doorgaans onverdroten op hun straat nummer zus en zo…

wat in de kleinste kamertjes fluisterend is besproken heeft nu de macht gebroken hij heeft hun diepste angsten en boosheid geroken die in confronterende zinnen gegoten hun gedachten gepeild en bespreekbaar gemaakt in haat tegen vooral de anderen ten eigen baat de trend gevoeld van engelsen die voor eigen mensen kozen veel nieuwkomers…

In dit met boeken volgestouwd vertrek heb ik steeds minder anderen van node, met al mijn aan de dood ontstegen doden iedere nacht stilzwijgend in gesprek. Bij wie is wat ik liefheb nog in trek? Het meeste is al eeuwen uit de mode. Van wat ik deed, uit nood of om den brode, rest enkel de grandeur van het echec. Maar ook al bood het leven…

laat de doden nu even niet praten die denken en leven bepalen het overvolle brein moet bemalen de beddingen verlaten, overvloeiend als dierbaar water in diepere bekkens en gaten. zo maakt gedempter praten de klanken net iets delicater als de lieve doden zwijgen en wat beter zijn opgeslagen kan het brein weer wat verdragen en dode bedilzucht…

Ik liet mijn stad zien Aan drie duidelijke mannen. De eerste zei: je stad lijkt op een arend. De tweede zei: je stad lijkt op een dingo. De derde zei: je stad lijkt op een slang. De poorten gingen dicht En de lichten werden zwart Door het zwijgen van de muren. Ik liet mijn stad zien Aan drie duidelijke mannen. De eerste zei: je stad lijkt…

Hij laat zijn dobber dansen, werpt alle schroom van zich af want hij is een echte liefhebber. Dromen doet hij zijn vissersleven lang, diffuus nog de contouren in scharlaken van de vooruitgeworpen schaduw langs zijn vermetele recordvangst.. Hij weet het is een kwestie van tijd om de talmende schemering te bedwingen met zijn scherpe haak.…

is de kunst je als een kenner te vervelen en langzaam, slok na slok, de doffe streken van het daglicht te vergeten, is de kunst je lichter te bewegen, wild en wilder alle hoop en wanhoop van je af te slaan, is de kunst een schoonheid te bewegen naar het Prado van je bed te gaan. ---------------------------------- uit: ‘Zwart als kaviaar…

Ze duwt prikkeldraad opzij, haar vingers bloeden, ze ziet wit, ze heeft het koud voorbij het prikkeldraad zijn struiken kaal nog en met doornen, 'Loop daaromheen!' stemmen jagen haar op ze loopt erdoorheen en rozen vangen aan met bloeien, geuren, schuchtere rozen overal voorbij de struiken schijnt de zon, ze gaat daar zitten, er is…

ik kon al drijven op eigen veren gaan Goed... ik kon al op eigen poten staan Goed... mijn Va & Moe ze bleven me volgen Maar... als jongeling raak je soms verbolgen Je wilt eruit vooruit en achteruit het toetsen van je eigen drijfvermogen Ik wou dat ze nu eens opvlogen maar herfst is nog ver.…

Hij schrijft "grilig" en als ik wijs op de l en zeg dat er één bij mag antwoordt hij blij: "Geeft niet, ik ben dyslectisch." "O", zeg ik, "sgreif dan maar wad je wild" --------------------------------- uit: 'Vreemd lezen', 2004.…

vooral latopa's koesteren nog volmaakter oma's eigen bloed.…

Hoe stil ligt nu wateroppervlak verstijfd als dood geboren geen rimpeling maar vlak en strak spiegelend kou bij zonnegloren langs oevers het geknakte riet als met een poederlaag bestoven wat decoratieve schoonheid biedt in natuurlijk gebonden schoven daarboven door azuren blauwe lucht een enkele wolk als donzen vlek afgewisseld met een vogelvlucht…

Dagen rollen als golven over ‘t strand van de tijd spoelen zand en schelpen tot vloedlijn voor ‘t duin van vele jaren slijpen in uren het land tot vlakte en heuvel overleven de bergen en keren terug naar de zee.…

zelfrecht binnen, buiten trachten een wereld te omsluiten leven in de overlevering die vandaag naar morgen heet wonen in kastelen van karton of tussen tochtige muren zeker ook onder het blauw een glimlach in de zon waar men ademt tussen keuze en leuzen van verzamelde levensbrokken de verjaagde mens of juist de gekozen eigen…

Als mijn gedachten loop ik rond in kringen achter het beeld dat ik heb geschapen van jou al zoek ik rechte lijnen wat krom is buigt mijn brein niet recht daarom loop ik over paden waarover ik waarheid zoek in hoop op zegen.…

hij kijkt je aan zegt niets terug en kijkt weg hij wiegt heen en weer heen en weer heen en weer hij is in zijn wereld laat niemand toe zoveel kinderen zoals hij ze bouwen muren om zich heen wonen in hun wereld er mag niets veranderen alles moet blijven zoals het is alles moet hetzelfde zijn laat ze niet los ga met ze…

Warmte Dichtbij Contact Zie mij hier Een aanraking Is ontmoeten Twee werelden Een toenadering Om te vergeten Ieder is alleen In de eigen wereld Niemand spreekt Jouw taal Toehoorders genoeg Maar wie begrijpt Luistert echt Zou het bestaan? Hartsfrequentie Stemmen wij Op elkaar af Denken wij Te weten Wie de ander is (hoop ik)…

Ieder zijn Eigen pad Vinden Ben Steeds Zoekende Naar mijn Eigen Levensweg Naar Vrijheid…

de wereld was onze adem een vlammende vogel onze vogel een eenzame ster de ster een kleine planeet een gouden schommel voor twee ---------------------------------------- uit: 'Orensnijder, tulpensnijder', 1975.…

waar ik woon in holland in holland staat een huis een eigen huis mijn plek onder de zon met altijd iemand in de buurt die van mij houden kan die mij helpen kan waar ik woon in holland in holland staat een huis een eigen huis mijn plek onder de zon waar ik wonen kan samen - met anderen samen groeien wij daar groot leren en helpen…

Jou pad, jou leven Zwaar op mijn schouders Is niet van mij Ik geef het jou terug Het is niet van mij Het is niet mijn probleem Ik geef het jou terug Ik ga van jou pad af Ruimte maken Voor de weg naar mijn eigen pad…