Alle inzendingen over schijn

Uwe eden zijn maar schijn; Aan alle meisjes zegt gij 't zelfde 'k Zal mooglijk reeds de twaalfde zijn, KLAAS. Neen, waarlijk niet, gij zijt pas de elfde.…

ben er namelijk niet want altijd springlevend in duizend waaiende winden in diamanten die glinsteren in de deken van sneeuw ik ben de stralende zon op het nog rijpend graan ik ben de zachte herfstregen die je in de ochtend wakkert ik ben de opbeurende rush van stille vogels in de lucht ik ben de zachte sterren die 's nachts altijd schijnen…

Het flauwe middagzonnetje achter een dunne wolkenlaag laat z’n licht schijnen op de kalme branding van de zee even geen uitbundigheid van zon, zee en strand; gezien vanuit het heelal neigt de aarde grijs en grauw maar wie goed kijkt doorkijkt en doorvoelt ziet minstens 50 tinten grijs Jan Jacob Krediet, schrijverij Peter van der…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn hart bloeit steen in dierbare herinnering…

Dat het soms nog donker was en er kunstlampen op lange palen stonden te schijnen, pijnlijk sadistisch. Hoe ik rillend van de kou naar huis terug gereden werd, waar mijn moeder dan een dampend bord met Bambix en verstrooid suiker klaar had staan.…

Ik mis het praten Gewoon even met jou Heb dit los moeten laten Voor die andere vrouw Die jou weer gelukkig doet zijn En voor jou de zon laat schijnen Ik vind dit voor jou erg fijn Ik hoop voor jou dat dit niet meer zal verdwijnen Zij moet beseffen Een eerlijk iemand zoals jou Zal ze niet zo gauw meer treffen Die vindt ze niet meer…

Het park omarmt twee mensen, zo onontwarbaar als zij schijnen. Fluweelzacht klinken er woorden. Meelevend neigen zij, de narcissen.…

Veerkracht Stilte heeft voor mij geen vragen antwoord ligt te rusten in het brein alleen wanneer immens verdriet of pijn nog vraagt naar het waarom wordt stilte uitgedaagd ligt het schreeuwen voor de hand dan verlang ik naar intense rust met gesloten ogen vraagt het gemoed geen mededogen waarin ik verzand veerkracht is soms schijn…

een staf de gouden pij rozen in mijn haar met wijds gebaar schik ik de wereld bloos me dan tot koningin ontbied de roze wolken dwing rivieren oeverloos speel met zwarte dolken geen land heb ik maar dromen we juichen met de handen op elkaar de schijn van goud zal spoedig komen mijn straf is weer een horizon voorbij het bloemenkleed…

het leven is koud te oud om nog lente te bloeien adem tekort krachten verloren bloed lijkt bevroren het wintert te lang in donkere luchten tijd lijkt te vluchten kiemen zijn op het groen is te klein om te groeien ik koester nog kleur uit voorbijzijnde zomers proef steeds hun geur kom maar mijn bloem die zon weer laat schijnen…

Zo'n man waarvan je denkt dat hij er altijd wel zal zijn Hij schitterde op planken maar was wars van schone schijn Zijn typetjes verschenen regelmatig op de buis Ze werden nationaal bekend bij menig kijker thuis Naast koning van de lach was hij een dienaar van het kind Zijn inzet wereldwijd was groot en was wat mensen bindt We missen…

Op het laatst brachten zonnestralen ons meer dan alleen gedeelde warmte jou de nodige rust en zilveren haren, warempel toch nog van gekomen met het verstrijken van de jaren ‘t geluk dat de maan verlicht, jouw eigenzinnigheid liet schijnen in de kleuren van de regenboog de nacht een deelgenoot blijft van mijn onuitgesproken gevoelens…

Na een flinke regenbui openbaart zich fragiel de zon tussen hangende regenwolken de dag breekt eindelijk open een druppel valt op een verkleurd blad en van het dwalende blad op een balkon een aarzeling, maar toch voorzichtig lichtvlekken van een verlegen najaarszon schijnen door de ontbladerde bomen op het natte beneden gelegen gazon…

ik wist dat jouw woorden lichtgevoelig waren dat hun intonatie warmte en kou raakten als jij je aandacht ergens op liet schijnen lichtte het op kwam los uit de anonimiteit showde eigen karakter groeide omdat goed aanschouwen de acceptatie sneller zou doen groeien waar jij ook ging overal liet jij indrukwekkende…

Gouden stem zing mij een lied Ik hoor je en vergeet wie ik ben Mijn ziel zeilt op je noten Naar utopische gedachten Alle zorgen vergeten Mijn oren gevuld Mijn ogen zachtjes dicht De zon gaat harder schijnen Vogels die zwijgen Voor je mooie lied Lief en leed Bewandel je met do re mi En als de stilte komt En alles weer echt wordt…

Zij 'stralen' dan wel eventjes maar dat is enkel schijn omdat zij van het glitterwerk alleen de drager zijn. Het 'moois' wordt na een korte tijd weer in de doos gedaan terwijl zij, afgedankt en kaal, de vuilnisbak in gaan.…

Ik wil voor jou de sterren plukken, De zon voor altijd laten schijnen. De duistere wolken uiteen gaan rukken, En het donker voor immer laten verdwijnen. Ik wil met jou nog zoveel dingen, Maar rest ons nog de tijd daarvoor? Van geluk kan ik wel zingen. Jubelend als eenmanskoor.…

Hun medeleven is maar schijn ze vragen het uit goed fatsoen alleen je echte vrienden die zouden het nooit zo doen.…

Om mijn hart hing een rookgordijn wazige zonnestralen werden geweerd een lach en vrolijkheid waren pure schijn mijn diepste gevoelens waren geïsoleerd Ineens is daar een seintje dat doorbreekt het probeert mijn vertrouwen te winnen maar er is nog steeds verdriet dat me steekt en dat gaat niet weg door mooie zinnen Dit seintje weet mij geruisloos…

kunnen zijn zou het zijn geweest of daaromtrent ook was het allerminst ondenkbaar de gedachte alleen al vreemd accent beschaduwd zou het anders lijken overbelicht geen optie druk maar af beeld verschoven mocht je willen moet nog blijken dansend op je graf niets ten nadele van die ander achterom sluipwegt het silhouet licht en schaduw schijnen…

je lacht nog steeds goudblond de hele zomer ben jij de schitterende blauwdruk geweest van mijn zon in de eerste stralen legde jij iedere morgen de matrix neer voor haar schijnen maar ook verdwijnen in het subtiele samenspel van wolken wind en regen kwam ik jou altijd tegen aan het weids firmament de uren die wij samen waren…

De stad is leeg, de mensen zijn verdwenen ik laad de speler met het Frans chanson de virtuele zon begint te schijnen ik wou dat ik ook demarreren kon de grijze wolken houden hier gevangen die niet op tijd zijn spullen heeft gepakt of anderszins zijn huis niet kan verlaten omdat hij aan de buis zit vastgeplakt een hele Tour om alles bij te…

van bil tot dij de intieme zone met lente te vergroenen over de uitstoot van stoffen praten wij niet we doen alles wat klimaatneutraal gebiedt de kledingindustrie ligt op een oor elektrische auto’s zingen in hetzelfde koor onderscheid en diversiteit zullen uit de wereld verdwijnen in transitie zal zuinigheid zijn eigen zonnen schijnen…

Met haar mooie blauwe ogen En haar felle witte lach Maakt zij midden in de winter Een mooie zomerdag De zon die gaat weer schijnen Als ik haar iets omhoog til Mijn hartslag wil niet verdwijnen En staat geen seconde stil Ik blijf constant in beweging In mijn hoofd zit ik bij haar Het liefste was ik niet alleen Maar met zijn tweeën bij…

Strak zijn gezicht Glad geschoren Strak zijn haar Een man naar behoren Flirtend lachen zijn ogen Vrouwen hangen aan hem Zijn ego voelt zo sterk Warm is zijn zwoele stem Strak zijn kleding Mooie gladde vouw Strak zijn sieraden Een man voor elke vrouw Schijn bedriegt o zo vaak Macho’s lachen erom Laten hun pokerface zien Vaak in werkelijkheid…

Hij werd bedrogen door de schijn. O! laat ons dit een lering zijn, Dat, eer men iets gewichtigs doet, Men zich wat lang bedenken moet. Een uur van onbedachtzaamheid Kan maken dat men weken schreit.…

zie de lichten halo's glijden over natte straat kasseien 't zijn manestralen die wenen om hun verloren schijn baar niet voor diegenen die toch verloren zijn enkel de verscheurde wolken die grijze hemels bevolken treuren zo gelaten bedroefd in plassen die deinen totdat het niet meer hoeft en rimpels verdwijnen zelfs de kringen…

Als witte windsels uit de nacht -nat van donkere tong gegleden- bevende bomen broos bekleden met vlok geplozen wintervacht en vorst gerijpt grenzen verlegt moe van zijn kil regerend hand waarmee hij heerste in het land dat hem ijswekkend had gehecht wacht het maanlicht schijn gesust tot lentegeuren zwaar beschonken haar mysterieuze glimlach…

Als een vlam zou ik willen schijnen, een baken in het donker van de nacht. Voor de mensen, wensen, dingen die verdwijnen, en vergeefs nog op wordt gewacht. Als een vlam zou ik dan ook willen doven, langzaam, sierlijk, met een lach. Maar eerst nog een beetje de tijd beroven, want ben nog niet klaar voor die laatste dag.…

die ben ik kwijt Mijn trots kan mij niet veel meer schelen Hij wordt langzaam door hen gesloopt Stond hij nog recht en fier voor wat ik dacht dat ik presteerde nu is hij slechts een vage schim die in de nacht verteerde En schelen kan het mij ook eigenlijk niet Ik houd van binnen toch mijn eigen waarden aan Daar buiten is de uiterlijke schijn…