Alle inzendingen over spiegeling

Ik kijk in de spiegel naar mezelf, maar zie vreemde ogen. Zoek in mijn lichaam en ziel naar mijn eigen ik. Wanneer ben ik die verloren en wanneer vind ik die terug.…

ik heb ze hun handen zien wassen in de onschuld van het pas geboren kind terwijl ze kijken in de ongebroken spiegels die je enkel nog in baby’s ogen vindt het is hun waarheid die geen antwoord krijgt omdat nog te vaak de warme lach achterwege blijft kou steeds hoger rimpelt in het al vroeg geschonden emotioneel blauw…

Thans ben ik politiekcorrect, want als ik in de spiegel kijk, zie ik, dat ik heel veel op Melkert lijk.…

zilveren breedte onder veeltintig grijze atmosfeer wind brengt huivering in de verte daalt de hemel in schuine strepen neer versluiert de sombere toren land en lucht spiegelen in de trage stroom die drast en sombert het land verwatert en regen ruisend meevoert naar de grijze einder…

Keert zich een paar keer voor de spiegel heen en weer zoals een vogel voor een andere vogel doet bekijkt zichzelf als voor het eerst schikt en herschikt aan schouder, kraag, likt aan haar lipstick, tuit, fluit als een vogel, rekt zich van graagte strekt haar nek, lokroept in zich, giechelt, vliegt. ------------------------------------------…

liever stond ik bij een vijver, de blik gericht op een spiegel zo donker, zo vrolijk stinkend dat ik nu onbedaarlijk hard ga lachen. alles is zo onmiddellijk anders. ook het niets, dat mij zo makkelijk naar je reling lokt. ------------------------------------------------------- Uit: 'hulp', 2004.…

ik voel het mysterieuze van leeg en zwart zie het spiegelen in donker water als bodemloos gat ik weer de sombere gedachten die ik deinend voor me zie ga niet mee met hun finale krachten naar machten van het niets heb me omgedraaid weg van schaduw naar het warme licht mijn intense opluchting werd snel zichtbaar in de tranen…

Meer vlak en stil flarden van mist om de waterwortelende bomen langzaam staan ze op uit de spiegel een beweging slechts zichtbaar voor eeuwen Lang zat ik er in de boot worstelend met lege uren lege jaren zonder Over de bootrand keek maar één gezicht Met voor de boeg niet meer dan kabbelend water een flits in die beweging van…

Kijk eens in de spiegel, vrouw denk je nu echt dat jij mij waard bent, met je bedrog en list? De voorspelling van mijn hart heeft zich goed in jou vergist Ik draai de knop snel om ga verder met m’n leven je bent bij deze gewist Maar mijn vertrouwen… Tergend langzaam stijgt de zon uit boven de mist…

ik sta op het balkon met de wens een blad te zijn, behorend tot de populieren, zwierend in een wind van zon sloom danst mijn schaduwvlek, onder het gewicht van de hemel, met de dofgroene spiegeling van het vetglanzend bladerdek door mijn fijn vertakte aderen welt wit spuug van goden, het chlorofyl voor de mensen het bloed van de bladeren…

zit en buig het hoofd in de donkere spiegel van de piano je krijgt geen kussen voor ik je het huis uitdrijf ik ben verlaten gloednieuw brengt dat ding toch maar duizend euro op en wat geeft de gek witte haren - in het duister achter het raam recht overeind - sonatine 100 ligt op de pianoklep half ingestudeerd…

Soms lach je Soms huil je Soms wil je niet huilen Maar dat gaat dan niet Dan kijk je in de spiegel En zie je alleen nog maar verdriet Soms wordt het gewoon te veel En stapelen alle emoties zich op Ogen vol tranen Bij de laatste traan Ben je opgelucht En vind je rust in je hart Huilen is zoals lachen Het is een gevolg van een oorzaak…

Jouw lichaam proeven Jouw lippen zoenen Me spiegelen in de pupil van je ogen Het kuiltje in je wangen Dat hield mij gevangen Een kort verhaal... ...Ach... PROEF HET MAAR…

mijn spiegel is aangetast door de jaren waar ik nu in kijk is verworden tot doorzichtig glas, aan een loep gelijk, doch zonder dat hij de afstand naar mijzelf kan verklaren een schild dat niet meer weerkaatst en het innerlijke naar uiterlijkheden verplaatst door een filter die steeds grotere gaten vertoont opdat de werkelijkheid…

in het naakte van jouw gezicht tekenen schaduwen licht uit verschillende hoeken de spiegel weerkaatst als een kleine heldere boogstraal die me achtervolgt kijk er dwars doorheen houd mij vast, sluit me niet buiten maar laat me binnen in momenten van tijd ontroert, verblijdt het je hart wanneer je dreigt te vallen…

door een waaier van spinrag ontvouwen zich ragfijne draden in het gouden zonlicht zilverachtige dauwdruppels spiegelen als diamantjes daar midden tussenin uit de verte komen mooie vogelklanken ze fluiten blijde melodieën op hun eigen wijsjes schetst over al het aardse leven pure poëzie in beeld en klank op verschillende tijden…

ze heeft gedwaald in het verhaal alsof het niet haarzelf betrof zij een reflectie was meed spiegels water glas een tweelingziel de vaste vorm verloochent zij soms gaat ze naar de waterkant beroert het water niet en ziet haar helder staan maar een kleine rimpeling laat haar weer gaan de epiloog die schrijft zij niet het wordt een open…

Verontrustend en gelijkend op een kale implantaat stroomt het leven weg het is alsof de nageboorte nog schreeuwt met de stem van het kind doch de genade is eindeloos en het bloed dat van voren en van achteren de rijmelaars laat dichten hecht zich nu aan mijn handen al vond de nacht niet wat ik zocht en zie ik in de spiegel van jouw…

Door de zon geraakt geschminkt door licht, die zij bij toerbeurt spon, lacht zij op wat ik spreid, wij zijn van gelijke bron, het mozaïek in het tapijt, een musicerend paar, spiegelend beeld, het naakt, tot in elk speels detail aangemaakt, uit de schoot der rijken, steelt mijn blikken om te kijken. ---------------- Pentekening van…

Je kreeg een naam en een eigen gezicht, kijk maar eens in de spiegel, ja kijk maar eens goed, zie jezelf in het licht van deze bijzondere dag. Het is vandaag feest omdat je er bent! Weet dat je er zíjn mag. Een hele fijne verjaardag!…

de dag triest open een zwaan richt zich op en slaat de vijver wakker de wilg kijkt in de al dan niet gestegen spiegel en lijkt steeds dieper te treuren haar lange haren laten het water niet onberoerd * geplaatst in de bundel "reuring in de tent" die onlangs is uitgekomen n.a.v. het stoppen van de site van Dichttalent…

De wielen draaien door als de raders in mijn hoofd Een file van gedachten die mijn motor doet stotteren Met spiegels kijk ik terug naar wat ik achter laat Meestal niet veel goeds enkel roet Kijk niet enkel achteruit Maar kijk ook eens voorruit Anders zie je niets mis je kansen Tot de motor zijn laatste adem blaast…

Vloeren krijgen een goed beeld van deze egel; in hun spiegeling is hij soepel en zacht als een zeemleder. En pro proper. Kunstgrasvelden in dat kartonboek is een precisiewerk, de lichtdruk ziet er niet uit in de grauwe krant. Ze is losgeweekt door natte handen.…

Spiegels die de tijd weerkaatsen als echo in een slapende stad. Verdwaald tussen haar muren.…

De ijdele pauw Een zeer ijdele pauw uit Benschop kent nu voor de spiegel echt geen stop dag en nacht ervoor niets meer tussendoor zo spiegelt hij een bord voor zijn kop De honkvaste ooievaar Een ooievaar uit Heiligerlee wil met de vogeltrek echt niet mee hij krijgt al heimwee voorbij Westerlee en wordt zeeziek van vliegen op zee…

Het hart, de kern van waarde Ogen als spiegels betreurd door de clown Het hoofd, hoogste e- tage Grimas in kleuren met lichtjes voorbij Haar lijf, op van ver- moeidheid Laat haar lachen, op- recht uitbundig, blij Haar ziel huilt, nachtvorst tranen Gesmolten in een vuur dat eeuwig brandt...!…

ergens heb ik het altijd geweten dat jij er was staarde ik in een spiegel zag ik je wegkijken je reflectie in een plas verkringelde een ruit in een winkelstraat bestoftte jouw gelaat maar naast mijn schaduw zag ik de jouwe je legde je arm om mijn schouders en ik voelde je fluisteren "vergeet niet Drieankerbaai laat mijn golven spelen…

ze kloppen op mijn deur treden binnen als ongeziene gast wat blijft is koude tocht met vaag een vleugje lijkengeur ze schuiven door de muren kijken me vanuit de spiegels aan het is geen gluren maar hun verschijning kent niet de beperking van het aards bestaan ze vervluchtigen mijn woorden verzuchten u het tijdelijk te stoppen…

terwijl de spiegel zei dit is het einde keek jij terzijde wilde leven met de mensen mee je ogen huilden nee hoe je ook probeerde je opstandig lichaam kon de pijnen niet negeren het strijden moe heb jij wat over was eens goed bekeken wist toen in overgaaf jouw ziel kon in dit lijf niet verder leven…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…