Alle inzendingen over muziek

Fluiten krijsen piano’s stuiteren van de loges uit kroonluchters dondert een contrabas. Gevat in brokaat zwoegen de borsten van de sopraan vervaarlijk een stem klimt in de gordijnen. De bühne deint de pauken dreunen de strijkers weven een kleverig web. Het publiek verbleekt wanneer de nacht zich als een zwarte weduwe op hen stort.…

Je naam, Swmyborszka, is welhaast onuitsprekelijk, maar je muzikaliteit slecht elke grens. Wat ze ook zeggen mogen over die 'verrekte Polen', jij hebt mij gered, met jouw grote talent. Verdronken was ik, in drugs, drank en dromen, bang en angstig, zo alleen. En toen ben jij gekomen. Wat een geduld heb je betoond, toen je mij weer…

speel met mij nog eenmaal aan het hout, met snaren getralied van aarde naar hemel, schenk ons, jullie met de stem van engelen die zingen doorheen het geluid van trompetten, violen en hun kompanen, waar ik in mijn late lente de vingers nog eenmaal jullie zal doen beroeren en mijn boezem het raam , als eeuwig monument, wil stuwen…

Vrolijk slaan zijn handjes de trom De wereld om hem heen vervaagt Het ventje buigt zijn armpjes krom Niemand die hem nu nog uitdaagt Hij is de beste van allemaal Zijn trommel is zijn beste vriend Trots slaat hij in de kathedraal Het beste applaus heeft hij verdiend Vrolijk maakt het ventje een buiging Nu is hij niet bang, nee voor niemand…

Met zijn oude uitgedragen hart, versleten tot op de draad, had hij jaren geregeerd over zijn ontkende jeugdige inborst. Ruw als een bolster, waren kleine akkefietjes nooit een reden om zijn kar te keren. Niet mekkeren, niet neuten of klagen, maar hij zong wel zijn naïeve levenswandel in een doorgroefde blues, vanuit zijn kardinaalsstoel…

voor Afra Alles is weer vanouds.: De pendule tikt en koffie staat te dampen. Geen wanklank wordt vernomen. In zulke uren knopt ze open, koppig en ongenaakbaar. Gezeten op de kruk is het alsof haar een huivering door de leden voert. Dan spelen haar vingers vuur, en met een suizeling van tonen wordt het vertrek gevuld - Zo kan haar lichaam…

gloria in d majeur ijle meisjesstemmen zweven in het koor van de santa maria della pièta het gloria beroert het publiek vereert de rode priester het bruisende venetie hoort nauwelijks de ijle klanken van het cum sancto spiritu verdwijnend in de nevel van de trage lagune…

Zij staat als een stem in het licht Breekbaar stralend als een satelliet Een jonge bruid is zij Die in haar kleed van rook en blauw schijnsel met de nacht paart in een eindeloos geven zij aait de donkere stenen beelden aan tafels illusies in het hoofd zuigt de lucht uit hun longen om akkoorden en cadensen hun eerste ademtocht te geven…

David Gates - If Rudi Schurike - In einer kleine Konditorei Johan Verminnen - Laat me nu toch niet alleen Mecano - Tu Mahler - Top Drie Depri Werp mij een munt in de gleuf Random speel ik uw deun Ben ik uw muzikale hoer Draai ik wat u vraagt En morgen reken ik u af, Moet u de rekening betalen, Deunend door de nacht Word ik slapend rijk…

Heerlijk om bij de klanken van Händel weg te dromen Gedachten te kunnen verruimen als de oceaan zo wijd Woorden druppelen als watermuziek op het papier Dit gedicht aan het menuett suite no.3 G - DUR toegewijd In een snel tempo fluit de klarinet in alla breve maat De violen laten zich veroveren door het "Rigaudon" Een volksdans uit de Provence…

The Rolling Stones, het eind van tere zeden het Kurhaus ging na vijf minuten plat Mick Jagger koos verschrikt het hazenpad een grijs plafond kwam krakend naar beneden is alles dan voorbij in deze stad verteren wij een luisterrijk verleden zijn alle wegen door de dood betreden en is de woeste zee nu stil en glad of is Den Haag een slapende…

het maakt me niet uit hoe cool je haren zwiepen als je de drumstokken hartstochtelijk hanteert ook je gitaarsolo is niet slecht maar zweept net niet genoeg op voor de allesverterende passie waar ik me nu in wil verliezen mijn hart klopt pas sneller van de scheurende uithalen en de rauwe klanken van een ander welgevormd instrument alleen…

Licht en donker botsen stilte en staal tederheid en oergeweld. Alles is nog onderweg de einders wijken oeverloos verlangen. Stroom en zee eindeloos vervloeien tot klaarheid. Getemde drift en hunkering tot in de nacht. Herboren worden tot licht en vrede regen in de woestijn. Niet te verdragen bron die terugkeert…

was het je stem die zo beroerde of was het de tekst die messcherp sneed de kleur van je klanken verlichtte gemoederen maar de snik in je stem verzwaarde menig hart het donkere geluid vibreerde tussen een lyrische tenor en een baritono brillante het luisteren naar de kleur bracht beelden tot leven die smeekten om liefde hier en…

de trilling in je stem was niet gespeeld de hoge noten die je zo zuiver aan ons toonde vertolkten jouw wanhoop met bedeesde moed je kinderlijke adoratie was hartveroverend de liefde je zo gegund maar het mocht niet zo zijn als een sierlijke meeuw vloog jij op zijn sterke rug je ondergang tegemoet alle ogen traanden behalve die van…

de radio speelt geluid tegen de wand door de muren heen de gang vol noten Mozart op electrische gitaar verkrachting zonder bestraffing - OF HET WAT STILLER KAN? - een welgemikte laars tegen een onwelkom gesloten deur drijft de volumeknop naar tien elf twaalf streepjes te ver amuzikale groet verdrijft de harmonie terug naar de verzwegen…

muziek, op en neer beroert de één de ander niet omdat het smaak betreft die niet zomaar raakt dan hij waarvan het hart open staat met oren alles behalve blind die hem de schoonheid slaan van wat notengegolf vroeger meer dan hier in het jachtig heden zalen gevuld met rijken zonder zorgen over het brood de wijn, het was er allemaal in die…

Schoenberg en Massenet geniale componisten beide ook triskaidekafobisten moesten bij leven vele keren uitgeteld dode punten passeren Jules Massenet had zijn naam al tegen moest zich publiekelijk afkorten bladzijde dertien werd altijd 12bis zijn verscheiden was tragisch 13 augustus 1912* bezeten bezig aan zijn 14e compositie voor orkest…

daar kwam den bourgondiër aangetjokt vief en kwiek over de Merodelei hij sprak wat ook van het grôten zij het is het klein genot dat lokt ik wil geen gezaonnik zonder ènd mensen löstert naor m’n lied van De Piezeman gaoi ik vur ööj zinge midden op de lei daar zong die rare vent ‘zeg manne löstert naor m’ne raod wanneer ge stao te piesse…

Soms kijkt mijn meermin op vanonder vallend waterhaar, schrijvend aan haar tafel, haar eiland archipel Ze slaat haar ogen op naar mij en kijkt mij af omdat ik haar verboden heb, maar antwoord weet ik niet, ik heb geen stem. En toch word ik voor haar een sterfelijk woord, een zieke man. Tenslotte zie ik haar Terugdeinen in haar…

Smachtend en afgewezen In openstaande klanken en vrijheid zoals levendig en ernstig kunnen samenbrengen puur en ongedwongen de laatste noot uitgewrongen…

je ademt sleutels waar ik sloten had gemaakt danst over mijn balken in een eigenzinnige cadans bast mijn contra open met mateloze overtuigingskracht molt alle hoge accenten uit mijn eerste repliek ik kruis de ligging van de klank met een chromatische krul en ladder dan mijn eigen melodie rond jouw toonaangevende geluid…

De cello huilt de glazen van de avond breken de cello huilt onophoudelijk zoals regen huilen kan of de wind de cello is ontroostbaar en huilt om verborgen gevoelens om verre stranden om magnolia om alles wat mooi is en onbereikbaar om de dode vogel in mijn hand huilt de cello het hart wordt gewurgd door zilveren snaren.…

Dexter Gordon speelt, uit zijn bronzen saxofoon wervelt de herfstwind.…

Als ik hoog boven de bergen als een arend kon zweven zou ik de wolken de weg naar Schotland vragen Niet voor de hooglanden Niet voor de laaglanden Niet voor de whisky zal ik lager vliegen Maar als ik hoor doedelen dan zal ik zakken…

waarin te zijn wind doet druppels tikken tegen ruiten stilte verbreekt alleen zichzelf en hierin ben ik niet waarin dan wel woorden vechten weg naar buiten verloren zinnen zijn gebroken zou ik hierin moeten zijn misschien niet daarin dat ik zijn zou struikelend om waarin te zijn blues…

uit de bodem van je klankkast jaag je vogels in de lucht die met vleugels stilte opensplijten in hun vlucht…

(Miles Davis) lippen trillen tegen de tuit de klank dringt hoog en helder door een fluwelen boor graaft een gang door het smeer schampt het aambeeld, schendt het weefsel in het tere slakkenhuis van mijn oor in een hecht spel, een kwintet met drum en bas, piano en sax dwingt hij me op een dwaalspoor cool jazz en groove en funk ken eerst…

- Over Adagio voor piano, KV 540 - Geen licht, geen uitzicht meer. Muren. Muren die niet wijken. Een hemel die zwijgt. Ooit een weg, honderd wegen naar het licht - alles loopt dood. Wat ooit bevrijdde, heelde, verzoende - krachteloos. En maar roepen, zoeken, en maar strelen, beuken, wanhopig, tegen beter weten in blijven…

Als je niet wordt als het kind staand op de brug in de wind en je vergeet hoe het leven toen was eens aan de rand van de plas als je niet wordt als dat kind dat je ooit was, teerbemind, mis je het beste wat je ooit bezat weet je niet meer wat je had als je niet wordt als een kind dat zoekt en wonderen vindt zingend en dansend het leven ontdekt…