Netgedichten

netgedicht (nr. 14.639):

De harpiste

speel met mij nog eenmaal aan het hout,
met snaren getralied van aarde naar hemel,

schenk ons,

jullie met de stem van engelen die
zingen doorheen het geluid van trompetten,
violen en hun kompanen,

waar ik in mijn late lente de vingers nog
eenmaal jullie zal doen beroeren
en mijn boezem het raam ,
als eeuwig monument, wil stuwen
naar bevallige diepten en hemelse einders
opdat wederom het ongeschapene
door klank wordt geboren

ik strek mijn vingers, waar zij eerst
en wel door vele jaren heen , nog
als vanzelf aan jullie deden kleven
maar nu de geestkracht mij teneinde moet sturen

speel met mij nog eenmaal in mijn late lente
dan zal ik sterven bij dode snaren