Alle inzendingen over verdriet

Hoe kan ik de dagen aan het einde van het jaar nu zonder je vieren Het is een onmogelijke opgave stil verdriet binnenin je gezicht voor het mijne Ik moet het omgooien het hele leven omgooien want dit gemis is te groot Al spreek ik je net voor het einde het zou zoveel schelen mijn hart weer een beetje helen Hopend op een nieuwe start…

Ik ben de angel het pijnlijke (ge)weten het blinde oog dat traant Ik ben de hitte de dans op de vulkaan het abracadabra op oude stenen Ik ben de dorst in een zee van zout water wat het rechte krom buigt * * * Toen ik nog kind was wist ik alles beter Ik was vriendjes met de Zon en de ether Alle dingen waren één * *…

Aan het einde van dit jaar een jaar van veel verdriet Een jaar met grote verliezen Met in mij innerlijk een gevoel dat niemand ziet wil ik voor mezelf gaan kiezen. Meeleven ja dat ken ik Doch ook mijn valkuil Waarin ik stik Met heel veel liefde Heb ik mijn zusje en vader begeleid Waarna ze door het hiernamaals werden bevrijd. Mijn…

je mag het best wel weten ik huil soms uren lang er vormt zich dan een watertje een beekje stroomt zijn gang ik traan langs harde keien en zachte rozemarijn ik kletter nog een waterval en weg is dan mijn pijn en als de uren om zijn mijn tranen zijn dan op dan speel ik met de vissen zie lelies in hun knop dat huilen niet voor niets…

Het gedicht is kort zo ook zijn het de dagen zelfs bedekt geruchten zijn aan de kant gezet door naakte dingen het dagelijkse kraakt in al zijn voegen bloemen dekken argelozen en kinderen sprakeloos toe omdat woorden maar woorden zijn branden wij kaarsen…

Stilte heerste in die donkerblauwe nacht de nacht van ‘t vreselijk eenzaam lijden Die stilte hield het meisje in haar macht het leek die keer een stilte om te snijden Blote voeten op een koude ondergrond als deel van de zichzelf opgelegde straf In deze situatie, waarin zij zich bevond, dacht ze slechts aan sterven en het graf In de lade…

Hij scheen het leven slechts van een afstand te bespeuren. Hij liet geen enkel licht toe in zijn zwarte, zware, donkere hart. Het was de koning van het dompelmoeras... geen hand, die uitgestoken werd, werd aangenomen; hij besloot vast, er was geen hoop meer dan zich maar te verliezen in zijn grote verlies: het hart los van de ziel. Hij verloor…

Lijdend Verwevend leiden Aaneen geklonken Wijdgesperd diafragma Helse draad Smeltende kern Zwalkend dronken Afdruk pijnigend Maat Geprest ritueel Uitglijdend in kind Tijd Nacht der dag Rust geen deel Piekend Schouderend tranend Veel…

Woorden hagelen een witte waas over het doodgeboren kind, lang geleden Moeder borduurt - half blind – haar littekens, op een huid van Indisch goud Vader bouwt zijn onzichtbare Bersiap met een ondoordringbaar doodzwijgen Hij drinkt zijn verdriet van harde tranen verslikt zich en barst Hun oudste dochter is reeds het huis ontvlucht Bekleed…

gordijnen trillen grenzeloos als ik praat tot mijn gedachten vanaf je heengaan in het rood van toen trillend in het midden samen met je streken naar de richting zoals ik enkel kennen zou steeds weer bij het binnenkomen tandenknarsend door jouw stem steeds op feiten geprikt weer sluimert ze weg verder…

Daar, ver weg de einder voorbij. Boven de sterren, achter de zon, buiten het heelal om. Daar waar lucht ledig en alles vredig is.…

Haar stem donkert de kamer, de herinnering De tijd knarst zijn tanden, bijt zich stuk op een tapijt van vlees Het vlammend oog, het haardvuur en weer die herinnering... * Er was een harde hand des levens Een hartslag van ongenade Een levend mes op de keel Er was pure reddeloosheid in de maak voor Broertje Dood Jong gestorven…

Ik kijk omhoog naar de hemel waar mijn vader is en blijft. Verder dan de verste ster. Mocht hij terug komen, leven na de dood, dan zal ik hem nog niet zien, want het heelal is zo groot. En ik heb te weinig tijd, ik ben hem voor Eeuwig kwijt.…

Ik zie nog steeds een traan en kijk door het raam ik zie je steeds verder, verder in de mist en ik zie je nog zo staan en kijk door het raam maar ik zie je steeds verder, verder in de mist Ik weet nog steeds jouw naam en ik kijk door het raam maar je bent steeds verder, verder in de mist verder in de mist, verder in de mist dat was jouw…

Zielenpijn kan je niet overbrengen die pijn mag je wel aanvoelen! Probeer het maar! Voel die pijn maar mee het verlicht voor twee!…

Hoe vaak in dromen eensklaps miste ik u... En angstig zoekend - want in lijfsgevaren, Hulpeloos in doodsgevaren wist ik u - Zoekend die mij zocht, raadloos bleef ik waren; En denkend mij úw angst, slaakte ik een kreet - Die juichtoon werd, naast u me ontwaken deed! In dromen voorgevoeld had ik uw dood. Nu hij u wegnam, hoor ik vaak in dromen…

Tijd heelt, tot de wond verdwijnt, tijd vliegt, zelfs 't oog verliest, tijd vergeet nog voor je 't weet…

Net voorbij vier, de meesten op weg naar huis, een ander deel vertrekt, jonge fietsers, een mond op tien voor twee. De zon op non-actief, de eerste wagens knippen de lichten aan, en die kleine man, met een pak vol koekjes, weigert die straks zijn kool? Fluo vestjes, nee geen zicht, liever een pak koekjes en geen kool, dan een late snack…

Ze zou zich nooit meer snijden, had ze zichzelf plechtig beloofd Allerlei crisissituaties vermijden en zij had zichzelf ècht geloofd Ze zou zich nooit meer snijden, had zij onder ‘t bloeden gezegd Zich niet door smart laten leiden en werkelijk, zij meende ‘t ècht Ze zou zich nooit meer snijden, had zij haar littekens bezworen Ze zou zijn…

Ik hoor een klagen, klagen immermeer, zoet, droef, een klagen van mijn jonge lief, die troosteloos is en treurt om hare jeugd, ach, troosteloos. ‘Tot een groot lijden ben ik uitverkoren en smart ligt, donker bloedend, midden in de pracht van al mijn arme, jonge leven, mijn jonge leven.’ Mijn liefste lieveling, weet gij dan niet, dat ook…

Vanaf de onzichtbare bodem van het meer van verdriet en tranen dichtgeslibd tot 'n modderpoel borrelt soms geheel onverwacht een opgeloste traan naar boven zich in kringen "verringend" op het verlossende wateroppervlak!…

Het gevoel van mezelf Ben ik kwijt - 'k Heb het Allang verloren - Alleen de schaduw Van een vreemde nog Een leeg, gevoelloos Silhouet van hem Die ooit ik was…

De natuur weent nu ook, al sieren zoveel bloemen de graven, de plaatsen waar de mensen komen om eens even stil te staan bij wat echt belangrijk is. De liefde die gegeven werd of ontvangen, die verder gaat dan enkel maar dit korte bestaan. Er is treurnis, eindeloze rouw om hen die gingen, spoorloos zijn of opgegaan in een grijs verleden,…

De dood is gekomen, De dood in mijn dromen, De dood nam mijn hart, De dood wreed en hard. De dood heeft genomen, De dood zonder schromen, De dood met zijn kracht, De dood in de nacht. De dood ging stil zweven, De dood met mijn leven, De dood wie het beliefde, De dood en mijn liefde.…

rollende golven het strand bedolven onder schuimende koppen het moet wel kloppen een oude man duinpan, het klotst aan de rand van het strand de oude man, ziedende zee een verloren land…

Waar tranen aan de hemel staan zo stil langs dichte poorten gaan nu eenzaamheid stroef schuifelt Waar tekens van verslagenheid - een zorgelijke kindertijd - zich vormen tot een baken Van muurbloem tot aan zondebok geen veilig pad naar mama’s rok waarachter het kan schuilen Het meisje wordt zo vroeg rap oud de waarheid zwijgt haar zieltje…

tranen druppelen in het zand ze roepen mij stil te staan ze druipen waar ze blijven glijden daar bedwelmen mijn vergeven huid die innig vraagt naar tedere momenten van ons samen zijn tranen fluisteren de dagen de klanken meedogenloos vertel mij hoe ik kringen in water moet buigen geef mij hoe ik mijn stroom moet stoppen…

als verdriet verdwaalt tussen vreemde stemmen en nacht het licht bestraalt lijkt de ziel niet te gewennen aan wat in wezen toekomst bepaalt taal zonder spraak kerft bleke wangen drijft los van enig baken duidt vooral op dood verlangen als van nature aan de einder geknaagd doven ademende vuren, de wereld wordt belaagd…

ik weet nog hoe het voelde ooit heel lang geleden de herinnering begint stilaan te vervagen... één ding blijft hangen, die typische smaak van zout in mijn keel na het huilen, een warm gevoel en overal nat op m'n wangen dan het nasnikken, alleen... die laatste keer kwam er geen einde aan toen heeft mijn lichaam beslist…

de stengel plukte riet uit m’n schouders stille jaloezie op een dinsdagavond de regen vulde grijs de wolken in uit pure balorigheid werd ik grijs achter een antieke scheerspiegel vulde ik de poriën met haar zoals de tandarts m’n gaten…