Alle inzendingen over algemeen

tijdens een voordracht voor een beslagen spiegel toon ik het achterste van mijn tong ook al beslagen…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…

Ik geniet altijd van vandaag Want wat morgen biedt, dat blijft tenslotte een vraag Daarom, kijk ik naar dit moment Omdat je alles van vandaag al kent Je weet immers dat de zon nu schijnt En vanavond weer achter de horizon verdwijnt Wat morgen komt, dat weet je nog niet Alleen is het zeker, dat je ook dan de zon weer ziet Misschien dat hij…

omdat ik mijn dromen niet onder woorden kan brengen wil ik mijn woorden in dromen onder brengen maar dan worden het dagdromen en dat doe je met open ogen terwijl je niets ziet van dat wat er zoal aan je voorbij gaat er ontstaat een verhaal dat met jouw woorden aan de haal gaat en je laat het gebeuren het zijn immers jouw woorden…

hoe de zon reeds platgeschreven is het avondrood dagelijks geroemd steekt achter geen enkel woord betekenis en blijft schemer voor eeuwig verdoemd aan elke zee die het voor de wind gaat niet te vergeten de branding, stel je voor die natte dromen en golven stukslaat tot een verwaaide stem die ik vaag hoor zo past de wereld op een gemeentelijke…

Het bospad kronkelt door verstreken jaren. In de bomen rust de tijd. Het pad leidde naar een oude leemput, die er niet meer ligt. Het gaat nu nergens heen. Ik hoef mijn pas niet te versnellen. De vogels zingen en een konijn dat zich verspringt, vlucht in de bramen, een kleine dendering van doen en laten.…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

Vol afschuw En weer vergeten Dan weer een afschuw En weer vergeten Totdat het jezelf treft En daardoor Je stem verheft het spreken De stem Is dan van waarde Daar wanneer Je in iets ten diepste hebt beleefd Ondervonden dan heeft je stem Oprechte gronden want een stem Die in de storm Zijn zeilen houdt Is een stem Waar de wereld…

Als ik stilsta van binnen of heel langzaam beweeg en per dagdeel de vaas met tulpen waarneem, zie ik ze uit elkaar gaan, zie ik hoe de bloemen opengaan, het bloemblad vallen in doorschijnende kleur langs de vaas zoals jij van me wegdrijft naar een vreemde wereld die ik niet ken.…

Zei de ijspegel tegen de vuursteen: "Ik smelt voor jou'. Zei de leugen tegen de waarheid: 'Jij ligt altijd in het midden'. Zei de schaduw tegen de schim: 'Jij ziet het somber in'. 'Het is al zo lang later', zei het kind tegen zijn vader. Zei de eendagsvlieg tegen de spin: 'Daar trap ik niet in'. Zei de ene teek tegen de andere:…

Ooit toonden ze beelden over de stad van de toekomst. Doorgaans bots je dan op plaatjes met blauwe luchten, lachende gezichten, jonge gezinnen. Weelderig groen tussen de huizenrijen. Zij lieten voetgangerszones zien waarin ouderen zich soms wankelend voortbewogen. Er liep zelfs iemand achter een rollator, zomaar op straat. Dat vond ik…

nevel hindert het ochtendgloren er is geen sprake van klare taal of hoop op heldere gedachten de dag blijft hangen tussen oeroude stenen in geur van bladerrot en sfeer van schoonheid en verval bij het veen waar zij gevonden is rijzen angstige gedachten, stijgen vragen op: hoe kon het gebeuren, was ze alleen? cirkels omarmen de verstilde…

Verhaal absorbeert op een lege bladzijde na elke komma incontinente woorden waar nooit een punt achter staat.…

Computers hebben helemaal geen verbeelding. Die verplaatsen zich echt nooit in jouw wereld, zelfs niet wanneer je dringend een mail moet sturen. Ze zeggen gewoon: Error 304 Desktop Command. Je mompelt dat het nu wel heel slecht uitkomt. Vraagt of er alstublieft nog vijf minuten kan worden gedaan alsof er geen fout in het systeem zit. Vervolgens…

Een leven is als een tuin Je kunt perfecte momenten beleven, maar je kunt ze enkel in uw herinneringen bewaren. Leef lang en schoon bloei open maar houdt het in toom.…

Je schreeuwt zonder stem terwijl je naar me glimlacht en je zuigt me naar je toe als en gat vol licht. Suis heen, laat me gaan. Nee, blijf staan, ik wil luisteren naar je stilte zien hoe het uitdooft.…

de hemel lijkt vandaag een glazen boog breekbaar als de schelpen op ‘t strand de branding stuwt de golven omhoog daarachter iets dat lijkt op ‘t moederland was het daar dat ik er een droom had? misschien heb ik me gewoon vergist is het de lucht die een kasteel bevat of heeft het water mijn heugenis gewist daar gaat een schip langs de kust…

Mijn ma en ik, onze neuzen zijn altijd verschillend geweest. De hare klein en mooi recht. De mijne stevig en krachtig. Een iets minder geslaagde erfenis van mijn vader geeft ma aarzelend toe. Wees er fier op, zei ze. Het is een echte karakterneus. Ja, daar was ik vet mee. Precies dat onderdeel had ik liever van haar gehad.…

deze druppels twinkelen zacht, vallen omfloerst vanuit een roomgrijs niets uit evenwijdige ruimte zonder voor- of achterkant; dit is niet de tijd voor een besluit het liefste valgewicht zoekt hemelloze aarde, omarming zonder lichaam, dit is een blad- verliezend bos, geen tuin van eeuwigdurende lente, het glas dat mij doorziet is hard…

je staat op de rand van kwijtraken maar bent overal aanwezig geweest om samen te verdwijnen ons op te delen in ieder en tenslotte niemand meer te midden van tijdspassages en woordvulling ontbreekt dan de herinnering, wondlikkend een jeuk krabbend, een vaas lijmend en ondertussen machteloos toekijkend…

MOOI zo maar een woordje voor velen bevestiging mooier, mooist klinkt te competitief te overtreffend mooi is zoveel mooier en is de vorm die op zijn mooist gezegd geen andere mensen…kwetst!…

het heeft geen zin nog langer te wachten er is een begin een einde, een nachtelijke droom alleen in gedachte als een soort fantoom maar wacht toch nog even zo kort als naderbij begeven zo lang als leven…

bij het vale licht van een besluiteloos zwerk deelgenoot te zijn van ondeelbaar verwijlen een afstand te overbruggen, wetende dat wat achterblijft als echo blijft naijlen er is nog zalvende tijd om mee te drijven op het ruisen van zilveromrande zomereiken te wissen wat ik weet, te weten wat ik niet wist en dan moet alles nog blijken…

wachtend op gereedstaande tijd dichter bij elkaar, samenvallend het ademt naar verbrande kindsjaren eenmalig vatbaar voor geheugen een nachtelijke hond blaffend door het open raam gierende vliegtuigen, zoekend naar bestemming aan eindige kusten gelijkend op esdoornzoet maar dan flonkerend in zekere mate een gestelde vraag, zich…

opnieuw, in een poging niet te betreden planten we bodemloos onze dunne bomen te voet, langs de randen van vrije vlucht op zoek naar de wortels van verlangen om ons af te zonderen van het heden de kaalheid van onze vlakte te omzomen tevens voor wankele schreden beducht altijd tussen gedachtemuren gevangen…

Waarom heb ik niets gezien van dat verdriet verborgen in jouw ogen? Oh, waarom ging aan mij voorbij, die wenkende vraag om warmte tot aan de morgen? Waarom heb ik niet gedacht aan jouw gebrek aan kracht verdronken in onvermogen? Oh, waarom ging aan mij voorbij een waarachtige nacht te hard om hem te gedogen? Waarom, oh waarom is een…

Ik breek elke avond het sterrenstof alsof het mogelijk is want wat je overhoudt is gewoon stof dat met een zuchtje wind op alle meubels springt alsof.…

zodra luchten klaren, wolken in ruimte tuimelen wij over eilanden dwalen liefste, bewaak mijn dijken onze bladstille getijden; in leidzaam wederhoor, zo sereen weidse wijdte; streel het ogenblik, de stilstand van tijd het strijken over huidse haren schenk ons genade tem de eindeloze zuchtrivier dona nobis pacem…

De dag dat alles anders werd, waarop de waarheid 't daglicht zag, waarop wat eerst verborgen was, heel openlijk voor 't grijpen lag. De dag dat alles anders werd, waarop de dromen zijn vergaan, waarop de eenheid die er was heel plots de mist is ingegaan. Die dag dat alles anders werd, toen is er ook iets nieuws ontstaan: de vrijheid die…