Alle inzendingen over Gedachten OR één OR oordelen

ons weer te verenigingen wachtte er een meedogenloos mijnenveld Ook Checkpoint Charlie bleef gesloten en verbood ons om weer één te zijn ons verhaal heeft evenals Berlijn als Leitmotiv een IJzeren Gordijn…

'k Zou je willen kennen Echt graag weten Hoe jij En ik elkaar voelen Als we samen delen De dingen die Heel mooi deelbaar zijn 'k Pak jou vast Volg de lijnen van jouw lichaam We verstrengelen En komen samen tot één.…

Nog een keer te kunnen zeggen dat ik zoveel van je hou nog een keer je aan te kunnen raken en te zeggen dat ik niet zonder je kan nog eenmaal hand in hand met je lopen waar ook naar toe, het maakt niet uit nog eenmaal je welterusten te kunnen zeggen en je wakker te zien worden. Nog eenmaal ruzie te kunnen maken over helemaal niets, als altijd…

Jij bent één, Ik ben één, Samen zijn we twee, maar ook weer één.…

het is koud mijn handen sneeuwen vogels en nachten, zonder ophouden melaats over het land van magere lichamen ik leg de aarde stil als stenen op mijn schouder en herhaal de winter keer op keer vergeet mijn naaktheid sterven is liefhebben, zonder ogen…

Ik wist wel, dat éénmaal mijn leven, Dat naast Uw leven zich ontspon, Zich tot één leven saam zou weven, Dat niemand ooit weer scheiden kon. Maar dat het zo volmaakt zou wezen Ineengevloeid als thans geschiedt, Twee wezens in één zelfde Wezen, Dát droomde ik wel, maar wist ik niet....…

Niemand die het dan nog leest Maar ach, ééns ben ik dichter geweest.…

Soms is het zo stil om me heen, dan mis ik je als niets anders, soms ben ik behoorlijk gelukkig maar altijd min één...…

vandaag loop ik achteruit terwijl mijn voeten rusteloos de wind volgen besta je nog nu alles stromen zal of ga ik enkel door een schaduw van tijd en licht ik wil je meenemen, denk ik dan stilte met jou maken, sporen diep verzonken zodat ik elk moment kan voelen, veel meer dan zien veilig in verdriet de lokroep van het samen reizen…

achter mijn ogen houd ik mezelf gevangen er is geen wederzijds begrip - vreemd genoeg - tussen goed en kwaad 't bestaansrecht plaats ik in quarantaine samen met mijn monoloog…

De 19de eeuw en van de 20ste het begin was de havelock ontzet- tend in Toen gehangen over de schouders met armsgaten zonder zin, dus zonder mouwen maar mét bedekkend pelerine vaak als overmantel gedragen in een nacht die dan laat weten zon is gezakt een verspilde nacht; om te vergeten Desolaat landschap verwaait vrijheid dat in een…

plank en ook van niet ontdekte plagen oude magiërs tekenen de toekomst in druppels dauw van angstzweet, dat koudvuur ontvlamt achter de wimpers van de horizon het getijdewerk van gesmolten sterren ontspringen uit de geest van alle uitgevonden wielen, er verrijst een onsterfelijke eiland, in door mensen geschapen zielen, in één…

Eén januari – een peuter lakt haar nagels met chocopasta…

Weer zal de kerk vullen van voor tot achter toe zelf stoelen worden bijgeschoven de kerkenraad wordt niet moe ieder geniet van de viering kerstboom prachtig opgetuigd en overal hangt versiering, een behaaglijk warme sfeer schone liederen worden gezongen over herdertjes en engelen die in een kleine stal samen loven onze Heer. Maar die…

Critici die zichzelf niet kennen, ventileren oordelen. Wie een criticus kritiseert, is een criticaster. Criticasters ziften muggen, of neuken mieren. Critici die zichzelf kennen, ontmaskeren criticasters. Teksten blijven ze schrijven. Meningen blijven ze delen. Oordelen slikken ze in. Dichters ziften hun gedichten, liever zelf.…

kijk, zonder oordeel anders zie je wat je denkt kijk, zie het verschil…

bepalen De buitenkant is de binnenkant niet Er is geen mens die alles in één keer ziet…

Mensen door de straat met grote ogen lees ik ze veel mens, veel verhaal Hun kleding en vorm zijn de letters voor het woord dat mijn oordeel is Koffie bij mijn krant kan ik naar letters kijken zonder te lezen Door de koffiedamp zie ik de straat…

De storm is gaan liggen op de zeebodem, werkt dieper in dan op uiterlijk vertoon, vertoont geen krimp, weigert te erkennen wat een storm zijn moet. Daar beneden bruist het van beweeglijkheid. Verwondering. De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard. Reeds rijst haar hand…

Toen zat ik op zíjn stoel legde zout op slakken zette kruisjes in vakken gaf volop ruimte voor persoonlijke groei Met voorbeeldige gesprekstechniek stond ik eerst serieus op zijn tenen gaf toen lachend een schouderklop Ik speelde hem de bal toe (raakte net nog zijn schenen) pakte hem terug en kopte in Hij kon er mee leven, beloofde…

Je vroeg om een oordeel dat heb ik je gegeven in alle eerlijkheid mijn hart open gedaan in weten vertrouwen het kan de vriendschap aan alles mag worden gezegd omdat we elkaar verstaan het doet me nu pijn dat ik veroordeeld wordt omdat ik oordeelde met liefde en fatsoen jou veroordelen zou ik nooit doen ik blijf er voor je zijn…

zou ze zeggen hoe moet ik dat uitleggen slechts een antwoord op de vraag niet laag op laag met soms het gevoel van ook nog eens de volle laag een maag die daarvan omkeert wi heeft er van geleerd? de steller van de vraag de gever van het…

Gedachten overstromen, de steen waarop ik sta Eén been opgetrokken met ingehouden adem Het andere is vochtig van het woordenvolle water Lucht loopt uit mijn longen Het water wijkt terug Eén toverspreuk voldoende Eén woord tegen alle…

Je doet je ogen open, één voor één en slaat me gade. Ik doe mijn ogen toe, één voor één en ga te rade. Ik zie je zo heel veel beter, intens leef ik met je mee, jouw levensloop, mijn replay. Je vallen en opstaan,  je vreugde en verdriet, je glimlach en je traan Jouw leven, mijn bestaan.…

voorrang heeft of zich onderscheid van de ander deze vaststelling doe ik in een vlaag van volle tevredenheid, Het aardse is vaak een verslaving aan macht en eer of overleven van onderdrukking zeker ook ik heb veel geluk en pijn gekend en heb derhalve nu weet van mijn relatieve onbeduidendheid Dat is een ware opluchting en dat zeg ik maar één…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

M'n hart, heeft een vriend maar dan als 'n pen die pompt in plaats van bloed de inkt vooruit zodat het op papier weergeeft wie ik ken soms gevoelig maar zo kwam het tot dit besluit mijn gedachten, laten voelen wie ik ben.…

ik zalf je met fijne woordjes waarmee jij vroeger bij ons meisje, van die rode vlechtjes draaide ik weet nog, aan het eind een flinke krul en zij met haar bleek gezichtje kende de wereld al beter dan dat we beide dachten maar jij, die me nu verzorgt me troost op het bed dat stil van woorden maar druk van gedachten zich uit met kleine…

Niet oordelen wil ik over een ander Maar mij spiegelen aan die mens Waardoor ik zelf positief verander. Dat is mijn allerdiepste wens.…