Netgedichten

netgedicht (nr. 67.127):

jij en ons meisje en een beetje ik

ik zalf je met fijne woordjes
waarmee jij vroeger bij
ons meisje, van die rode
vlechtjes draaide

ik weet nog, aan het eind een
flinke krul en zij met haar bleek
gezichtje kende de wereld al
beter dan dat we beide dachten

maar jij, die me nu verzorgt me troost
op het bed dat stil van woorden
maar druk van gedachten zich uit
met kleine verdrietjes die je helaas

niet tot vlechtjes kunt draaien maar wel
kust, kust net als ons meisje van toen

en zegt dat de wereld slechts bestaat
door die lieve kleine vlechtjes van vroeger
die ze nu draagt in een volwassen rode staart