Alle inzendingen over Herkent U dit?

Je voelt je verwant, je herkent wat je van mijn hand hier leest, het is, als was het van jezelf. Wat ik ook schrijf, alles wat ik heb gemaakt is in ieder geval altijd eerlijk, en met emotie en met gevoel. Het is recht uit het hart, is dat misschien wat je raakt?…

Je herkent een foto, een gevoel, in een persoon of je herinnert je alleen maar iets die dag bij een ontmoeting, een gesprek, de telefoon. Zo'n moment waarbij men soms een traan misschien maar moeilijk kan bedwingen. Want bij niets raakt men zo aangedaan als aan dierbare herinneringen.…

hoe kwaadaardig spreidt de avond zijn zwarte lokken en besmeurt de deurmat met oud belegen woorden de nacht onpartijdig van geest toch aanwezig met voorbereide zetten die mat maar wel opmerkend zijn want geen duisternis kent zijn gelijke onzedig en samenzwerend scharniert de slaap op lustige momenten, het laken herkent de melodie en figureert…

ik voel dat je tegen beter weten in de tijd bent vergeten dat zijn sporen zich even niet zichtbaar in je huid hebben vastgebeten dat je gewoon degene bent die uit de spiegel zijn glimlach herkent nog steeds bevrijd van de donkere schaduwen uit de laatste tijd toch heeft de onrust van de nacht je niet echt uit balans gebracht…

Er staan boeken in de kast nooit gelezen, niemand tot last een roestige rommelstoel in de ruimte niemand die daarin nog past zijn levensradar staat op nul en helt over naar negatief hij vindt alles maar gelul heeft het leven nog maar weinig lief dan ziet hij een vergeelde foto staan hij herkent niet veel maar ziet vaag zijn lief het was…

Wie was de grote tovenaar PePijn In taal onovertroffen en in timing Met tekst vol reason en liedjes vol rhyming Paul woordenaar - aan 't end van 'zijn latijn' Een stem die je uit duizenden herkent Zei 'blijf je hele leven veelbelovend' Zo was Paul, geestig genereus wellevend Een tikje eigenzinnig, wars van ego Taalvirtuoos…

Zal ik wel of zal ik niet ik ben bang dat iemand het ziet vandaag ga ik het gewoon doen het is voor even gedaan met mijn fatsoen ik loop onder de brug nu doe ik het ik schreeuw hard en het galmt terug heel even voel ik mij weer jong ik herinner mij het liedje dat ik onder het bruggetje zong het was een heerlijk moment dat gevoel dat je herkent…

hoe ontdekt een kind de liefde van waar herkent het dit gevoel de wil om te beminnen sinds duizend jaar gebeiteld in de genen van iedere mens zo vaak voor de liefde gevallen minde je ooit wel de man of was het enkel verliefdheid ontsproten uit overlevingsdrang is liefde niets meer dan ervaring van primaire driften gestuurd door de voortplantingsdrang…

het broze leven herkent de zwaluw die aflatend het tij laat vieren om dan toch te vluchten daar de nieuwe kou te striemend voor hem zal wezen de dood als een concept in een oude jas kleedt de jaren magerder dan de tekenen van de herfst die de bladeren ontdoen van de titel dat schoon ook schijn kan zijn geen minachting van het seizoen…

Is het de koorts, de schok van de ontmaskering of de herinnering aan hem die van zijn voetstuk viel maar die je in dit oorlogsogenblik van zo dicht benadert is het je staat om tot een daad te komen nu je de kracht voelt van de man die je geworden bent is het je spanning die je in mijn lijf herkent, gemis of heimwee, verkrachting…

In al deze wonderen liefde van de schepper herkent.…

Wanneer geheugen langzaam verdwijnt, wanneer je niets meer onthouden kunt, wanneer "gisteren" verdween, zomaar is het " denken" verdwenen, wanneer herinneringen weg waaien, zonder dat de wind aanwezig is je niet meer weet welke dag er komt of zelfs welke maand het is, wanneer geheugen oplost in het niets je ons ook niet meer herkent, is…

Het aangenaamste seizoen dat men telkens herkent. Voorbodes van de zomer, waarnaar elk mens verlangt.…

Ze zijn een paar hij, de man zij, de vrouw Je herkent hem aan z'n groenblauwe kop zij heet verre van 'n schoonheid Ze zijn elkaar al jaar en dagen trouw Ze wonen aan de veste Grave met zicht op de rivier Ze kennen er stroming en verval ommuring,het zand van loswal Ze dobberen bij avondlicht wieken op bij gul strooien…

heb in je hart melodieën geschreven, zonder muziek maar wel met het licht dat ik in je ogen heb ontmoet de dagen aaneen lengen de jaren waarvan ik de tel ben kwijtgeraakt, ik heb zoveel zonderlingen ontmoet dat ik één van de melaatsen geworden ben ik kan niet kaatsen tussen de reiziger in mij en de zwijger die in mijn woorden zichzelf herkent…

het stempel van moe drukt zich als een steen op de worstelende man zijn armen strijden met de wielenstoel hij rijdt verloren rond door eindeloze gangen zonder enig verlangen gepruttel rond zijn mond - kom maar man dan ik zal je duwen de benepen ruimte uit naar de mooiste kamer ver van de geraniumruit - je kent herkent…

met hun bakken geld Wiens existentie zo geweldig lijkt Traceert hij het levenspad achter de rug En hervindt in hem het kind zich retrospectief In zijn verdrongen verjongingsbron terug Lief steppend door de lang geleden straat Of met een boek onder de dekens Als indiaan in zijn opgezette tent Waarin hij bij zaklamp lezend Zich in de held herkent…

veel dingen bestaan zonder naam ze zijn te erg voor woorden sommige dingen zijn verzinsels ze zijn gewoon niet waar andere dingen worden zozeer verbogen dat je ze bijna niet herkent er zijn dingen die ongezien voorbij dobberen terwijl andere roerloos liggen en weer andere die almaar voorbij vliegen dingen vervangen soms…

het lost zich op in honderd handen en ‘ t bevrijdt haar van de windsels van de nijd. ’t vertelt haar nu de ziel zich heeft herkent met lompe tong die traag haar taal verkent, ‘ t verhaal dat hem tot haar heeft voorbestemd, dat zij als water is waarin hij zwemt.…

hoe lang zal het duren voordat je mij niet meer herkent? voorzichtig streel ik je hand je gezicht je haar en vraag me af: waren we ooit eerder zo dicht bij elkaar?…

De Goden schudden hun bedden op Vlokjes van onschuld dansen met pluisjes van dons Zuiverder wit kan niet bestaan als van een maagd die zich behoedzaam neervleit in de straat Die zichzelf niet meer herkent Stemmen niet ver van stilte Voetstappen die alles verraden Lijdzaam dragen takken hun nieuwe last en buigen diep voor de passanten…

Op een dag denkt zijn moeder aan dit moment, aan Jezus die doodsnadering ook herkent, in gedachten Zijn armen om Vader geklemd zich over heeft gegeven opdat zijn kinderen, de dood voorbij opgelucht kunnen leven.…

De blokken zijn geteerd gaten gestopt met wier de meeuwen plakken vast op witte zeilen het waait op Westkapelle als hij zijn armen rond haar middel legt valt er geen zeester te betrappen Ze zegt dat ze de geur niet meer herkent en dat het licht verandert is hij schopt een steentje weg draait om zijn as Ze droomt haar kind weer op de pier…

Wanneer we van de ander proeven En we het verlangen voelen Om één te zijn Is daar de drang om te vliegen En te genieten Van dat ene moment Als de ziel de ander herkent Wanneer je voor de ander staat Met lege handen Zijn voor een seconde Angst en koude verbannen En je voelt de leegte Tussen twee harten Wanneer liefde aarzelt Op…

Een klerk herkent men aan zijn hand, Een koning aan zijn beeldenaar, Een vingerafdruk wijst, wat kant Men zoeken moet naar stokebrand, Bankrover, dief of moordenaar.…

weet de stenen kent hun kracht in de lijnen van tijd en macht waar kleur en karaat de waarde bepalen kwaliteit door een mooie setting wordt begeleid pas als het juweel gekloofd en geslepen is na een volle nacht rust kust het eerste licht kleur gepolijst met de ervaring van heden beziet zij de wereld uit haar eigen verleden herkent…

maar veelal met pijn in je hart loop je weg van de gewenning want je maakt voor jezelf een nieuwe start als een soort erkenning die je leven zal veranderen want je gaat jouw eigen weg ook voor al die anderen zal het gaandeweg wat makkelijker worden dat je niet meer dichtbij bent maar wat is er van je geworden wanneer je ze niet meer herkent…

jouw hoofd of juist de afwezigheid daarvan dat je mij niet opmerkt ziet als je antwoord geeft aan mij een vreemde die voor je staat die je aanraakt met jou meegaat misschien weet je het niet meer of ben je het vergeten de tijden van weleer van ons samen is het door de eenzame reis die je maakt in de tijd dat je mij niet herkent…

mijn hand gegeven als antwoord op zijn blik waarmee hij vroeg om nog een beetje warmte in het leven verward probeert hij alle dingen nog te linken aan herinnering een gedachte of een naam die hem te binnen schiet vaak lukt het niet dan gaat hij weer op zoek naar de vergeten beelden en lacht naar het passeren van wat hij nog herkent…

Ik ben een heks Voor wie het nog niet weet Want je herkent me niet meteen Nee, niemand die weet dat ik heks heet Ik tover in mijn eigen huis Vlieg bij nacht even rond de maan Mijn trouwe bezemsteel brengt me In de juiste sterrenbaan Daar kom ik bij van dit leven Ben ik wie ik bedoeld ben te zijn Het gewone leven, het duurt nog even Het…