Alle inzendingen over Koud

Weer is er de koude stilte, na eindloos zwijgen opgelegd, voorbode van de poolkilte en het woordenloze gevecht, dat geen van ons twee kan winnen en tegenstreven evenmin. Geen moed opnieuw te beginnen, want boos en `wat heeft het voor zin'.…

Raam is gebroken nu schijnt de maan zijn koude stralen recht naar binnen snijdende sikkel heult met het duister kerft in het denken tot de dageraad dan verrijst de zon bestraalt met warmte het duister weer weg tot een volgende nacht…

Het moet bijzonder koud zijn aan de top. Hij krijgt een hoge bonus die toch gauw kan oplopen tot een procent of tachtig. Het voortbestaan van werk is twijfelachtig. Weer zet hij medewerkers in de kou. Wellicht gaat er nog meer capaciteit verhuizen naar de lage lonen landen en stopt bij ons de werkgelegenheid.…

het chiert niet meer mijn gangstahart ik vind geen rhymes meer om te kloppen en denk er aan kapot te stoppen voordak verval in zuur, in zwart ik ben het droog, ik ben het beu een scoreboekje op te bouwen wie swa en wie de bek moet houden ik click niet in dit pluche milieu van mattie lijp maar ondertussen elkaar de koppen laten rollen ik…

aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan. wat ik vind is een verloren kind dat bevroren in zijn holte ligt. lang kijk ik naar zijn trekken ontstaan uit geest en pen. ik zal het maar niet wekken hoewel ik het herken.…

Een late najaarsdag, sneeuw in de lucht, belofte van veel sneeuw. Een lage wei waar 't water blank om korte wilgen stond tot aan de zwarte koppen. Vlokken vlogen neer, neer, al sneller langs de naakte twijgen en tegen 't witte water, wit en weg. Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken weinige, ruige vlokken op de vlucht, als vagebonden…

Herfst laat z'n koude adem over aarde gaan Maakt ruim baan voor koning Winter Aarde minder op met zon dan maan Bomen ontdaan van al z'n blad van alle luister Zelfs tot gefluister niet langer in staat Herft neemt winter al de maat krijgt ijskoude vingers.…

Dood spreidt je vleugels De lente staakt haar fluister Het struweel blijft stil…

In maart koude handen; de lente wil nog niet komen: de bomen dromen van bloesem zo blij, maar wij? Koude handen, een verlangend hart naar lente en warmte.…

Om mij heen is het intens stil, het voelt ijzig koud en kil. Om mij heen sluipt de duisternis, alsof ik iets essentieels in mijn leven mis. Plots verschijnt daar een kleine straal, Die me warmte geeft, heerlijk en ideaal. Plots verschijnt daar de gouden zon, die langzaam aan ruimte won.…

Aan Icesave had ik heel mijn hart verpand Maar door de crisis ben ik van de wijs Vandaar dat ik meteen mijn geld opeis Ze zeggen: geen paniek niks aan de hand Eerst kon mij die koelbloedigheid bekoren Totdat ze mijn tegoed ineens bevroren…

Als tranen lopen over het geluk dat het rood van je wangen herbergt weerkaatst de pijn onder de huid tot aan de ziel.…

Het is ochtend en veel te vroeg om op te staan maar toch duw ik langzaam de dekens van me af. doelloos loop ik door de kamer ik doe de gordijnen open en zie dat mijn ramen bedekt zijn met ijsbloemen. de morgendauw hangt nog in de straat, en de ochtendzon probeert door te breken en laat een roze gloed achter in de lucht. Gedachten…

Voor het koude seizoen.…

niet dat het mij koud is, neen - mijn hart verwarm ik zo: je lied, mijn kind zingt in mij diep jouw lied, mijn kind … je gaat ik wonder mij of je bemerkt: de bloem die schommelt op haar steel kijkt zacht in ons wijl ook het lied opdroogt of het verdrogen kan?…

Onder deze zerk vergaat een eerzame vent die niet verliederlijkte, als een batavier, en die zijn leven – nu bereids een monument – niet schond door rond te razen als een dolle stier. Een machtig mensenkind wiens inzet voor de Ander en voor de Maatschappij schier onnavolgbaar bleek. Geen cynicus, maar desondanks een rots, en schrander. O lof…

leeg is de bladzij waar doorheen gezwommen wordt opzoek naar de prille waarheden van geluk langs het ochtendgloren had ze kans gezien te ontsnappen…

weer een horde kleuters voor zijn ijscokar zag staan met van die wapperende handjes en die ikke-ikke-keeltjes die zich schreeuwden om het hardst daar in die kleuterkaravaan En ja - hij haatte ze, die dreutels die zo strontverwende vlegels die hun keeltjes harder schraapten dan met ijs ooit was gedaan maar hij stond elke dag weer klaar om koude…

Koude wind snijdt door mijn ziel, Als een scherp mes Kerft het in mij Alleen, onbegrepen en kil Laat het me achter in deze storm Met koud bloed…

ze dragen de herfst nog vaag terwijl de winter zich reeds vertaald in koude windvlagen die het nog omvattende naar zich toehaalt…

Ooit gehoord in koude tijden van gestoorde autocraten en gestaalde sovjetkaders ijzer van het warschaupact smeltend in een lopend vuur van ottomaanse donaurijken timisoara ljubljana vojvodina novi sad dominosteen van de muur achter smeulende gordijnen mostar zagreb sarajevo banja luka vukovar ooit in koude oorlogstijden glaznost…

Uit de stille brief die je me stuurde vallen eenzame letters in somber duisteren krijgt jouw fluisteren een onbestemde klank in koude winternachten vriest de liefde aan het hart door waanzinnig verlangen nu ik je steeds vaker niet begrijp is dreigende leegte onberekenbaar aan vergankelijkheid onderhevig.…

sinds de waarheid op zijn kop staat lijkt zuiverheid overbodig Weesgegroetjes hebben afgedaan daar het ongeloof zich uitstrekt valse triestheid druppelt op de knoppen die zich schuilhouden voor de zon verlegenheid zich kleurt roze wanneer wind hen talmend wiegt…

geschenk van de vorst winterwitte ijsbloemen geschilderd op glas…

De zilveren kristallen van de ontwaakte ziel, achterlatend op het raam van het leven zullen op een koude mistige dag, zichtbaar zijn voor heel even. Een blik van onverzonnen waarheid, Waar het vergruiste leven door heen schijnt De zilveren kristallen op raam in de ochtendgloren Mijn verloren adem welke aan de andere kant verdwijnt…

pasgeboren blauwe druifjes bibberend op een kluitje beetje wanhopig…

de nacht stort koude eenzaamheid over slapende velden en heuvels, donkerte verglijdt langzaam omhoog zilverkleurige sterren vervagen als dromen in grijze sluiers schaduw omgeeft de mistige nevels als een achter gebleven herinnering, schemering in de tijd van stille rust omgeeft de lucht van heden verlangend naar het licht.…

buiten zomert het binnen bevriezen woorden ijzig blijft het stil…

Zijn stem overstemde alles maar de sneeuw bleef het was donker en koud die nacht.…

sneeuwklokje vertelt: ik kom u lente brengen waarom zo ijzig?…