Alle inzendingen over landschap OR strijd OR zekerheid

misschien bestaan we wie weet ook niet de meeuwen vliegen achter het schip in de golven en even later zijn ze er niet meer neem alle atomen en bedenk dat niemand dat is toch zijn we er en we zijn woedend…

In plaats van te doen wilde ik het zekere weten van de volgende stap Maar wat nu zeker waant is morgen lucht of regen leven kent geen zekerheden behalve dat het eindig is Je moet wel nemen wat voorbij komt anders komt het om te nemen terwijl jij wacht…

Heel weinig is zeker: wél dat water vloeien kan en dat er licht komt na de nacht, maar of de regels van dit klein gedicht ooit ergens zijn verwacht? Heel weinig is zeker: wél dat dagen snel voorbijgaan en dat er ooit een laatste komt voor elk van ons, maar of liefde blijft?…

Kwam op aarde voor de mensheid, zodat zij niet langer zonder hoop door het leven zouden gaan Die hoop is als een anker, zeker en vast. Niet steeds heen en weer geslingerd door elke wind en vorm van lering of lot, maar zeker, door geloof in het bestaan van God.…

Vertrouwen en moed monden uit in zekerheid. Zelfs in zware tijd.…

(Stapelgedicht II) Samen met de schrijfster deelde ik die lange reis COUPÉ No. 6 Wij treinden door Siberisch landschap dat eindeloos raasde zonder kwaad te doen, zeker en beslist, geen centje pijn Wij arriveerden in hoofdstad Beijing Vele ONVOLTOOIDE LIEFDESBRIEVEN verder, kocht hij een colbertje in mooi en aantrekkelijk RUSSISCH…

een druppel valt het is mijn laatste traan bij het koude witte laken de spitse neus prikt een landschap in het uitgestrekte oog in oog met verleden tijd bevroren in een verloren strijd mijn gevoel lift op; hij was een echt mens mijmer ik dat zeg ik altijd bij het overschrijden van de aardse grens ik draai om verlaat wat…

In de weiden grazen de vreedzame dieren; de reigers zeilen over blinkende meren, de roerdompen staan bij een donkere plas; en in de uiterwaarden galopperen de paarden met golvende staarten over golvend gras. ----------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten'…

Een heel landschap verloor ik voorgoed onder mijn voeten en die bomen ik voel hun schors niet meer. Andere ogen voor dit landschap voeten voor die grond. Vaarwel... Mijn landschap…

Kristalwegen schept de volle maan in vorstnacht In donkerte drijven straten wiggen van harde klaarten hoeken scheiden steenkantscherp kluisduisternis van duizellicht Maanbomen vergaren en dragen schaduwmythos Begerend alle klaarte verlangend alle maanstraalstraten is…

over een landschap van witte bloemen ik heb je helemaal voor mijzelf...…

ik kom dicht bij jouw innerlijke schoonheid, ze vloeit uit je ogen over mijn open lijf, ontvangend wat je ziel mij zo naakt laat zien je komt uit een landschap van meer dan wind en wolken waar het wonder van herkennen zich strekt, vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel je rust blijft helder woorden schrijven, laat vogels…

de geur van appelen speur ik in je haar de boomgaard van verlangen in je gebaar de wolligheid van schapen het welig dauwen van het gras alsof je een landschap van de zomer was.…

niet dat ik het zeker weet maar het is nu zo intens van mij dat ik het volmaakt tevree opberg in de galerij van mijn geheugen.…

Waarheen waait de wind in dit verstilde landschap, hoe zweven mijn ogen doorheen deze stilte, wat brengen bewegingen in mij teweeg als ik hiernaar kijk met mijn stille geest?…

Het landschap? Het was gewoon ik die mijn hand uitstak en wat objecten uit mijn vel strooide! Nu ben ik moe en laat alle meren zich terugtrekken onder mijn oogleden want mijn tong is van leer en mijn huid staat vol eelt door het afwerpen van onderhuidse spinsels.…

Hoe kwijnt in 't ronde 't vogelengerucht, Nu de avond komt op vleuglen luw en loom - Daar zinkt de zon in de vergulde zoom Van 't verre ruim der ongerepte lucht. Breed vloeit, - zoals dit leven in een droom, - Het klare beeld van 't vredige gehucht, In de' effen spiegel van de stille stroom, Waarop geen enkel vluchtig golfje vlucht...…

glanzend als zilverwerk rechtlijnig een slootje…

Kattestaarten in een sloot van een purper waarbij zelfs een distel bloost bramen blinkend zwart frambozen die bekoren hondsroos van een schuchter rood een landweg op een heuvel een helling vol van peren een uitzicht kerketorens ver…

Het paadje in het landschap van de grote oude meester leidt nu ergens anders heen zijdelings van bomen wortelend onder olieverf vervangt een sprietje met respect zijn signatuur wordt de mei langzaam maar zeker in haar bloei tot staan gebracht nu ik de contouren van een vrouw zie, zittend onder de es hoe ver is ze van mij verwijderd…

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

Je ogen zijn een landschap. Het blauw is de lucht, De bijtjes van goud. Ik ben verloren in dit landschap, Waar ik zo van houd. Je wimpers zijn lang en zwart, Zachtjes strijken ze langs mijn wang. Ik voel je adem als een koel briesje En ik voel me gelukkig, Maar ik weet, het duurt niet lang.…

de fletse zon hangt tussen het grauwe wolkendek en de grijze zee een kracht die geen lawaai maakt keert het donkere hart naar binnen onder een glazen stolp het stroperige gevoel niets dan wachten in de verte vogels als kleine stippen zoekend naar al het eetbare…

Kijken hoe het licht wandelt over het land met de schaduw aan de hand hoe de ruimte vorm krijgt van zien --------------------------------- uit: 'Tussen zon en maan', 2002.…

Ik wens je een landschap, zo compleet dat ik er haast niet ben, dat jij bemint en ik herken, waar ik de weg nog weet. Onder de grote varenblaren die hier lang geleden waren wijs ik je de bloemen aan die ook niet meer bestaan. Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar!…

landschap het constant golvend blauw en grijs belijnd door steeds weer wuivend groen ruw onderbroken door puntig witte vlekken tikkende touwtjes tegen een verticaal het altijd stromend water naar het laagste punt strak overtrokken door een gebogen horizontaal stevig ondersteund door sterk betonnen palen schitterend belicht door…

0, verre beemden, draagkracht mijner vreugde. Er staat een reiger met mijn blik te staren: Een visser schrijft de lijn der piramiden En knielt voor zoete Boeddha, nu hij inlegt. De Griekse krekel des te luider roept, Nu 't christlijk vesper de avondkerkklok luidt. Eens leg ik af de oogopslag der ziel.. 'k Reik u de hand, mijn allerschoonste…

vogelgeluiden in vreugde de leegte van dat landschap vullen stap voor stap…

-------- -------------------- grutto waadt door groen in de verte woedt de stad onhoorbaar vliegtuig -------------------- --------…

onder slapeloze wolken kermen de takken van twee oude eiken over blauwe velden roept een bange vogel ik denk aan de zachte sporen van woorden die jij naliet in het landschap van mijn hart…