Alle inzendingen over seizoen

nevelzachtheid in teder gedruis over het plantenleven waken en laten het zaad ontkiemen tot volle overgave onder invloed van kosmische krachten schenkt het verzadiging van vreugde voor het hart die de aarde in allerlei decoraties verrassingen tot volle bloei, tot volle wasdom laat komen in de kleuren, geuren en vormen van de nieuwe lente - vier seizoenen…

eindeloze regen wist de sporen uit de zompige grond spoelt de lach van je mond maart is geboren overmoedige bomen, kale struiken barsten uit in roze, geel en wit vensters openen behoedzaam de luiken verblindend spel van donker en licht…

Het waaide hard en om de struiken en bomen kolkte de wind. Zo al loeiend en gierend blaast ze alles omver. De mensen stoeiden om verder te komen wat niet zo gemakkelijk ging met dit gegier. Dit is het weer waar de zee van geniet. De wind buldert, de golven rollen vol schuim op het strand. De Noordzee, o, Nederland met al je natuurgeweld, je bent…

mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten van een éénjarig seizoen…

Voor het koude seizoen.…

Hier beginnen jouw seizoenen het lichte oprapen van hoop dansend in de schaduw, maanrat je gaat met een redelijk hart op de loop keert weer terug naar de waarheid onder helderend licht, een wakende maan roep je mijn naam naar de heilschaduw de zinderende stem van verloren faam je leest me veel minder dan vroeger niet meer zo vaak en veel…

Vier korte gedichten Winter De kou bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte is. Voorjaaar. De voorzichtige zon Bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte was. Zomer De warmte bevalt me wel Ze neemt je plaats in Nu kan ik wel zonder je. Herfst De wind bevalt me wel. Ze fluit in mijn oren, En roept steeds…

De winter vult zijn landschap Met de witte schoonheid van de hemel Een ongekende vriendschap Met Hem, heel waardevol De gouden zon stijgt langzaam De warmte voel je op je gezicht De lente kondigt zich aan Overal zie je Zijn aangezicht De zomer met Zijn warme ochtendglorie Geeft dat er een nieuwe dag begint Een nieuwe dag vol harmonie…

in de taverne van haar dichtwoorden kan ik wonen als hymne door seizoenen een lied van zoetheid verstild dat woorden nooit kunnen vertellen de stappen die zij zet uit het alfabet klinken zacht en soepel ik voel het in mijn ledematen wat ik niet beschrijven kan met dichterlijke moed ontwaken woorden relaxed aan de horizon dat is genoeg…

De lentebloesem tikt tegen het glas Ze weet dat ze zich bij elkaar moet rapen Al zou ze liever eeuwig willen slapen Nu ze zich weer herinnert hoe het was Hij bladerde haar door, dééd of hij las Zijn onbetrokkenheid was als een wapen Om stukjes waardigheid van haar te schrapen Tot houten krullen, rijp voor vuur en as Ik lijd, dus ben, dacht…

ik fluister in de schelp van je oor op je gelaat verschijnt een glimlach met gulle hand strijk ik de verlangens open ik raak je verder tot in de geheime plooien verbreek de stilstand van je bloed nu zijn alle vogels vrij ligt de zomer open…

bomen maken zich op om kou te vatten ontdoen zich van hun zomerjas ook in hun blootje hebben ze iets aantrekkelijks…

Herfstbladeren liggen rood en bont: een tapijt op het trottoir en in het rond. Daar waar nu kalend een boom met kleurenspel als op de wagen: de pracht van een palet. Nu zal het nog duren dagen, dat blad opnieuw ontspruit uit nieuw gevormde knoppen als zijnde ‘s winters bruid van het ongeborene. Even spant de natuur zich in, stilte, daarna…

In wit winterse dromen zag ik jouw ziel vertrekken naar een onmetelijk duister met licht van lente in zicht en in bladvallende herfst verloor ik mijn dromen die niet langer zomerden in mijn somber gedicht ik had niet gedacht dat het mij zo zou treffen jouw sterven in verloren liefde een stille duisternis in mijn vergeten verleden…

Je bent niet het sterven van zomer en warmte maar de geboorte van warme tinten in mijn hart je bent geen eind van ’t leven bedekt onder stervend blad maar het begin van hoop op het nieuwe licht.…

Wat ooit verwarring was in vroegere seizoenen en nu als zielsverwantschap door deuren gaat neem ik mee in een lentebewonende brief met alle eenvoud daargelaten bewaar ik kerstspullen op een vliegend tapijt verkoop ik mijn dromen aan de zon.…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

in de stad lopen hand in hand, blij als kinderen delen zwoele nachten met de sterren in de herfst, wanneer de dagen grijs zijn kleurt hij mijn leven met zijn gezang liefdesliederen, gezongen in de nacht, voor mij terwijl de regen zachtjes tokkelt op het raam oh mijn lief, hij draagt me door seizoenen…

begon En natuurlijk komt er ellende die je gaat moeten verwerken maar je zult ook geluk bereiken, dan maakt het leven je compleet voldaan Met ups en downs zullen de seizoenen verstrijken in het theater van het leven de lach en de traan…

iedere dag reinig ik mijn lichaam met zeep ik schrob mijn huid van wit naar roze naar rood tot haast bloedens toe tot ik niets meer dan water hoor ik draai me weg van de nacht en van al dat sterven waarmee ik leef mijn ziel wil aaien, waaien, zwaaien, schuimen naar zee naar duinrozen die ik kan neerschrijven alsof…

Het was een mooie zomerdag het Goddelijke schitterde voor alle mensen moeders met kinderen in het park arbeiders bezig met een hark en twee mannen, verliefd tot over de liefste oren moesten boze woorden horen ze gaven elkaar spontaan een innige liefdeszoen zonder op te vallen aan de rand van het plantsoen mensen begonnen te roepen…

In mij zwelt de herfstwind aan en fluit aardse kleuren, door de krochten en kieren van dit alles hier. Zij weerkaatst schraal van gleuven, om golvend neer te gaan. Het stormt in mij, maar vederzacht resoneert het rood, hoor je de kracht, van noten, guur gestreden, in de tragiek van toon verslijten? Haar waaiend lied stuwt echos…

Vleesgeworden lentekriebel springt en dartelt het lam Een schattig schaapje nog een half jaar tot de slacht Een schaap bekijkt het herfstig blatend Haar zomer is voorbij Haar winter komt eraan Het is volgend jaar weer te lammeren…

Nog denkend aan die vele jonge jaren Stoeiend, rennend door het veld ‘k Had nooit gedacht dat ze voorbij zouden gaan Maar geloofde nog in eeuwige jeugd Op die plek waar ik ter wereld ben gekomen ’t Is voorbij, de lente en de zomer De natuur duidt thans het herfsttij Nu loop ik hier als oude dromer Mijmerend over de tijd van toen Op dat pad…

ondefinieerbare wezens, vermomde beelden die mij bezoeken de kieren van de nacht in het vizier om zelfstandig de juiste stand te vinden die alles vastlegt in een keer, die de angst verkommerd wanneer de mist de keel schraap van de dageraad de lokroep van de toenemende zon ontwaakt een onomkeerbaar geluid, de wijzerplaat van het seizoen…

ik betreur verleden seizoenen zeker, als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog steeds ongekende gevoelens verwachten of zullen mijn herinneringen gedoemd zijn te vervagen? het heden zal zeker de spagaat verzachten !…

Zoveel moois en meer de pracht van de seizoenen elke keer anders Hoe het jaar ontspringt in een prille zonneschijn, een stille groei waarbij ook plantengroepen hun bladeren ontplooien Nieuw leven dartelt lekker over de velden en in verschillende luchtstromen Breekbare pootjes en voetjes zetten kleine stapjes vooruit naar de aankomende zomer…

Zoveel moois en meer de pracht van de seizoenen altijd weer anders Hoe het jaar ontspringt in een prille zonneschijn, een stille groei waarbij ook plantengroepen hun bladeren ontplooien Nieuw leven dartelt lekker over de velden en in verschillende luchtstromen Breekbare pootjes en voetjes zetten kleine stapjes vooruit naar de aankomende zomer…

als de zomer te warm is de winter te koud de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik het vijfde seizoen…

Wat zal ik straks het meeste aan ze missen Misschien wel Andries Knevel z'n mimiek Want wat betreft het vak journalistiek Was het een potpourri van ergernissen De laatste keer; 'Wat gaat u morgen doen?' Vaak dacht ik: ''Poepen, in een oude schoen!'…