Alle inzendingen over verdriet

Geen vreugde meer, traan na traan, keer op keer!…

Woede en angst, tranen op mijn wang, wat proeft de waarheid toch wrang!…

Ben de wind in jouw adem blaas tranen van je wangen zou je vrij maken van alle pijn als ik dat zou kunnen. Zal verdriet helpen dragen tot je glimlach mijn blik zal vangen je ogen weer stralen de zorgen verdwijnen. Zou willen dat je daar vrij van kon zijn laat mij je dus maar helpen ik ben je moeder jij bent toch een deel van mij.…

Ze druppelden bij jou naar buiten Maar toen dus mijn glas overliep Begon ik mijn gevoel te uiten Dat gevoel kwam van heel diep Ze waren al zo vaak gevallen Had ieder woord snel weggestopt Dacht ze wel te kunnen stallen Maar ze bleken opgekropt…

waar licht voorzichtig eerste stappen zet loopt tijd door ijle sluiers in nevelwerelden vol zon straalt weten als de stem van nu een gezang dat zware tonen blaast vol levensmelodiën op mijn knieën lig ik kleiner als gebogen spiegelglas, de ingehouden smart van nu heeft zich ervan gekweten water glanst haar stille charme tot een lang…

Men kan geen pijn met venijn bestrijden als woorden mijn ziel gevangen houden Mijn handen zijn als perkament Mijn tranen vloeien als inkt op een oude huid die de winter draagt als een koude jas Kan ik schuilen achter een papieren muur? Of in het vuur der waarheid dat smeult op een zwakke plek? Het beeld laat zich niet vangen in…

toen zomer stierf in wolkeloos septemberen liep een bloem mijn leven uit haar bloei was weg en bloedde, binnen randen van verdriet want er was niets te zien alleen een zachte schijn langs wangen, die op lelies leken gevouwen handen droegen hemels dichtgesnoerd gevoel verdroeg de warme dagen niet weggevaagd vraagt toch naar kijken waar…

Zijn wij dan beiden zó beladen, Dat iedre klacht om eigen leed De ander schrijnend scherp moet schaden Met àl te wrangen jammerkreet? En is ons beider zielsvermoeien Zó zwaar, dat ieder klagen dan De ruime maat doet overvloeien Van 't leed dat elk nog dragen kan? Zo gaan wij zwijgend naast elkander In huivrende armoe voort, al voort…

Wijl de zon reeds rood verkleurend zo achter die verre einder verdwijnt Weent een meisje hartverscheurend omdat zij van pure smart wegkwijnt Wijl haar oog dan rood wil kleuren ziet zij weer die vreselijk lange dag Waarin haar zoveel moest gebeuren onder het oog van het schoolgezag Wijl tranen zouden moeten vloeien stagneren deze welhaast…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

terwijl jij lachte en mijn hart danste wisten we al dat het een vergissing was…

's Avonds bij het schemerlicht zie ik je in gedachten staan, je blik enkel en alleen op mij gericht. In de nacht, dan sluit ik mijn ogen, laat me meenemen door vele dromen en voel opnieuw hoe wij samen bewogen Wanneer de zon dan weer aan de hemel staat met zijn stralen op mij gericht, voel ik, nog heel even, je handen als afscheid op…

ze was trots op haar daad en lachte stralend toen ze wist dat, met haar hulp, zeker drie kinderen waren gedood fier als een pauw was ze toen ze hoorde dat het er acht waren ze lachte, als kreeg ze haar diploma en spijt? nee, dat had ze zeker niet dode kinderen lagen te kijk op de straat en die knappe vrouw, die dit alles bedacht ging daarna…

Doe maar leuk Doe maar stoer Laat een ieder in de waan Laat geloven Maak aannemelijk Dat jou niets is aangedaan Hou het luchtig Met een glimlach Camoufleer al je verdriet Denk je echt Dat wordt geloofd Dat jou niets raakt Je ermee weg kan Dat is toch raar Dat klopt toch niet Doe maar leuk Doe maar stoer Speel maar door Al was het slechts…

Gedachten die hem vrolijk maakten aan gebeurtenissen van toen een glimlach om zijn lippen toverden herinnering weerkaatsend in zijn ogen stil mijmerend om die woorden gesproken vriendelijk en teer een hand strelend over zijn wangen hoort hij in melancholie nog weer een zachte stem alleen voor hem alsof een harpsnaar werd beroerd een zuivere…

ook wolken sprakeloos gelaten als eerder dit uur het riet ruis en ritsel ontnomen je glimlach afgeschminkt en naar alles wat mij dierbaar is met modder gegooid tel ik de slagen van de klok dit dreunend gedonder van brons onder de haan die met alle winden waait pijn is gewetenloos kent geen herinnering de zon heeft geen geheugen…

Mijn God, bent u er nog? Vannacht heb ik in alle stilte geschreeuwd, gekermd en gevoelsmatig tegen U aangeschopt met alle kracht die in me was Niemand die me hoorde of me zag ik was alleen, met mijn onmacht mijn intense verdriet Is er dan echt niemand die mijn hulpeloosheid ziet? Radeloos omdat mijn partner langzaam maar zeker…

Wat als het leven pijn doet en met bikkelharde ijzeren vuist je hart omsluit? Dan, ja dan vergrauwt het beeld, perst het net dat beetje lucht uit je verwarde zijn... Ja als het leven pijn doet, zo'n pijn... dat je wel sterven wil, richt dan omhoog je blik en durf verder te gaan. Verder, steeds verder, tot de tijd je helpen zal en je pijn…

waar is de tijd van lachen? het speelse dat er niet is vinden we het nog... waar onze tijd bloeide waarom knuffelen we niet? hebben we het verleerd is het fout of gewoonte gevoelens in de mist toch is er een tijd... die echt bestaat laat ze terugkeren om verder te gaan…

Laat me maar eventjes met rust ik ben er even niet ben de weg een beetje kwijt ‘k heb wat verdriet te veel dingen zijn even teveel allemaal tegelijk te verwerken dat kan ik nu even net niet aan dus laat me maar even even niet tegen me praten het komt allemaal wel weer ’t duurt even een poosje, maar dan is de wereld weer een mooie plek om…

Een druppel een traan komt uit je ooghoek vandaan langzaam valt hij op je schoot er is iemand dood een brok in je keel je wilt het niet, maar je bent emotioneel bang dat een ander het ziet waarom, je hebt toch ook verdriet ze mogen best zien dat jij ook moet treuren laat het maar gewoon gebeuren.…

Als jij in mijn wereld zou zijn Een dagje luisteren in mijn brein En zien welk leed mij gevormd heeft Zou je merken dat je alleen leeft? Zou je schrikken om hoe erg het is? Zou je zien hoe verschrikkelijk ik je mis? Dan zou je eindelijk weten wie ik echt ben Dan zou je kanten zien die ík zelfs niet ken Ik zou bang zijn, omdat je me ziet Omdat…

Het is fijn om te weten Dat ik niet altijd alleen hoef te zijn Het is gewoon een goed gevoel Want samen zijn we niet zo klein Met alle problemen Toen alles verkeerd ging op één dag Jij sloeg een arm om me heen En troostte me, met je woorden en een lach Zonder jou was ik nu een hoopje ellende Of een gebroken droom in een leeg hoofd…

Wie wil er in hemelsnaam nou sterven van verdriet? Theo Treurnis is mijn naam en nee, ik wil dat niet.…

Het doek valt toekomst verknald tranen drijven jou weg ver uit mijn leven wat je kon wou je me maar niet geven.... inmiddels vanuit een hoek trek ik nog enkel aan een doek ...tot het valt..... Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen... Want een weg terug…

Oude tijden herleven In beginsel beschreven Onontkoombaar heden Geraakt en geleden Gegaan en gezondigd Wist niet wat we konden Wat wij doorgaans deden Wilde het niet weten Het afscheid genomen Gezien en ook geroemd Grinnikend genoten Gewend door pijn groter Gelaten en bedroefd Maakt heden gesloten…

Distichon 47 Nu is na ----------------------- Ontstaan, bestaan, vergaan, levenslang nabestaan. Distichon 48 Troost? ---------------------- Het was. Het is toenmalig. Troost blijft armzalig talig.…

Zij wilde voor hem graag een puzzel zijn. Hij hield wel van een beetje puzzelen op zijn knieën, maar niet altoos. Wonderschone gelegde puzzels was zij vaak voor hem. Een elf met roze vleugeltjes of een boerinnetje die een koe molk. Nu dacht hij haar zo te krijgen. Dan wilde ze dat net juist niet meer en wierp ze haar voor zijn voeten in honderdduizend…

Langzaam sterft het Wad een stille dood waar het eerst slagvelden overwon van het wassende water ligt het sluisje er verslagen bij waar eerst vissersboten aanmeerden drijft nu een leeg flesje bier toch kom ik iedere keer terug naar mijn Wad en kom ik tot conclusie dat ik hier mijn jeugd verloor…