Alle inzendingen over mystiek

In het droombos lopen beren los en gaan konijnen uit hun bol maar jij droomt nog en hunkert vaker in de tijd van slapeloos verlangen op het grasveld in het middenland staan drie eiken, hoge kruinen als in een droom geraakt door de maan er is een toverwoord op deze plek beland, in een gesprek met alle uilen vlieg je daar weg als een…

Sapfo verscheen in mijn dromen als een mooie, wulpse vrouw met lange, zwarte haren en een renpaardtaille, prinses in het wit op lichtbruine sandalen, als een orkaan zo heftig met machtige borsten van ivoor, warm als vuurkolen. 'Dat', zei ze, 'is de brand waar menigeen zich graag aan brandt en daar ligt het land waar ik geboren ben!'. Ze wees…

Soms wanneer ik tussen de mensen ben een vreemde in iedere zin bang en alleen dan mis ik de engelen die bij mij toch ver zijn. Vaak terwijl ik lijd aan zelfbedrog waar ik ook ga loop ik verblinding achterna zorg goed voor mij tranen die mij volgen overval mij met voorspoed verstop mij aan de binnenkant van jullie frivole bustehouders…

De mooie mei maand is bijna weer voorbij. Je zou het vast willen houden of er in willen kruipen om er nooit meer uit te komen. Een moment ben ik me hiervan bewust maar daarna is het moment weer verdwenen. Je voelt het, als je niet in het nu bent. Want het nu zit diep en grenzeloos in je. De mooie mei maand is bijna weer…

Beneden voert een holle weg waar groene heggen kronkelen, langs een nauw verleden waar de stilte zich genesteld heeft in het ‘omen’ van de olmen naast de kerk, verheft zich tijd naast eeuwigheid, daar huist een heremiet in z’n eenzaamheid, mens voornoemd: als Wiggelaar, ontvlecht de oude eiken van hun pijn, loogt de holle frasen…

O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag de roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen? Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren hebben toegespoeld een ongeleefd verleden…

In 't land van cynisme zie ik de rode avondzon langzaam zakken in wat God ooit kon 't donkere silhouet van een paard muggen dansen tussen fruitbomen het achtergelaten dievenmasker en ik bedenk me zelf de dichterlijke natuur van dromen in een andere doorleefde wereld als een oude beambte achter een stoffig bureau teken ik een glimlach…

Het valt zwaar over de vlakte een onbestemd wachten, 't viel zoals te verwachten in weinig reliëf uiteen.. met het wentelen van vastliggende nachten en de aanloop stram, troffen zij elkaar niet meer als bij eerste oogopslag. In de bevalligheid van alle zorgeloze dagen lonkte eerder alles zo vertrouwd.. hoe aansprekend het gezicht…

Tussen de nevels verscholen donkere schaduwen. Die als de nevel weer verdwijnt herrijzen als grote reuzen. Bergen die reiken naar de sterren en maan.…

zoals wij daar voorzichtig haar heuvels beklimmen tot het topje van haar tepel vanwaar wij uitzien over wijdste welvingen tot aan het rieten schaamhaar en het zachte mos aan de oever van haar zwanenmeer zoals wij daar hand in hand luisterend naar haar vruchtbare diepte heiligheid ervaren zoals wij daar zijn ademloos woordeloos samen…

Het woud verlaten somber, ineens gekraak mijn hond gromt een hoge zoemend, fluitende dreun de lucht gloeit de aarde schroeit stokstijf en trillend verschuil ik mij doodsbang geschokt belevend landend snel secuur ze stappen uit naderen mij raken mij aan knuffelen mijn hond gebarentaal er is begrip meegegaan nooit weergekeerd…

ken ik nog de weg naar huis als mijn denken zich verschuilt achter een vertraagde dauw heb jij ooit gekropen door een buis waar voortgang je gevoel bevuilt en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw het was een droom, ooit een wonder boven wonder maar naarmate de tijd vervliet gaat het onzegbare ten onder; allengs van genadevolle fleur…

Ze komen in de avond in het licht van de maan. schimmen die tussen de wolken dwalen. De sterren wijzen hun de juiste weg naar een plek ver van het aardse bestaan. Naar een plaats waar ze kunnen rusten, tot dan dwalen ze verder tussen hemel en aarde. Tot ze de plek bereiken waar het eens begon dan de eeuwige rust vinden bij…

Ik ben als de wind die takken in beweging brengt, onzichtbaar is en toch overal aanwezig. En die wolken verplaatst om de zon alle ruimte te geven. Ja, ik ben als de wind die bladeren laat dansen, zingen en vrij is van elke inspanning.…

onbekende niet bestaande werkelijkheid brekend wolkendek geeft uitzicht prijs op dat wat reeds aanwezig was…

geesten die in knopen waaien en uitbreken uit de gevangenis van huid en haar zichzelf tekort doen slingeren tussen de klippen van liefde en dood struinen knarsetandend straten af reizend in verloren tijd al tastend en roerend als dirigent in hun verleden troost vinden in de ogen van eeuwen…

Donkere wolken glijden stil voorbij eventjes na het middernachtelijk uur Ik zie omhoog want de kust lijkt vrij uit te gaan zien naar het hemels vuur Wolken beloven in ’t nachtelijk ontij dat de hemel zich binnenkort ontsluit Ik sta even stil bij onze maatschappij en hoor van verre ‘t troostend geluid Donkere wolken boven dit tranendal als…

“zij is als het schilderen van het lied van de nachtegaal” tussen eb en vloed verloor hij zijn hart de eb van zijn hoofd de vloed van zijn lendenen beschrijf haar jubelt de wind saffierblauw haar ogen stamelt hij als een dwaas scharlaken rood haar lippen als albast haar huid haren zo zwart dat met het licht van de zon er een blauw overspoelt…

Door het lentelover ruist ‘t zacht gelijk de klanken uit het generlei Ongehoord door de buitenwacht kwam God plots ineens voor mij In de stilte klinkt ’t fluisterzacht als het kabbelen van het eb getij Ik heb louter liefde meegebracht want ik kwam plotseling voorbij Door het ruisen klinkt ’t gezang van misschien wel de andere zij Vrees…

ogenspel een groet een kus een flirt wimpers trillen wangen blozen verwachtingsvol de glimlach speels rond mondhoeken…

kijk, een zwaluw hij strijkt zijn zomer kleed in het kraaiennest van een oude klipper zou hij weten dat het zweet van zeelieden nog elke vezel bindt in touwen van de ra hoe zij met schuim op hun kaken de geest geven aan hem de blauwe engel in gezouten huid geëtst voor het leven…

In de Nieuwe kerk op de Dam, met graven van bekende Amsterdammers onder glad gesleten zwart marmer, wordt in nachtelijke stilte de dodendans uitgevoerd, geraamten dansen in reidans met de zeisenman voorop, gevolgd door Michiel de Ruijter en Joost van den Vondel. Eeuwenlang de inwijdingsritueel van een nieuw gearriveerde dode, nu wordt…

toen wij vroeg opstonden zonder grimas zonder zonden zonder wonden zonder wonderen te verwachten vielen wij hard door de nevel, langs de gracht er is vannacht een nieuw soort gebracht het is als bliksem en later is niets meer als vandaag de lucht is grauw boven de wolken blauw de muren bonken hard het gras wordt steeds groener aan…

Kamer zeven, Jeltje & Cleopatra. De deur staat op een kier, ze zit in gebogen houding op de vloer Jeltje dus, Cleopatra ligt op tafel. Haar lumineuze ogen volgen mij wanneer ik een boek opraap, dat Jeltje toch niet leest. Wijsheid haal je niet uit boeken maar uit katten. Ik hoor het haar zeggen. Ze zegt niets maar draait zich langzaam naar…

De vogels bezingen de eerste dag van de lente. Iepíe, roeloekoe, kataka, gorgelgriem die lieflijk priemt; risvegliati, réveillés comme A-majeur bij Chopin als bloesem die uitspringt in blauw. De vogels komen met een boodschap aan in een taal zó gevleugeld, geheimzinnig gehoor. Ons verstand verstaat dat gekwetter niet. Het is voor onze hersens…

Kruis naar kracht in transformatie Overmacht en onderstroom Sublimatie tot machtig over Eeuwig thuis in kracht naar kruis…

heel veel woorden onuitgesproken van hart tot hart van oog tot oog worden stilletjes gedragen op de vleugels van de wind…

Ik tuur in de verte En hoor de wentelwieken De adelaar waarschuwt met zijn schaduw Voor een apocalyptische eclips Onvoorbereid op jouw naaktheid Zien mijn ogen mijn pupil Een groot zwart gat vreet aan het licht Dat zwicht voor vergetelheid Het vuurwerk spat de zon aan sterren En rotsen brokkelen tot zandsculpturen Bekend, beschermd en onbereikbaar…

Op een stille plek in het bos zie ik de dag langzaam ontluiken als een waaier tussen de struiken en de herfst schudt zijn veren los. Ik probeer de vogels te verstaan, maar ranke verzen houden mij aan. In het bebladerd hemelgewelf zie ik gelaatstrekken van mezelf. En als de schaduw met het licht speelt raak ik in dromen verzonken, ontstaat…

niemand kan het verdriet genezen dat de dood achterlaat klinkt de fluister van de wind maar geloof me niemand maar dan ook niemand kan jouw dromen en jouw herinneringen stelen het is de liefde die ze blijft kleuren oeverloos tot over de horizon nooit verder weg dan die ene glimlach…