Alle inzendingen over eenzaamheid

Woorden buitelen door mijn hoofd Zinnen fluisteren er door heen Ik kijk, zie Het oorverdovende geweld van de stilte bedekt alles…

over vanavond (Oberdörfli, Zürich) over vanavond andere avonden liefde of gezichten die ik ken valt weinig meer te vertellen dan wat ik op bierviltjes krabbel ‘dode geluid van haar lach naar binnen kijkt hij koekoeksklok altijd een uur later drupt de kraan en drupt achter sijpelt de stortbak weer Zarah Leander Ich liebe dich komt…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

Een duister brommen dat, als teken aan de wand, scheuren maakt. Het raakt, als de lepel in de koffie, roerend. Metaal en keramiek als Romeo en zijn Julia. "Suiker?" hoort hij zichzelf vragen. Het antwoord smelt al op zijn tong. Het balkon verlaten in de zon. De dagen in de vla verdronken.…

Rook benevelt me, mist van de koude sambucca dampen, ijsklontjes die tranen huilen in het glas, waar ik niet janken kan, een onzichtbare man, verscholen achter een brandend licht, als motten naar de incomplete leegte, flokt de vrouwenziel naar het onvulbare eb, omdat ze moeten, omdat ik moet, om te branden, niet alleen in het glimmende lemmet…

De straten liggen er druilerig en zelfs de bloemen hangen huilerig als hen hun loof ontvalt op dit vroege uur De nacht vlecht zorgvuldig de dag ineen als zoute tranen uit de hemel vallen houten klazen op de daken dansen op het ritme van ‘t verval Ooit hoorde ik het gemijmer van witte lelies en ontmoette ik er het fragiele, het subtiele…

Als kaars breng je verlichting, maar niet in mijn hoofd Als kaars breng je warmte, maar niet in mijn hart Als kaars kom je niet vooruit net zoals ik Als kaars doof je langzaam uit net zoals...…

De tijd verdwijnt geruisloosheid valt binnen je ogenblik het traan met de tikken verdwijnt het onverstoorbaar als de tijd is verder veel verder geruisloos voor me uit gegaan…

het woord reikt verder dan de blauwepen waarmee ik door dorre geest en wereld ren om te stuiten op een dromend lied dat men aan de oever van het leven ziet…

Op school was ik geen al te vlotte prater, Er school in mij een introverte solipsist; Ik wist dat ik als enige iets werk'lijk wist En viste liefst in 't allerdiepste water. De medemens, voelde ik diep, was geen confrater Maar slechts een favel, aan mij opgedist; Het levend wezen was aan mijn persoon verkwist. Zo werd ik bij mijn klas per…

Eenzaamheid lees ik in je ogen stilte heeft je hart omsloten gevangen in eigen onvermogen. Richt je blik naar het licht probeer de zon te zien zijn warmte weer voelen. Kijk naar het mooie om je heen dan zal eenzaamheid verdwijnen kan het leven je weer omarmen.…

Ik vraag om een schouder, die is niet dichtbij, ik vraag om wat aandacht, alleen maar voor mij, ik vraag om een hand, die aait over mijn haar, ik vraag om begrip, een klein beetje maar, ik vraag om wat steun, die ik zo nodig heb, ik vraag het alleen, omdat ik ’t alleen niet redt. Ik vraag om een schouder maar doe ’t zonder…

gezichten achter glas ansichtkaarten als vlekken op het behang tulpen in een vaas patience en de klok die het vertikt…

Ik zou je zoveel willen vragen, als ik dat maar kon. Jouw leven was er één van werken, dat heel vroeg begon. Je zei dan: "Kindje, ik kan niet altijd bij je blijven." Je werkte toch voor mij. Je had gelijk, ik wist het wel. Zo ging ons hele leven met werk voorbij. Ik heb alleen je foto nog, ik kijk er daaglijks naar. Vijftig jaar waren…

Het stenen bruidsbed in haar erker werd overwoekerd door de wildste verwachtingen, de heemtuin aan haar voeten spint de draden van emoties in verlies van het frêle wezen, ze zag hoe het kroos de vijver sloot in de kleine ruimte die haar groene kerker bood,hoe het water de toekomst ving,het niet ververste, erin bevroor. Uit de…

Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd en al zo bijna overal - maar wie ze is een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar ook zinloze vragen vragen een antwoord eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw die ik ooit voevallig ergens tegenkwam - maar wie ze is - in mijn hoofd vind ik haar…

Ze verdween tussen de massa, weg was haar kader in het bewegend schilderij. Rondom haar begon het te dagen: geuren werden kleuren, vormen gaven hun grenzeloosheid prijs en duwend volgde ze de voor haar nog onbekende paden. Haar kennis was een bak vol scherven, scherven van stukgeslagen wijsheden, onophoudelijk wisselend van orde…

Zwart, Maar soms ook grijs Of wit Ik weet niet wat ik zie Weet niet wat ik voel Weet niet of ik leef Of ik doodga met een doel Zwart, Maar vaak ook grijs Of wit Ik weet niet waar ik ben Wel, waar ik wil zijn Maar weet niet of ik wil Waar de regen en de pijn In mijn hoofd Maar nooit daar buiten Zijn wij, Of allemaal Wie we…

Wanneer je op de zesde zit En je kijkt daar uit het raam Zullen zwaluwen verdwijnen Zwakbegaafden door radio's schallen De lust om te leven verdwijnt zoals de zwaluwen Het is vier uur op de zesde We zitten dicht bij donderdag Dicht bij de hemel waar de zwaluwen verdwijnen De zesde is sinds de lagere school Het hoogst haalbare Niet voor de…

ik schrijf de nacht vol met geruis; het lawaai van stilte als ik de bevroren menigte naar een volle leegte sluis roep nog met verstijfde lippen, de ogen zien naar binnen rest mij de schaduw die het geketend waken zal beminnen…

De gifslang in mijn hopkop ontzenuwt mijn angst, die tot de laatste stuiptrekking van zich afbijt. Rare paranoiamol. Het gebarsten spiegellabyrint schenkt de vrijheid achter hagen van zeewier en smaragd. Naakte goden en godinnen smelten samen. Gouden regens delen groene pepermuntjes uit. Mijn overspannen geest verdwijnt als een gammele marionet…

Toen al haar buren met vakantie waren, ze dacht dat er geen mens zo eenzaam was kwam opeens dat jonge vrouwtje die haar iets te lezen bracht, bleef zelfs even bij haar zitten, dronk een kopje koffie mee, kende haar uit de gemeente, woonde ook aan de Allee. Over haar valt een glans van Vrede als ze denkt aan dit bezoek. Met een blijmoedig…

Mijn leven staat op zijn kop, Ik weet het, alles draait door, De vlag hangt niet meer in de top. Dat komt door de liefde die ik verloor. Ben ik wel klaar om opnieuw te beginnen, Ik sta nu voor alles helemaal alleen, Maar het doet allemaal zo’n pijn van binnen. Wat houdt mij nu nog op de been. Moet ik nu nieuwe mensen toelaten in mijn leven…

Gedachten zweven zachtjes mee op golven van de wind. Woorden die werden gesproken reizen door de tijd. Waarin ik de wind hoor huilen om een verloren droom. Woorden die nooit de weg naar jouw hart hebben gevonden.…

Ik voel me zo gevangen, Tussen alles en iedereen Voel ik dat ik nergens bij hoor, Ben ik zo alleen Balancerend op het randje Voel ik me pas echt bevrijd Hoef ik nergens aan te denken Heb ik geen besef van tijd Nergens hoef ik aan te denken Voor me staat de dood, achter me het leven Met niets dan stilte om me heen, Ben ik bevrijd voor…

Steeds weer kruisten onze wegen Overal, ongepland, kwamen we elkaar tegen. Ondanks veel tegenspoed, samen toch weer moed 't Verzachtte leed en zielepijn, zo was het goed. Je stemmetje fluistert in mijn hart: kom naar me toe Kalm aan, Jan, je weet dat ik dat doe! Gedetineerd of erger, mijn vriend blijf je, ook na dit aardse leven Ik ben…

Ik tel de vele vragen die mij zijn gebleven toen jij mij verliet. Ik heb de pijn verdragen maar jou vergeten nee dat zal ik niet. Ja bijna vijftig jaren lief, waren wij een stel toen jij me stil verliet. Nu zit ik vaak te staren denk aan alle dagen mijn lief, ik zie je niet. Hoe leef ik nu mijn dagen zo stil, zo heel alleen nu jij…

Mijn wit plafond en ik wij ontwaken weer tezamen. Het bedmetaal en ik wij scheiden minnaars van elkaar. 'k Heb niemand nodig. Kijk hoe ik de theekop stevig kus. Ik wijdopen dode ramen en je geur is buitenlucht. ----------------------------------------------- uit: 'Tussen lelie en waterstofbom', 2009.…

hij heeft kind noch kraai wel twee kanariepieten twee bunder land en twee kolenschoppen van handen samengevouwen twee brieven van zijn vrouw een haarlok en twee ringen in een laatje bewaard tja, zo gaan die dingen…

We nemen dingen zoals ze komen Na het aanpassen is er slaap Kille nachten, zwarte dromen Het onderbewuste opgeraapt. Onder de schaduw van de vleugels In de schemer van de nacht Losjes voeren van de teugels Kost me ineens alle kracht. Neem de wind in alle zeilen Zodat het leven vooruit gaat Probeer imago op te vijlen Het leven gaat zoals…