Alle inzendingen

De passagiers van lijnvlucht PR4008 met bestemming Praag krijgen plots een heel ongemakkelijk gevoel in hun maag als ze, net voor 't toestel gaat opstijgen, door de boxen de mededeling krijgen "Dit is Henk, uw piloot ... en ik doe aan thuiswerken vandaag !"…

Door de kijker zie’k alles in de verte, Een perspectief in miniatuurtjes, Wereld ik niet kan bereiken, Wereld waarˋk ooit was. Eenzaamheid ver van de wereld, Waar jij mijn leven vulde, De wereld ik graag toefde, Waar jij niet meer voor mij was. De schemering viel voor jou te vroeg, Duister mijn blik op jou ontnam, Ik zonder jou alleen…

Massapsychose is een listig woord Onder de invloed van de media Maakt men zijn eigen Wikipedia En hoort men slechts wat men het liefste hoort Komt het besef na jaren van geschreeuw Dat het wellicht de hoax was van de eeuw?…

mijn geluk heb ik ergens neergelegd en nu kan ik het nergens meer vinden ik ben nergens zonder mijn geluk en weet zeker dat het ergens is ik vroeg iedereen of ze mijn geluk ergens hadden gevonden ze zeiden dat zij het nergens hadden gezien toch weet ik dat het ergens moet liggen ergens ben ik bang dat mijn geluk nergens meer…

Ook mijn dochter is een Anna een Anna (14) van Nederland er zijn er zo'n 2000 ZEMVBers: zeer ernstig verstandelijke en meervoudige beperking Giulia is mijn enige dochter het is een enig uniek kind zij het al een jonge vrouw (18) lichamelijk, doch geestelijk een peuter maar ze lacht en doet en laat en neemt je mee, ga je mee in haar dromenwereld…

Breekbare grauwwitte bladzijden uit onze voelbare correspondentie probeer ik kreukvrij te bewaren terwijl ik stille gordijnen sluit kom je terug in mijn herinnering met die ondeugende feiten het is zomer in jouw woordenwoud we dansen tot de zon verdrinkt in onze vijver van verlangen ik heb je lief met al mijn tranen we putten moed uit…

alle hyperbolen kunnen gestolen worden alsook mijn ironie, en als jij mijn cynisme weet te jatten beloof ik je alle schatten van de aarde ‘ik geloof dat ik lijd al ‘n tijd, soms aan jezusnijd’ ingewikkelde materie, zei hij boven de rivier als trechter ‘n rechterwang waarop hij sprak ‘n oog waarvoor hij opstond bleef staan in doffe twijfel…

Je mag klagen en voor mijn part vloeken... je longen uitschreeuwen in het Renkumse woud, de Colmschater heide de bossen van Deelen met z'n verdomde schapen en wilde zwijnen roeken en kouwen en kleregeiten martelende marters en schuchtere reeën lukraak om je heen slaand naar skinny dive nimfen en vluchtende vruchtbare maneaterfeeën…

Al zijn het maar 2 tellen het voelt toch ineens weer fijn. En al weet ik dat je mij haat en ik "dood" voor je ben, doet het eventjes geen pijn. Besef dat jij niet het gemis voelt, waar ik niet van af kan komen Besef dat jij alleen nog naast mij zal liggen Als ik 'snachts in bed ligt te dromen Hoop ik op je stem, je geur, je aanraking of je lach…

De pijnen die in vlagen verschijnen, de aanvallen op talloze organen en functies; het hele zijn dat wordt verpletterd, door zichzelf verketterd. De dagen waarop alles goed gaat, zo lijkt het, dragen het gevaar van het onverwachte, van jezelf verliezen in een gevoel van gezondheid. Tot de etterende stromen der gedachten op stoom komen…

Van Lauwerzee tot Dollard tou, Van Drente tot aan 't Wad, Doar gruit, doar bluit ain wonderlaand Rondom ain wondre stad. Ain Pronkjewail in golden raand Is Grönnen, Stad en Ommelaand; Ain Pronkjewail in golden raand Is Stad en Ommelaand! Doar broest de zee, doar hoelt de wind, Doar soest 't aan diek en wad, Moar rustig waarkt en wuilt…

Stad, langs uw blinkend water liep ik voort, ik zag uw markten in het morgenlicht, ik heb van u gedronken en gedicht en 't stromen in uw aderen gehoord. De toren met het trillend vergezicht, een schrale trambel, die de morgen stoort,- ik daal en wandel langs het water voort het ruime land in, dat rondom u ligt. En zijn die u bewonen nors…

Verschijnen doen we maar voor even Voorbijgaand zijn we van nature Ons lichaam moet ter elfder ure Zich aan de leemgrond overgeven We lijken wel op zandkastelen Nabij de vloedlijn te bekijken Met één verschil, de hemelrijken Verschijnen vluchtig ten tonele Nog spiegelen de zoute plassen Op aardse stranden onze lijnen Een verre zee…

De politiek is ziek dus 'n polikliniek voor beide Kamers dat kan geen kwaad, toch? maar of ie er komt?,  maar  nog meer of ie wordt gebruikt? de politieke zieken klieken liever en kakken, zeiken op de anderen 1ste hulp noch IC bieden uitkomst de Kamers zijn ten dode opgeschreven maar euthanasie, neen dat niet ze versterven liever…

Ik moet haast voor een hernia gaan vrezen, Veroorzaakt door ‘de dikke van Koldam’. Maar toch wel mooi dat er een herdruk kwam, Waarmee ook tijd = massa wordt bewezen. In Haren is tweehonderdvijftig jaar Iets meer dan anderhalve kilo zwaar.…

Mist tilt zich omhoog langs de rails fonkelt de dauw de zon ademt licht Toren tekent zich af tegen de bleke hemel. Zijn klok bewaakt het uur waarin de nacht nog niet helemaal loslaat. Rails glanzen vochtig, draden hangen traag— station ademt de stilte van een ontwaken. Trein schuift het perron uit, een ademtocht die de ijle lucht doorsnijdt…

Terwijl elke lichtstraal steeds meer kleuren kreeg in bundels voor mijn boller wordende ogen die ik met bloedende nagels in toenemende mate probeerde te beschermen tegen interspectrale hagelstormen; maangeuren druppelden van wanden, waardoor vlammende sporen van ijzertanden der wachter dezer krachten langzaam verzachtten; onder…

het was warm en ik aan de wandel maar was moe zag een oude tak met versleten plekken wist dat ook daar mensen hadden gezeten om even niet te bewegen vallende bladeren ritselden muziek waar je heerlijk ontspannen van werd tot ik iets op dit tableau zag verschieten dat te klein en te snel was om menselijk te zijn en bovendien…

Ik vraag het de stilte: Wie ben ik? De muren antwoorden niet. De bank, het bed, ze houden mij vast in dagen zonder richting. Ik was iemand, ooit. Een ambtenaar op weg, met een tas vol plannen, treinen die sporen trokken door een leven met structuur. Ik kende mijn naam, ik wist mijn doel. Nu draag ik alleen een echo, een waas van herinnering…

Wind. Tarwearen richten zich op. Ik zie mijn schaduw een sikkel. *…

Is het alleen maar veilig in een klooster van verhullen- de kleren en binnen de muren van keuken en kinderkamer? Of neem je het risico een heks te zijn volgens bange mensen die tegen je zullen samenspannen? Een heks die van zich af slaat en zich niet laat dwingen door de zieligheid van een man of het mes van rovers De steken doen pijn…

Wijsheid leert ons, Eén zwaluw maakt nog geen zomer, Van ’n kale kip kun je niet plukken, En …, liefde maakt blind. Maar…, de lamme leidt de blinde, Zo komt alles nog goed terecht, Wijl waar een wil is, is een weg, Na regen komt zonneschijn. Wijsheid is al lang op d’aard, Nog steeds de moeite waard, Om van te leren en naar te leven…

het was lang geleden dat iemand je had gezien nee er was geen contact vliegen en muizen bezochten je om jouw lijf te belegeren toen je geen enkel teken van leven meer gaf de overheid kende je adres ongeopende brieven belandden op een vergeelde ingezakte stapel van een zwijgende reis in de tijd geen sporen van worsteling volledig…

De aarde weelderig gelardeerd met Forse fortuinen dure metalen Helaas niet voor het eigen volk Vreemden gaan er mee aan de haal Van vechten om nuttige grondstoffen weten ze ook iets af in 't avondland Tot ze landenmacht opgaven Rijkdom vreedzaam gingen delen Katangezen likken oorlogswonden Machtelozen betalen het gelag Wij zijn er vast…

ik of wat daarvoor door moet gaan of voor welk beeld ik sta in jouw ogen dans met alle verbeelde voeten in de woordenmodder van velen voor mij maar welke taal resteert welke woorden zonder aangeboren of aangeleerd geloof zonder haalbaar idealisme doorstaan meer dan ‘n lichaam meer dan ‘t gevoel de aangetaste herinnering aan ‘n toen ‘…

Ooit is hij groot wild geweest nagejaagd door boze dromen brave burgers en demonen en hij had het zo goed met zijn kinderlijke vrijheid zijn speelse karakter en zijn vrolijke blijheid overal waar hij kwam kreeg hij overtuigend zijn betweterige gelijk tussen bittere tranen en zijn verwarde ziel een grote leegte zonder een geheugen…

Vlak voor de ramen staat het boomtheater. Insecten trekken strepen langs de ruit en vlinders buit'len om elkanders buit. Een dikke duif vliegt in de groene krater van bladeren, een duiker onder water, en komt er later even oud weer uit. Het leven, tegen dit decor gestuit, wordt speeltoneel terwijl ik kijk en staat er. Ik heb van de natuur…

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden de gouden blonde tros, citroenig van koleur, gezeten in de lucht recht buiten d' achterdeur, waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde. Dan beven amoureus de liefelijkste winden in 't gele zijig haar en groeten met een geur haar goddelijk aanschijn opdat ze deze keur behield van dagelijks…

Tussen touwen en gebouwen van de stad, Klimt hij omhoog, met stoere jas en modderspat. De denim donker, de laarzen zwaar, Ontdekt hij het avontuur, keer op keer, jaar na jaar. De handen warm in wollen handschoenen gestoken, De blik naar voren, nooit gebroken. Grijsblauw daglicht, de lucht nog fris, Hier ben je vrij, waar de wereld…

Hij was nog lang niet uitgekeken toen nummer twee ter wereld kwam en daarna nummer drie en vier en rap nóg twee aan vaders stam Pas bij de schreeuw van nummer zeven kwam zijn eerste geluksgevoel weer enigszins tot leven……