Alle inzendingen over sterven

zag het water stromen met op de oevers aangespoeld restanten van gebroken dromen vlijmscherp nog oplichtend met kristallen flonkering een laatste sterven in herinnering gegidst door zon kon ik het naderen en openbaarde zich mijn vondst de glazen torso van een vrouw gehavend door een lange tocht langs krib en smalle bocht ooit blies…

er is iemand gestorven in mijn ziel langzaam en over vele jaren heen de weg was blind het doek viel in mij is iemand als de dood verlaten door het leven een hart in nood weer neemt de schaduw mij mee eigenlijk al vele, vele jaren ik volgde ontkennend gedwee immers er was ook oud verdriet het kwam niet tot bedaren het kleurde…

ik was gegrepen door het orgelspel liet me zweven op donkere bassen langs pilaren waar heiligen al decennia lang sokkelden in vrome gebaren klom met hoge tonen naar boven waar licht en lucht elkaar raakten in gebrandschilderde ramen als kleuren sterven vult muziek de gewelven gaat het finalegeluid al voor het zingen de kerk uit…

als ik daar eindelijk lig met mijn wit gezicht gedrukt in een nog witter kussen dan zou ik willen dat ik een mop vertel en vervolgens, zonder zelfbeklag sterf met een schaterlach…

heb de muren met hoop bestreken weet uit verleden dat er negatieve gedachten aan kleven met lichte kleuren verlangen naar morgen behangen om het schoorvoetend entree een warm welkom te heten nooit kijk ik meer om heb het sterven gemist gegidst door het leven om in vooruitzien alles te geven…

al is mijn pa begraven, wij zwijgen hem niet dood. we praten, nu nog, alle dagen met hem. zo sterft hij voor ons nooit!…

'Opblijven' noemden wij ’t in onze kinderdagen Niet vroeg te bed gaan, en ’t was hard te verdragen Te moeten rusten als de zon pas onderging. Die kindsheid komt weerom; is ’t niet een wonder ding? Hoe dat men ouder wordt, hoe m’ouder zoekt te wezen: Opblijven is de vreugd, te bedde gaan het vrezen Van alle menslijkheid! ’t Schijnt dat de tijd…

Wie wil er in hemelsnaam nou sterven van verdriet? Theo Treurnis is mijn naam en nee, ik wil dat niet.…

Zij wenkte echt elke dag weer, zat dag in dag uit achter ’t raam, ze zwaaide in ’t begin, dat werd minder, haar armen konden zo hoog niet meer gaan, ze glimlachte in ’t begin, soms een grijns van oor naar oor, tot ook lachen moeizaam ging, maar daar deden we ’t niet voor. Ze wenkte en toen op een dag, bleven de luiken en gordijnen…

geen vogel geeft er antwoord en de treurwilg prevelt tevergeefs: niet doodslaan naald na naald in ogen, ontredderd blauw nijptangen in bolle buiken trekken de dood naar lege handen; het geschreeuw waait door onbestaande ramen, vrouw na vrouw niet doodslaan trage messen sluipen door identieke lijfjes; harten op zwarte, naamloze…

in het voorbijgaan schuilen alle namen in stilte noem ik ze de doden spreken niet meer voor zichzelf maar jij, hoewel nu aan de grens gekomen jij bent nog wie je bent je blik, je stem de tijd is even nog aan jou wat komen moet is voor de nabestaanden…

mij de stilte waar de dood mijn trouwe metgezel zal zijn, geen spijt om te leven en geen berouw om te sterven ….…

Als in de stemm'ge stad het herfst-tij weeft Zijn gouden waas over de oude grachten En onder 't gulden loof een stemming zweeft van sterven in deze oude en gouden prachten,— Dan denk ik, hoe 'k de dood graag zoude wachten Gelijk een herfstdraad die in 't goud-licht beeft En henenzweeft in de eerste koude nachten waarin alleen één zilvren stemklank…

Van het sterven kijk daar is er licht van het leven kijk daar is de duisternis…

Ik mag sterven als ik niet eindigen wilde zo---- Het hoofd op een graspolkussen. De blik op het juttemisblauw. Wolkenherders de eerste hominiden. En dat voorbij moge komen de honingkwijler gonzende.…

ô Nooitvernoegde mens, door dwaze waan gevleid, Door blinkend goud bekoord, door zucht tot eer misleid! Bedenk, dat de enkle wenk der Godheid, zo verheven, Wanneer 't haar slechts behage, u wegrukt uit dit leven; Bedenk, terwijl ge u hecht aan de onbestendige aard', Hoe ras de dood, die rang, vernuft noch schoonheid spaart, Uw levensdraad…

je schuift het sneeuwgordijn opzij treedt ijskoud op in volle glorie kristallen schitteren op je japon gedragen door de wind je sprankelende lach is zon je zweeft en slecht in sporen op de baan zien we jouw ronde zwieren staan ik weet je in mijn armen zij zullen jou verwarmen smeltend zal je sterven en wij heel snel jouw lente…

We moeten eerst een stukje sterven om uiteindelijk sterker te wezen, We moeten eerst heel veel verliezen, Voor dat we weten wat we echt verkiezen, Op het moment dat we veel hebben verloren, Op het moment dat je tot de bodem van de afgrond bent gedreven, Op dat moment begint het echte leven, Als je in wanhoop hebt geleefd kan het alleen…

Een man die sterven gaat.…

prille dromen zijn zo tastbaar zuiver met een stille huiver van verwachting latere dromen zijn zo sterk verweven met het leven dat zijn sporen bracht soms zijn late dromen de prille dromen die na zoveel jaren niet gestorven zijn…

Hoe dichter ik bij de leeftijd kom, dat ' terug' in tijd er niet meer is, wordt de confrontatie er eentje die ik nochtans het liefst nog even uit wis! Wederom een dichter van subliem formaat, overleden toch iets wat je raakt. Al zal 'k nooit zijn hoogte aantippen, 'k ben een van hen, zoals velen met mij. Herman is niet meer, maar zeker…

't Is het Leven dat henengaat, Stadig, stil, Als zoveel dat altijd verder gaat En toch niet heengaan wil; Als elke tik van de klok, die uur Nà uur slaat, En nieuwe voortdringt, en ze één voor één, Eén voor één sterven laat; Als elke vonk in de vlammende haard, Vuur een poos, Door 't vuur geboren, door 't vuur verjaagd En geblust…

. . . . . . . . . . . . . . Zoals de golven gaan en komen, Komen en gaan, Den schoot van heur moeder, de zee, ontnomen Levenbelaân; Zoals de bloemenkindren komen, Bloeien en gaan, De schoot van heur moeder, de aarde, ontnomen Levenbelaân; Zoals de starren gaan en komen, Schittren en gaan, De schoot van heur moeder, 't heelal…

Toen Z ij n e stem, wellend uit diepe nacht ... Lichtend gelaat zag 'k over mij gebogen; Ik staarde in kalme, vriendlijk blikkende ogen: ‘Kom met mij,’ wenkten oog en lippen zacht. Mijn Gids had vleuglen, en op vleuglen vlogen Wij de aarde langs, die droomrig, dauwbevracht, Opglansde een wijl. Dan hoger, tot in pracht De sterrenzeeën om…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

De angst, stond op haar gelaat net als op dat van hem, we hadden niet voldoende tijd fluisterde zij, ik wil niet. Een pijnscheut schiet door 't hele lijf hij ziet hoe ze verkrampt voelt haar pijn als 't ware mee tranen raken verdampt. Ik wil niet dood, ik wil niet weg maar deze pijn is onmenselijk redt me uit deze krankzinnige hel help…

de vogels nog stil jouw liefde nog slapend onze kleine fee wakend ik keek langs je wimpers de lijn van je haren je voorhoofd de ernst in een rimpel de lach die ontstaat uit de kuiltjes in wangen je mond die die lach heeft gevangen een takje lag stil op de grond gebroken bij pogen licht te bereiken het droomde in voortijdig sterven…

ik kijk nog een keer om en zie uw assen vallen alsof ze nog even het gewijde gras willen borstelen zoals de wind doet met de fiere boom voorbij uw nu gesloten vensterruit U praatte graag en met de handen even opgeheven kwam niet alleen Goethe weer tot leven maar ook uw pijn, nooit aflatend, met vragende vingers naar oorlog en kinderjaren meer…

De stenen engel aan de Kathedraal heft zijn balans te middernacht voor die bezwijken. Het heir der luizen kraakt. De katten zeiken in kromme gangen waar geen tocht door jaagt. Gelegerd op de terpen van het zwijgen, ten voeten uit onder een schors van slaap, het strottenbloed gestremd, de schedel kaal geplukt, stinken de Hanen van het…

Hij was pas tien. Nog een en al puurheid. Onschuld. Tederheid Een lief mannetje. Altijd vrolijk. Even sociaal. Open als een zomerbloem. Dat jongetje stierf, zomaar, voorlopig zonder gekende aanleiding. Na een kort leven, maar wel geleefd aan 200 per uur. Even snel, in een paar fatale minuten, gleed hij weg uit het hier!…