Alle inzendingen over vragen

in goede dagen ik hoef dan niets te vragen…

Kleine kinderen die zijn overgeslagen mochten niet vragen…

er was dat moment onverwacht dat de niet begrepen vragen die een leven lang in haar gedachten cirkelden plots zonder meer op hun plaats vielen en alle verwarring werd orde alle vragen antwoorden klaarheid nu vanzelfsprekend in dat ene lucide ogenblik ontijdig van haar dood…

Waarom worden gedachtes gereflecteerd in vragen? Is het om zekerheid te achterhalen? Waarom bestaan wij als wij gewoon een mensheid Zijn in een universum van tijd?…

Duizenden vragen tolden door mijn hoofd, Ik stond daar maar En keek naar jou Maar al mijn vragen blijven altijd onbeantwoord...…

Grote vragen waarop kleine antwoorden passen Zo precies als deze zwaluwen die geven vliegensvlug Iemand daarbinnen houdt plotseling op met spelen vloekt en slaat zijn vleugel dicht. ------------------------------- uit: 'Raster', nr. 89, 2000.…

Mag ik je wat vragen, staat de tijd soms ook voor je stil, mag ik kijken diep in je ogen, ook al draag je een aartslelijke bril; mag ik naar je staren, ook al kijk je niet naar mij, kan ik je ook aanraken, of is de grens daarmee bereikt; wil je met mij iets gaan drinken, de laatste trein is nu toch voorbij, zal ik je daarna vervoeren,…

Ik vraag mij af te vragen Wat ik nu eigenlijk wil van jou wil ik nu niets liever dan je op handen dragen of achter op je fiets te rijden door de straten door dagen -en de de nacht- nooit meer hoeven klagen omdat jij op me wacht…

alles komt met vlagen niets is constant behalve de blijvende vragen die heb je niet in de hand. vragen komen vragen gaan maar blijvende vragen blijven bestaan.…

feite vervolmaakt, wat hij in het ziellespel durft aan te raken, te delen met z’n handen die de muzen strelen, is hij tot stomheid geslagen, schuilt achter spiegels waarin hij beeld en alter ego herschikt, likt de tijd uit wonden die hem naar het licht hebben gedragen verbaast door de maakbaarheid van de muze,wat rest zijn alleen maar vragen…

zeg me hoeveel tranen er golven in de zee vraagt ze met een zachte fluistering in haar stem zeg me hoe vaak de maan me troost bracht als ik moe van het alleen zijn was in die donkere nacht of met een warme glans juist dat liefdespaar kuste dat danste in het maanlicht ze kent de antwoorden de stille fluister van de wind schrijft…

als keien op de maag liggen mijn vragen daarbij ontlast ik ook nog traag dus komen de antwoorden na vele zware dagen…

Pap, wanneer gaan we? Weet je al wat we eten? Mag ik het kiezen?…

Wat matig bevalt... Het willen bestrijden of liefdevol dulden? Een nieuwe levenskunst luidt: "Zoek strenge verdraagzaamheid!"…

Wie ben ik voor jou om gewoon maar eens te vragen wie je bent voor mij en ik hoef niet eens te vragen naar die vraag want de antwoorden weten we allang Wie, ben je echt dat je bent maar vraag het nee vraag het Wie, ben je echt dat je bent maar vraag het ja vraag het…

Mijn ogen morsen tranen totdat de rem is bedrogen zoetjes zwevend in wolkjes slaap ook al snijdt het scherpe riet Mee die seinen beschijnen ons met Het Licht in donkere dagen Mijn grijze stopverf draait toeren Een vermorzelende molensteen Veel te veel pijn schuurt veel te veel vragen draaien…

Achter geheime heelalnevels waar de lens van de machtigste sterrenkijker zich vragend _ onwetend naar richt ziet Gods oog genoeglijk rond in de kleine vertrouwde ruimte Zijn handen verzorgen met nauwkeurige liefde de mateloze nietigheid onder het beste vergrootglas Hij die 't oneindige bestiert eert het leven binnen kruimels.…

Een jonge zelfzoeker hoort de zwevende taal door hem spreken hij scheurt papier schrijft siert krast frommelt leest daarbij het werk van lang bekende dichters zijn lichaam is roerloos _ verstomd als een wintervleermuis aan de stalzoldering binnenin hem slaan meedogenloze knuppels en slagvaardige vuisten der oosterse vechtmeesters…

Als er heus een hemel zou bestaan waarom zou er dan ook een hel zijn Was die hemel dan niet zo humaan iemand te nemen van buiten de lijn Als er nu echt een God zou bestaan waarom zou er dan ook kwaad zijn Kan die God dan dit kwaad niet aan of resideren zij in het eigen domein Als er heus een hemel zou bestaan waarom zou er dan zoveel leed…

zal ik mezelf weer verbergen gedachten die vastlopen in het harde van je lippen wanneer mijn kus blijft om niets moet ik dan de pijn op vragen kleven, niets meer geven aan de waarheid, het wachten op en nog eens opnieuw als dat niet wordt gevoeld of zal ik verder blijven dromen zoals een maan in volle dracht wanneer jij uit steeds…

Weer verbleekt de herinnering van een gezicht, weer worden straten leger, intens bevolkt met schimmen, weer verdween de ziel van de betekenis in de onbeantwoorde vragen, Weer minder bleef je de stappen trouw wat zo lichtend terugviel in het stof, opgewaaid in berouw.…

Ik moest het altijd vragen. Of je van me hield. En je zoende. Of het veilig was die eerste keer. En je zoende weer. En even later of ik het goed deed zo en je zoende, o. Je zei nooit wat, je zei het altijd met je ogen.…

Je hebt diepte leren vragen in nachtelijk duisterdwalen na grijs vergeten dagen verscheen er weer een zonderling in de met mist omgeven spiegel toverde de maan een glimlach en in brieven, nooit geschreven bekende je het verlangen naar haar in het vermogen van vergeten dwaalden herinneringen terug naar haar hart bij de kust na omzwervingen…

In het land bij de rivier volgden wij de polderroute oude roeiboten aan vergane steigers stoere knotbomen aangetast door de zaag geen nostalgie kon ons bekoren in wat wij zagen zat een vraag hoe lang nog in een droom verloren daar in de polder van vandaag hoe veel nog om er bij te horen met vragend dromen in de maag door de polder…

Avondrood verdwijnt achter duisternis, waarin lichtstipjes glanzen; zijn ze op onze aarde of ergens in het heelal?…

Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen... Veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin; de zoele meiwind wiegde kruin tot kruin vol tere bloesems, fris als lentedromen. Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen. O…

ik sterf onderaan de zon waar het afschrift mijn laatste saldo zal prijzen, modernistisch gadegeslagen door de wedegeborenen jij hoeft niet ontsteld te wezen de nieuwe tijd stemt af op vreugde, zie het aan de lente die haar intrede doet met laagjes regen en bloeiende urinerende knopjes het buigen van laagdrempelige poëzie de nederigheid…

in de verte ligt een vraag, een analyse, een keuze. T-splitsing, sla ik linksaf of rechtsaf? linksaf en ik ga naar de stadse drukte, rechtsaf en ik ga naar de bosrijke stilte. in de stadse drukte jagen we op tijd, die we niet inhalen. in de bosrijke stilte onthaasten we in tijd die we genieten!…

Wat doe je met de lente? Stap je ze tegemoet en vergezel je haar drie maanden lang door bedwelmende geuren en kleuren en bewegingen vol energie en belofte? Zoals de vrouw van je dromen naast je wandelt in de mooiste tijd van je leven? Of treed je bij haar binnen, vermeng je je met haar en word je zelf lente al is het voor korte tijd…

Die vraag bestond niet, in den beginne. Die vraag stellen, die vraag beantwoorden, is opnieuw een vraag. Om angst. Om depressie. Om geweld. Ben ik goed genoeg? Die vraag sterft gelukkig, vroeger of te laat, aan het einde van ik.…