Alle inzendingen over individu

zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in mijn roes een meeuw met mondharp de midwinter blues mijn vrijheid verloren mijn liefde gestolen mijn schoenen versleten mijn lever verrot mijn denken bedot jouw naam vergeten zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in de mousse een meisje met mondharp de midwinter blues…

nooit werden de stappen geteld anders dan om de maat te nemen van een kamer of een huis de volgende stap kan een verandering aankondigen een ontmoeting of een stapje terug in de werkelijkheid stapvoets door het leven op wisselende ondergrond stond soms even stil bij gedachten of mensen die lachten om niets dat werkelijk bestaat en…

De eenzaamheid verdraagt de stilte de binnenruimte warmt zich zacht stoort zich niet aan natte regenkilte maar waant zich veilig in de nacht daar zit de dichter met zijn idealen de wereld niet zoals de hoop geheugen dat dwaalt in verhalen moed verkregen uit zijn biotoop.…

onzeker alsof je vertraagd op te zware vleugels gaat en elke slag in alle vezels raakt pijnbewust en moeizaam bewogen behoedzaam alsof je gewaagd een verkeerde weg inslaat en elke stap zes prenten achterlaat doelgericht en beraamd gelogen ongeremd alsof je behaagd het hart zijn slagen laat uit elke zin de eigen vlammen praat aangezet…

In het museum der Huiselijke Gezelligheid zag ik de beroemde scherven. Maar toen ik naar de Moeder vroeg keek de suppoost mij ernstig aan. Die is tijdelijk uitgeleend, zei hij. Ik kwam in de zaal van Steeds Dezelfde Dromen. Ik rook daar de geur van een vergeten soep in een vitrine voor het raam, en op een rotan bank zat het bezoek dat even…

Hoog, op de bergtop, rijst de kleine kluis, Uit groenend hout en mossig riet geboren; Door spar en lork vaart een zacht gedruis, En wie daar zingen, doen een loflied horen; Vrij dartelt om de hut de vale muis, - Het dal ligt in de gloed der zon te gloren, Maar in de grauwe pij, voor 't houten kruis, Ligt de eenzame, in geprevel als verloren…

Wat ooit verwarring was in vroegere seizoenen en nu als zielsverwantschap door deuren gaat neem ik mee in een lentebewonende brief met alle eenvoud daargelaten bewaar ik kerstspullen op een vliegend tapijt verkoop ik mijn dromen aan de zon.…

De boomklever is een specht. hij hecht zich aan de stam, tikt braille in de lucht. Alles kleeft. Geen landschap onschuldig. Armando, ho! Bespieder gesignaleerd. Een dier is mechanisch. Ik, gecalculeerd in liever kijken. Rikketik, bis! fluistert mijn hart. -------------------------------------------------- Uit: 'Goed volk', 2004.…

Waar anders dan in ons eigen landschap doorwoelt het innerlijk, de zachte gronden voorzichtig strelend, ongeduldig klauwend op zoek, op zoek naar verborgen schatten waar hun schakels langs wel duizend wegen aan het bereikbare van ons verlangen stonden klinken vertrouwde melodieën uit de diepte, de kloppende kadans van ons wijze hart met…

Een handwijzing verder dan een voetstap groot is sluimert de wil te blijven hangen in de aanraking je lief te hebben voor het schamen de eindstreep haalt een handwijzing eerder dan mijn voetstap groot is een handwijzing verder als de omhelzing je verlamt de aanraking een feit is zonde bloeit in duizendvoudige kleuren een handwijzer…

Zochten wij de maan zagen wij de sterren zochten zij de stenen hun stenen hun ster Zijn zwijgen de wind zijn twinkelen zijn stem deze maanloze nacht zijn stilte zal de onze zijn Stenen tranen op zijn eeuwig bed behoedzaam neergelegd Blijft hij eeuwig boven staan Timo was zijn naam. ------------------------ uit:'Roodvocht', 2003…

Ik moet het los laten ja dat is het beste ja het leven gaat door ja gisteren ging goed ja vandaag noppe nee het ging niet f..k nee ik kan het niet aan nee ik wil het wel maar nee weet 't gaat niet lukken dus.... ik laat gewoon niets los, neem me voor dat ik gewoon mijn eigen weg ga met jou in mijn gedachten mijn soulmate…

Ik zeg u, hoed u voor zijn tong scherper dan de schaar van een kleermaker die door loden stoffen glijdt snijden zijn woorden uw vers aan flarden en likt hij zijn lippen vast voor het volgend commentaar op het slipje van de meid of de dwerg in ’t boudoir.…

O nachtlied van de eenzaamheid noodlot leidt naar droeve wegen hemeltergend zijn de angsten die uw God mij heeft gegeven duister wurmt zich door de nacht een woord raakt blind, door mij geschreven ik poog en tracht, probeer steeds weer woede en angst, ze doen mij beven O nachtlied van de treurigheid ik beschrijf, vertaal, mijn ongerief…

mocht ik ooit je naam vergeten en je tranen aanzien voor een lach weet dan dat ik heb geweten dat jouw gezicht naast het mijne lag…

hij glijdt weg bijna ongemerkt zonder sporen van herinnering geen besef van dan alleen nu telt heel even…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

Wat doe ik met mijn leven? Uitstellen. Ik denk lang en diepzinnig na, stel dezelfde vraag, krijg hetzelfde antwoord en denk weer na. De zon komt op, een merel zingt. En als ik het nu eens niet meer uitstel... denk ik. Die gedachte is onverdraaglijk. Er schuift een wolk voor de zon en in de verte slaat een klok - ik stel mijn vraag,…

Wat zijn/waren jullie? Wie zijn/waren jullie? Waar zijn/waren jullie? Hoe zijn/waren jullie? Hieruit maak ik op, dat jullie altijd aanwezig zijn dus steeds in mijn omgeving verblijven mijn gedachtewereld als maar bevolken hier kan ik van medemens spreken leef ik dan met jullie in die grote kille wereld waarin ik geen afstand wil doen van…

De grenzen van het territorium heb je niet zelf zo uitgedacht er was ratio zonder opperwezen en gevoel zonder verstand je begon ergens te wandelen zag een oude pop in een sloot vroeg officiële papieren aan voor het nieuwe huis dat vol met water stond naast kleurrijke schilderijen bracht je woorden in beeldentaal je herkende het grensgebied…

(de traagheid van het onvermijdelijke) ze volgt de ogen van de wind wanneer het regent op zijn rug hij deelt verhalen als het meest nabije in hoeken van vreemde huizen ik hoor haar gaan en graaf de maan uit ze is de nacht, de schaduw waaruit het licht kinderen baart dichter bij de waarheid en liefdeswoorden die de stilte…

Wie ben/was ik? Wat ben/was ik? Hoe ben/was ik? Welke rol speel/speelde ik? Een hele opsomming ligt in mijn levenslijn in dit alles altijd evenwicht te creëren goed te weten welke rol je op welk moment moet spelen rust en uitgebalanceerdheid zijn daarbij aan te bevelen de vele facetten, die ik in het leven doormaakte gaven de kracht, dat…

hij heeft een goddelijk geloof in zichzelf als dichter maar als mens is hij als u een twijfelaar... een zeiler laverend tussen bakens kwetsbaar als het wankel bootje in de branding van het bestaan hoe anders de dichter als dichter die houvast vindt aan lettergrepen en verzen schrijft op de fundamenten van het geloof in zichzelf…

Ingetogen tonen vermagerd door de nacht schaduwen van brak licht drijven mee op het ritme van een onmerkbaar gevoel in de wachtkamer van leegte waar de drukte van de ochtend wacht. Een voorbijganger is onwetend immers gehuld in nachtelijk koel ’t gezicht verborgen in een waas van blauw een geboorte gloort als een zoom langs asgrauw. Een…

Geluk zit in de kleine dingen, geluk zit in een zucht, geslaakt van opluchting, geluk zit in ’t minimale, geluk zit in weinig, geluk zit in niets, behalve in een glimlach. Geluk zit in een hoekje klein weliswaar maar als je oplet, dan zie je dat minimale kleine stukje geluk, tenminste daar!…

Wie de rust zoekt in zichzelf Kijkt niet naar anderen Die zijn immers rusteloos Wie de rust zoekt in zichzelf Kijkt naar binnen ipv naar buiten Wat je van binnen voelt zie je niet altijd aan de buitenkant Wie de rust zoekt in zichzelf Droomt over morgen, maar beleeft het vandaag Wie de rust zoekt in zichzelf Snapt niet wrom anderen…

Onder een grijze massa zinspeelt een roerloosheid van welbehagen vluchtend naar de velden huilend van angst verwilderd van verwachting snakkend naar verlichting verreweg hangt een droom dansend op de asem van de zon lost op in het niets hij huilt de regen kwam in veelheid van overvloed en voedt het glooiend land verkoelt zijn aangezicht…

Ik ben een duisterling geworden in zwijgende stilte van jouw dromen ver weg op het eiland in woeste zee voel ik soms jouw verlangen in ochtendgloren strijk ik de plooien van mijn overhemd weg opgewekt, goed gehumeurd, en renteloos beweeg ik stilte naar gedroomde bergen maar die zijn er niet op het vlakke land van jouw onbeweeglijke, stoute…

Wat hij ook twintig winters is geweest, nu is hij heer en meester van het bad, schoont tafels, zet de stoelen recht, veegt blad. Maar dat is nog het minst. Zijn werkelijke taak ligt hogerop: hij jaagt de vogels naar het zwerk, wijst met gestrekte arm de berg terug, de zon terecht, terwijl een rilling door zijn lijf heen trekt. Zo…

Net als ik zeg: er is niets meer, ik ben niets meer, hoor ik wat. En het begint weer helemaal opnieuw: daar heb je mij weer. Als ik het zelf niet was, help jij mij dan zeggen wie ik ben. ------------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 2010.…