Alle inzendingen over troost

Daar ligt zijn troost, zijn lust en elke zondagmorgen wil hij daar als eerste zijn. Hij wil de eerste klanken van het orgel horen; hij wil getuige zijn hoe het koor opnieuw geboren wordt door het binnenkomen van de zangers, één voor één.…

Ontwaken en opstaan, het zal wel moeten Je bidt om moed en sterkte voor deze dag Je put troost uit het feit dat je weten mag Dat God er is en dat Hij je wil begroeten.…

’s Avonds in de betonnen stad waar de wind onze namen fluistert murmelt een lied in zachte zangstemmen en sluit ik de dag weer toe Kleine kinderzieltjes zweven vrijelijk in de innerlijke ruimte en verhalen van tierelantijntjes in de jeugdige sprookjes die zij kleuren Ze geven troost aan beide zijden van het bestaan die ons soms onaangenaam…

riekend wier alle flessenpost razend schuim klonters taai teer en teken met braakhout van dromen verzadigd zijn naam in hart natzand waar vloed niet meer komt en je voetstappen een spoor vormen voor dit kind in je hart genesteld in je ogen met elke huivering wankelmoedig taal verloren en niemand die nog adem heeft of woorden van troost…

rosanne huppelt om mij heen en vult de hof het hoofd het hart met prille vragen zij wil als thomas weten onverhuld wie hij is die nooit meer op komt dagen een worm begint weer opgewekt te knagen: mijn wenteltrappen monden niet in licht, mijn vensters zijn al jarenlang beslagen mijn summa heeft een vederlicht gewicht een schrale troost: ook…

iedere ochtend weer de angst voor lawaai, geluiden, chaos m'n kind iedere ochtend weer stel ik je gerust en zeg dat het wel beteren gaat ook al weet ik dat de wereld niet veranderen zal drukke wereld, reik haar toch de hand jouw wereld m'n kind, is wat anders, maar toch zo de moeite waard ik geef je kracht en troost…

Ons leven is en blijft in handen van God Een troost, dat Hij ons leidt van dag tot dag We mogen weten: Hij is begaan met ons lot God onze Heer, zij geloofd met diep ontzag.…

Met een glimlach Geliefde troost, of een toren ontucht. Op het tapis plein, naar het bed, Stapt zij zo zacht dat ik denk: Het einde is nabij. En onbeslapen. (Op het gazon de dauw doorschoten eikels. In de vazen de rozen nu. Hun luchtjes Tergend in tapijten, dekens en gordijnen.)…

Ik ben die ik ben zo geworden en verwen of ontwen mijzelf tussen het komen en gaan Tijdens een moment dat ik word gezien of als ik met jou ben begaan ik troost me als ik me van een herinnering bedien (als ik de dag van morgen nog niet voel, laat staan dat ik in mijn gisteren jou of jou nog niet herken) jij en jij en ik komen en gaan…

je, ze vertrouwt je, ze houdt van jou Je weet dat zij de ware is als ze achter je zal staan je zal steunen in het leven en in moeilijke tijden aan je zij zal staan Je weet dat zij de ware is als je uren samen kunt praten zonder ooit verveeld of uitgepraat te raken Je weet dat zij de ware is als zij jou een glimlach kan geven als ze je zal troosten…

Hij is de gele trilzwam die de oude iep langzaam uitholt Zodat het ieder uur een beetje meer sterven mag De bladeren die van de bomen waaien zijn geel nu hij ze weer heeft teruggenomen omdat hun vermoeide takken ze niet langer meer dragen konden Hij schijnt met een gele zonnestraal de kamer van een stil rusthuis binnen om zo wat troost…

Ik zing een treurig lied, een lied dat geen troost biedt, maar ik ben de meeste woorden vergeten. Ik zing het refrein twee keer om dat goed te maken. '....Laat nu de lijster zwijgen, ....Laat de linden stokken in hun knoppen.' -------------------------------------- uit: `Meer dan reddingsvesten', 2015.…

ze hebben me gemold handen die met vingers water van de muren haalden hebben ze gepolst armen die mij troostten verhangen in een loos gebaar ze hebben in mijn schouders de wereld overhoop gehaald ik schuur mijn borst en rug tegen de muur om mijn verloren greep te laten dagen uren weer te delen met mijn cel ze gaan me monddood maken…

Ellendig al me' leven, zonder oost of troost: van iedereen verlaten en verraân, voortaan, waar wil ik me gaan lopen, om de liên te ontvliên, die, zegezingend, zoeken mij die hals onvals te kerven, die de leugen hun, te leed, verweet?…

Die alles troost en laaft, verzucht, bezwijmt, ontverft! Die alles ondersteunt, geraakt, o mij! aan 't wijken. Een doodse donkerheid komt voor zijne ogen strijken Die kwijnen als een roos die dauw en warmte derft. Ach wereld, die nu al van zijne volheid erft: Gestarnten, Engelen, met uwe Hemelrijken, Bewoonderen der aarde, ey!…

schuimkoppen rond de mond dan verlangen we naar wachters op de muren om te schuilen tegen hun kloppend hart als buiten licht en duisternis elkaar bestrijden angst zweet dat uitbreekt in het wanhopige lichaam uitgeblust komt tot rust aan de zoete kust met haar oneindige vrije horizon waar zee en lucht elkaar lijken te raken troost…

Wat een troost om dit te mogen weten Dat Jezus het licht voor ons wil zijn In alle blijdschap, maar ook in pijn. Dat er licht mag zijn in onze ogen We elkaar mogen zien en begroeten Ook in liefde elkaar zullen ontmoeten. Jezus wil ons leven verlichten Hem mogen we volgen op onze wegen Hij is ons altijd nabij met Zijn zegen.…

Wat een troost om dit te mogen weten Dat Jezus het licht voor ons wil zijn In alle blijdschap, maar ook in pijn. Dat er licht mag zijn in onze ogen We elkaar mogen zien en begroeten Ook in liefde elkaar zullen ontmoeten. Jezus wil ons leven verlichten Hem mogen we volgen op onze wegen Hij is ons altijd nabij met Zijn zegen.…

Ik probeer je met man en macht woorden van troost te bieden, maar lieve schat, ik ben Superman toch niet! En ik ben al helemaal Rogi niet!... Wel een ander en een ander vol werkzame magie, maar nee, ook Batman niet! Spiderman natuurlijk wel, maar dan verkleed.…

trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel en wat te doen met haar vader die - op de bank naast de kanarie -waar zíj altijd mee sprak omdat ‘t met hém niet kon - bij herhaling kreunde - waar ben je nou toch en wat moeten we nu… en hoe zij geen woord van troost…

In kaarsjes die voor hun herdenking branden zoeken wij bij U om troost, steun en licht goede Vader, hun naam staat in uw handen geef aan hun dood een nieuw gezicht!…

In de dierenzaak zat ooit een prachtige papegaai, waarnaar ik vaak door de ruiten heb gekeken, als een ware vorm van troost. Ik keek altijd diep in zijn mysterieuze ogen, zoet helend als taaitaai.…

En wij, die uwe gaven eten, wij rusten in uw blijde haard, en zien, ons leed bijna vergeten, uw hand die stil de kruimels gaart; en slapen in uw tere zorgen, en raden niet, hoe troost-gewijd, gij, voor u zelf misschien verborgen, van lijde' een béetre liefde zijt.…

De vrouw die moeder troostte Wilde dat ik salie brandde. Daarmee werd ons huis ontsmet. Ikzelf wilde dat vader kwam Om te spelen met de trein Het rijpen duurde me te lang. 2. Die donderdag erop Trokken ganzen over een veld Grijze vogels in een roze lucht. Een man strooide er met as. En zei luid vaders naam.…

licht van het liefdesvuur, een warme mantel door velen werd gedeeld het herkent het sterven zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen tegen de schaduw aan te vleien, niet gesmoord door twijfel, maakt het objectief, het pad alleen te gaan over een naakte bladzijde van het laatste hoofdstuk, daarin wacht de troost…

begon ’t kwam toen eeuwen later als troostend Pinksterbron ’t Mocht mensen inspireren in Woorden opgeschreven opdat wij mogen leren hoe wij toch moeten leven Als harten open gaan zal Hij Zijn werk beginnen ’t doet ons dan verstaan hoe Jezus te beminnen ’t Zal een dreiging vormen voor wie de Zoon ontkent ‘t bouwt op eigen normen de Troost…

Ik werd dichter van troost en genoopt in een doolhof vol woorden te wonen. Ik was poëet en douanier, bewaker van grenzen en mensen die eindeloos zijn. Ik was dichter voor jou en voor mij, de iks waren blij en de jij's meestal vrouw. Dichter was ik naar eer en geweten - mijn fouten incluis -.…

hechten aan de schaduw van verloren tijd, als die zou bestaan decennia las ik elke verwondering in spiegelschrift, onomwonden, deels vermomd door onvolkomenheid gesmoord in eigen twijfel maakt het subjectief, gegrift in hersencellen, een weg om alleen te gaan over geleefde bladzijden van een nieuw geschreven hoofdstuk, waarin troost…

voor de mensheid tracht te behouden in liefde vertolkt Eenzaam maar niet alleen als allerlei drukte nabijheid verhinderen ondanks het lichamelijk van elkander gescheiden zijn bewust van ' t gevoel verbondenheid Als hij allerlei herinneringen in zich levend voel worden de aardse dampen, de woeste zee met in ons gevoel de trooster die troost…

Het licht kan enkel stralen waar wij ook vrede zijn: de blijdschap willen delen en troost brengen bij pijn. Dit pasgeboren Kindje dat zelfs geen wiegje had werd door wat arme herders begroet als grote schat. Zo wil God bij ons wonen in schamelheid en nood en zo straalt door het duister opnieuw het morgenrood.…