888 resultaten.
Mijn vergeten land?
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 69 Wisselend licht scheerde
langs de stadsrand, over
horizon van waterplezier
van een gastvrije waterland,
verworden tot een zanderij,
het fijne zand stuift over het
speelkwartier, de lege ramen
op de kade staren blind over
een woestenij, het vrije zicht
voelt zich verraden, afgegleden
naar een andere tijd, achteloos
gaat de wind er…
Mijn Alentejo (P)
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 40 De kurkeik heeft tijdelijk
z’n basten afgelegd
diversiteit in andere
vormen, tot in de halskraag
van de Taag. De Fado
heeft hun God verdrongen
in nauwe straten wordt
geen psalmen meer gezongen
kleurrijke transformaties naar
het levenslied, waarnaast de
mensen hun Godshuis bouwden
soberheid van welbehagen
in een mediterrane habijt…
Afgifte goederen
gedicht
4.0 met 3 stemmen 1.576 Zeven kraaien bij een dooie meeuw
drie advocaten bij een koffieapparaat
oude aantekeningen voor een pleitnota
tussen de contracten en de uitgeprinte e-mails
in een map
ik kon niet slapen vannacht
en ik stond op om nieuwe aantekeningen te maken
de lucht betrekt, de zon breekt door
en er barst een regenbui los
een bordje 'afgifte goederen…
Het dorp
poëzie
3.0 met 16 stemmen 6.780 Een vleermuis aan de nacht
hangt niet uw adem aan een vreemde adem
zo gij dit beseft het dorp
en de mensen nacht'lik huis aan huis
één licht - wellicht bij de pastoor -
en langs uw weg een late koe
In de wig van weg en stroom
is van de leegte zo het dorp
alsof 't een boot was die maar voor korte tijd
op anker ligt
Om het staketsel kletst…
Van oude kerken als kreuken in hun heuvel
gedicht
4.0 met 11 stemmen 3.653 Van oude kerken als kreuken in hun heuvel
kende de klankenverliezer het gebed. Een klamme
echo een akoestiek een gesuis dat ragfijn geel
onophoudelijk de muren in rinkelt.
Van oude kerken waar schellend zijn stem
voor de adem op fresco's een sleutel vroeg
herhaalde hij het bezoekuur. Een vraag brandde
in des klankenverliezers koudvuur en nu…
Ode aan het huis
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 400 als zachte armen in omhelzing
zo is dit huis mijn tweede huid
zuiver als het witste licht
spelen kinderen met het kleine weinige
in hoopvol klarende kleuren
als een groot verrukkelijk geluk
het huis…
Mijn opgespoten land?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 40 Wisselend licht scheerde
langs de stadsrand, over
horizon van waterplezier
een gastvrij waterland,
verworden tot een zanderij,
het fijne zand stuift over het
speelkwartier, de lege ramen
op de kade staren blind over
een woestenij, het vrije zicht
voelt zich verraden, afgegleden
naar een ander vergezicht van
blokkendozen, moeiteloos…
Nippon USA v.v.
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 45 - hedendaags klankdicht
voor immigranten
uit de Nieuwe Wereld
ter kennismaking
met de mysterieuze
keelklanken van Nippon -
Nippon Honshu Tokyo
Kyoto Yokohama
Hiroshima Nagasaki
Honda Fukuyama
Kawasaki Fukushima
Kobe Okinawa
Osaka Hokkaido
Sapporo Fuji Yama
- - - - - - - - - - - - - - - -
- hedendaags klankdicht…
Geboortestad
poëzie
3.0 met 6 stemmen 1.817 Is dit mijn stad? De welvaart is voorbij,
De schepen liggen rottend in de haven
En door het touwwerk vliegen zwarte raven:
Het is gedaan met vloot en visserij.
Waar is het volk van dit verlopen tij?
Men zag het vroeger langs de kaden draven,
Het is vergeten nu of reeds begraven,
Prooi van zijn laatst, onheelbaar averij.
Voorgoed gedaan…
Licht
gedicht
2.0 met 49 stemmen 21.562 We wilden licht meer licht
we kapten de boom die in zijn eigen reiken
ons verlangen in de weg stond
de boom kreunde kermde kraakte
zijn laatste vezel scheurde
en met een razend suizen van zijn blaadjes
sleurde hij zijn leven neer
de wind die hem bespeelde
week geschrokken uit
eindelijk hadden we licht in de kamer
in dat licht keken we elkaar…
Amsterdamse grachten en het milieu!
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 130 De Amsterdamse grachten
worden zo groen als gras maar kan zijn
weg met de autogebruikers, parkeerders
weg met de alcoholisten, de ‘blowisten’
weg met de seks-werkers en gebruikers
de Amsterdamse grachten
worden zo schoon als schoon maar kan zijn
flanerend met je liefje, je moeder of kind
fantaserend over nu, vroeger of later
feestend…
Ontpoldering?
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 173 Er rijdt geen bus meer naar de polder
of van de polder naar de stad.
Het loonde niet, aldus de folder
en daardoor staat de boer schaakmat.
Hij leeft er in zo’n boerengat
en briest: “ dit is je reinste kolder.
De politiek doet ook geen spat
en ‘k voel me als een snoek op zolder.
Want zonder openbaar vervoer
verdwijnen onze jonge…
HOEVENZAVEL
gedicht
2.0 met 18 stemmen 5.954 Men opent een raam en zegt Ziehier de wereld.
Men bootst het wonen na in tal van talen.
En het dorp wordt een stad en de stad
de wereld, als ging de hele wereld in een straat.
Soms staat men voor een horizon als voor een hek,
maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld
die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká,
naar al dat elders…
Tot zulk een grootheid zal Amstelredam nog komen
poëzie
3.0 met 20 stemmen 3.898 Sonnet
Tot zulk een grootheid zal Amstelredam nog komen,
Dat zij in treflijkheid zal overwinnen Rome:
In deftigheid van raad, in mannelijk geweld,
In orelogsbeleid, en machtigheid van geld.
Dat haar geblazen faam zal snorren door de wolken,
En dreigen met ontzag de wijd gelegen volken,
De geel' en zwarte Moor, de Turk en Perziaan,…
behouden huis
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 83 wonen in een kasteel
met voor iedere vlucht
een opgehaalde brug
alleen de kroongetuige
van het water onder de
oude brug dicht met kroos
van donkere wakken geweken
om daar lang herinneringen
vast te houden verdiepen
of in de traag schemerende
watervliezen te verliezen
thuis komen achter gesloten
muren met kleine vensters…
Antwerpen, stad aan de stroom
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 64 Een tikkeltje aamborstig bewoog ze zich voort, dag na lange dag,
desondanks toog ze bij elk ochtendkrieken weer monter aan de slag,
het metrosysteem had met haar metabolisme geen erbarmen,
en de trams kronkelen als wormen door haar darmen,
veel meer hinder ondervond ze van het stinkverkeer, dat haar soms bijkans de adem benam,
zoals een statige…
Het straatje
gedicht
3.0 met 19 stemmen 6.428 Kom in deze straat, de laatste straat,
en ga van huis tot huis. Kom binnen,
loop alle kamers door. De weg is smal,
het dek van zand, de gevels zijn gestut,
de panden krot verklaard. Hier wonen
goede mensen, elke stuiver wordt gespaard.
‘Dit is ons straatje, om ons heen wordt slechts
verladen en geraffineerd, hier wonen wij,
met…
Rotterdam
poëzie
3.0 met 19 stemmen 3.770 Te Rotterdam ben ik geboren
onder de adem van de Maas
en liep in mijn eigen stilte
te midden van het straatgeraas.
Van zwaarbespannen sleperswagens
ben ik er passagier geweest.
Door heel de stad heb ik gezworven
maar aan de kaden toch het meest.
Daar lag aan de stoet uit aller streken
de klipper en de keulenaar,
het driemastschip, zijn tuig…
Herbeleving
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 106 als klein jochie uit de stad
woonde ik vanaf mijn zevende
tot bijna mij elfde levensjaar
zeer tevreden en onbezorgd
in een klein bergdorpje
als de lente was begonnen
vond je overal op de weilanden
resten van de baard van Koning Winter
sneeuwklokjes waren de voorbode
van ‘s voorjaars volle bloemenpracht
sleutelbloempjes, vergeet-mij-nietjes…
Achterland
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 93 Serieus verliefd op het achterland
dromend over een vreemd soort geluk
alleen de maan boven de velden
aan de binnenkant papieren uit verleden
krijgt het winderige eindelijk bestemming
gelukkig dat vlinders geen dromen hebben.…
Bekocht en verknocht
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 120 Destelbergen,
Aanleunend bij Gent,
Zoekt er soms vertier,
Maar voelt er zich …
Bekocht.
De Dampoort voorbij,
Alle poorten voorbij,
Stroomopwaarts
Naar de bron
Die je hier bond.
Je geraakt eraan …
Verk(n)ocht.…
Stadsklokken
poëzie
3.0 met 12 stemmen 3.222 Een laatste roep der donkre stad verzonk,
Het zwijgend water wiegde gouden spranken,
Nog poosde een late lichtschijn bij een kranke,
Bij zure arbeid, of een zoete dronk.
Toen galmde de verlaten stad en schonk
Een donkre stroom van volle bronzen klanken
In mijne open ziel, - ik boog tot danken,
Toen 't dreunend antwoord in een cirkel klonk.…
Torens van babel
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 114 ik heb ze
zien bouwen
de torens
van babel
maar niemand
was er ooit thuis
zij kozen
voor muren
in scheiding
van wolken
hebben geen
buren genaast
wel haast
om elkaar
te ontwijken
nooit mocht er
iets van enige
warmte blijken
er waren
slechts blikken
uit donkere ogen
die een schuw
contactvermogen
lieten zien
talen zongen…
Zwart-wit
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 87 De kleuren
trekken weg
uit dit jaargetij
Herfst
van lange duur
dit jaar
Winterwolken
staan op sneeuwen
wind jaagt over paden
Wij maken sporen
in verse sneeuw
niet vrij
van fantasie
zie ik in deze tekening:
een rad-van-avontuur.…
Verenigd gekneld
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 80 Destelbergen, verenigd, gekneld
Tussen snelweg en klavertje vier.
Auto’s razen en snellen voorbij.
Zij blijven er niet bij stil staan.
Wie wel de afrit neemt, daalt af
In Destelbergen of Heusden,
Wat maakt het uit?
Je komt er niet uit.…
Lelystad
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 93 Je hebt van mij gewonnen!
Voordat ‘k hier kwam,
kon ik je niet goed plaatsen
maar nu ‘k er jaren woon,
moest ik me wel onthaasten:
ik zag jouw duist’re hemels, roze zonnen,
zoveel in jou gevlogen,
mijn leven flink bewogen,
driftig gedraafd op dreven,
mijn zoon jou afgegeven.
In jou…
Soerabaja
poëzie
4.0 met 10 stemmen 1.510 Onder de bruggen van Soerabaja
slingert zich donker en diep de rivier,
en door zijn straten, en door zijn stegen
wringt de verdichting zich van het vertier.
Driftige motors, versleten karossen,
bellende trams, een bestendige drom
van al wat ratelt beweegt langs de wegen,
en komt langs andere wegen weerom.
Daar tussen door gaan de plechtige…
Erasmus, een hartenkreet
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 175 Waar ik mij goed voel
ben ik thuis!
Desiderius Erasmus…
Eigen weg
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 141 We kiezen
onze eigen weg
recht of met bochten
We zijn
onbekend, soms
met wat we zochten
We schrikken
terug bij kruising
scherpe bochten
Dé weg
voert ons
naar schone oorden
door zon beschenen
kilte en kou
buitengesloten
Te gek
voor woorden.…
Aan de rand
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 102 Aan de rand
ergens ten velde.
De torens van Gent
prikken mijn aandacht
steenvast op de stad.
Zij wenken: “Kom terug!”.
Het spel van zon en schaduw
belicht telkens weer opnieuw
haarden van herinneringen.
De stad ontplooit zich.
De torens blijven wenken.
Als vingers tikken ze mij.
Engagement en eigendom
weerhouden mij verder.
Getikt…