Alle inzendingen over eenzaamheid

Er was licht die nacht de maan vol, er koerden duiven er was sprake van een onstuitbaar beven Beneden op het kanaal bij het San Marcoplein verstoorde een gondel het trage golven de gondelier roerde zich vooruit Het opende een rij van vragen van waarom nu en waarvoor Een boodschap van de goden van de oude dagen Waarom juist ik hiervoor wakker…

Laat je heldere licht toch schijnen zo'n helder licht dat straalt laat het zonnetje niet verdwijnen in het leven waarvan je baalt Vrouwelijk schoon kan je bekoren maar je bindt je aan geen één je leidt je leven naar behoren maar ik moet zwijgen, anders ga je heen ik wil je zo veel dingen zeggen wat ik denk en wat ik voel ik heb geen kans…

Het ritme van het leven wil ik horen in klanken van muziek maar dat is me niet gegeven want ik, ik hoor ze niet. Een menuet van woorden zijn dansende letters op papier o kon ik het maar verwoorden echt mijn doofheid is geen plezier. Een blijvende stilte is mij omgeven en moet daarmee nu verder leven want mijn oren willen niet meer horen…

Als ik je zoen Is dat voor even, deelbaar door de tijd Luister ik, fluister ik Verlang naar je lippen en kijk Achterom Hoor ik stappen, grind en Het slot van een fiets Mijn gevoel domineert Verstand is zwak Ik weet dat wij niet bestaan Zeg dat ons Ons niet is De zoen brengt ons samen Weten dat dit slechts voor even…

Des avonds rond de stond van elf, wanneer de crisis van de dag is weggezonken en poppendame alsook sponzenheer van de t.v. naar hem niet langer lonken, omdat zijn echtgenote, afgebeuld, die krocht van lol heeft uitgehypochonderd en met haar zooi naar boven is gezeuld, naar die verknoeide uithoek van hun sponde, en hij voldoende aangeschoten…

Het Waterhoentje Aan de Korte Prinsengracht stond een vrouw die eens mooi moest zijn geweest Aan haar zwaar verzorgde uiterlijk zag ik dat ze dat nooit had kunnen vergeten Ze keek verbeten naar beneden en gooide met veel kracht grote stukken brood Op het ijs vastgevroren en wanhopig zat een waterhoentje Midden in een kring…

Op de eerste stap in een ander jaar, nu moederziel alleen, zonder haar, rijplicht omvat de keel van mij en het bevroren land, het is niet zo dat de steel van de blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween…

Wachten tot de mist verdwijnt en de zonnestralen mij bereiken zodat mijn dromen beginnen te leven Wachten tot mijn schip een haven bereikt hopende op een welkom dromen over het einde van de eenzaamheid Wachten tot een zucht van liefde mij aait mij weer tot leven brengt als was het een kus van een fee Wachten tot ik al die liefde delen…

Te lang al zonder liefde Te lang zonder besef Te lang al loopt hij doelloos Met zijn ziel onder de arm Te lang om te beseffen Dat ’t normaal niet zo hoort te zijn Toch wetend dat ie wat mist Te lang, met de ziel onder de arm. Te kort duurde de klap, de voorbereiding ook Te kort duurde ’t besef, dat waar ie eindelijk voor koos. ’t…

NCRV's Man bijt hond bracht tot nu meestal geen enge eenzaamheid in beeld zoals die club doorgaans ook geen codes schond Wie ervoor open staat niet bang en jong van geest levenslang al in de slag en altijd overal gewoon gesjeesd zegt waar het precies om gaat we zien ons uiteindelijk allemaal soms wel wat knullig sentimenteel lief terug…

Geen kaarsen voor mij vandaag: ze zijn hun vlammetjes al lang verloren Geen arm om me heen die me even wat warmte kan geven Geen lieve woordjes me toegefluisterd gewoon omdat je er niet bent Dit wordt de meest eenzame Kerst overladen met pakken vol verdriet Vrolijk Kerstfeest!…

Om het leven te begrijpen in het geheel of in stukjes is zeker niet af te lezen aan de gestelde eisen van zo welke opgeschreven. Doe geen moeite om het begrip leven kan ondefinieerbaar wezen maar in de luwte van ons bestaan ondervind je in stukjes of in het heel dat het begrijpen van het leven maar door weinigen wordt gedaan…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

Dwalend in deze wereld doe ik mijn best opzoek naar de vuurtoren Het baken in oneindigheid toen ik droomde wist ik dat het echt was Waar jij bent is een vraag ik zal zwemmen tot ik je vind tot het raadsel een antwoord is Hier ben ik verdrinken zal ik niet zoals het vraagteken zijn masker af zal zetten…

ijzig giert de wind door stadse straten afval schuurt langs muren verdwijnt uit het zicht van gedoofde winkelramen een dakloze vrouw ziet met lede ogen de geest haar fles verlaten verbogen, schuifelt ze door stadse straten zal er nog plaats zijn voor haar?…

Een weg, geen uitweg. Ik, eenzaam en alleen. Niemand om me heen. Verdriet is het enige wat ik nog voel. Dat is mijn gevoel. Het is donker ook in mijn hoofd. Al het vuur, ook in mij, is gedoofd. Een weg, geen uitweg.…

We zaten op een bankje aan het water: Jij, ik en die bolle. Met wie je nu naar bed ging. We hadden elkaar niet bijster veel te melden, (verschillende ideeën, andere helden) En alleen wat wiskunde betrof, Zaten we echt op een lijn. We zaten op een bankje aan het water: De zon zweeg, het werd vroeg later, En ik dacht: Een paar zeemeerminnen…

Ik huil, ik huil bij elke vlok ‘k Zit de stilte te ondergaan, de kilte trekt door mijn voeten naar omhoog Waarom ben je niet hier om samen de sneeuw te eten die valt om alle scherpe randen te lenigen. Geluiden zijn er, maar niet echt storend, echter, vlok na vlok dreunt neer en overstemd mijn gesnik … Waarom.. waarom ben je niet hier…. Tranenvries…

Op retraite in Sint Nicolaasga was het al niet stil genoeg thuis brak ergens diep de sluis Onstuimig stroomden mijn woorden onomkeerbaar op internet velen die zich met gram stoorden Ze wijzen me vol woede en ergernis af met etiket deugt niet die zal bloeden zodat ik ook daar nu alleen sta Niemand geeft thuis nemen ze op ik krijg ruis…

Kleur van Ziel Vult de dag, Tot schemering inzetbaar wordt Voordat iets wordt gezegd Wordt glas na glas gevuld En al het leed dat er nog was Is in benevelen gehuld…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

Waar is de ochtend en het voelen van de avond het opblinken van mijn blos. Vanzelfsprekend is de nacht waarin wij slapen naar de sleur van weer een dag Waar is de melodie waar is het koor, en het crescendo Aahh oouii! Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten. Waar bleef het laven aan elkaars steelse blikjes de vallende…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

Wat moet ik zonder Iemand om mee te leven Geen minuut en geen seconde Kan ik iets aan een ander geven Met een gevoel van eenzaamheid ga ik door dit leven Dit is nu mijn strijd Juist door verlangen gedreven Zal ik wachten op jou Hopend dat je dit niet zou vergeten Later wens ik dat ik wou Dat je dit eerder had geweten Straks beginnen…

Ze huilt, grient en jankt om de tijd die ze in een eng appartementje met haar oervervelend ventje nu al dertig jaar slijt. Weggeëbd in vergetelheid zijn de plannen met haar tentje heel alleen voor nog geen centje te reizen in de wereld wijd. Kunstmatig gepaard en kinderloos heeft ze geen vrienden. Ze zijn zoek doordat ze voor die Brusselaar…

Een groene zee Vult mijn blikveld Harsachtige geuren Dringen in al mijn Openstaande poriën Waardoor mijn rust Eindelijk wederkeert Dan vervaagt Alles tot een Ondoordringbaar Duister als een deken dat Mij beschermt tegen Het onbekende van Een verloren wereld Vallend of zwevend Beweeg ik voort Richting de eindige Treden van de wenteltrap…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

De vlinders verdwenen Maar de geuren bleven hangen In een vacuüm van Het verleden Geuren zoet en wrang Die onweerstaanbaar Worden opgenomen door De vroegste dauw Tussen de struiken Vervaag je in de grijze lucht En spreid je vleugels Ver van mij vandaan De vlinders verdwenen Samen met jou En lieten mij achter In een schimmig verleden…

liever sta ik aan het roer van deze gedachtenboot die hotst en klotst tegen klippen dobbert maar wat rond over tomeloze rivieren met bochten en stroomversnellingen zonder ooit vaart te minderen liever sta ik aan het roer ziel stuurt boot langs beemden rietkragen onder zacht zonlicht nu pas, lichaam, nu pas ontdek ik jouw ware rang…

het leven ligt er verlaten bij slechts her en der verspreid wat mensen die mij tegemoet komen en dan geruisloos door mij heen lopen mij achterlatend als decor…