Netgedichten

netgedicht (nr. 24.560):

De brief

Lieve onbekende
ik ken je wel, maar ook weer niet
je bent zo vaak in mijn gedachten
de laatste tijd
al heb ik je nooit ontmoet
wat wellicht nooit zal gaan gebeuren
omdat ik me niet openstel

’s nachts mis ik je naast me
al is het alleen maar om te zeggen
dat ik niet kan slapen
of dat het zo koud voelt
zo alleen in dat grote bed
op de lange avonden
kijk ik naar een lege stoel
met de brandende vraag op mijn lippen
“wil je koffie”

er zijn momenten, dat het alleen zijn
me zo vreselijk opbreekt
een mens is geen eiland
soms voel ik me zo rottig
al houd ik me groot en doe alsof
zeg dapper als iemand me vraagt
wil je geen relatie meer
“het zit op de bank en zapt”

maar niemand
behalve de wind
kent die andere fluister
van het alleen zijn
en een je een eiland voelen
te midden van zoveel warm samenzijn