Alle inzendingen over Gevangen

Voorbij de grens van dit nergens Een niemandsland waar zij wonen wil In een verloren omhelzing, ergens Waar ik mijn gevlei verspil Aan haar slurpende ziel Als een behaagzieke randdebiel Vastgepind aan haar vel Gevangen in een zeepbel Wiegt ze mijn spinsels op haar deinende borst Ze bijt speels en spottend in de duim In de badkuip, in het…

De tijd heelt alle wonden dat hoor je overal Maar je oren zijn doof voor dat soort woorden zijn gevangen in een tranendal Je toekomstbeeld valt dan in duigen er is niets meer dat je bindt Maar terwijl de tranen blijven stromen hoor je opeens jullie eigen kind Een band die jullie onverbrekelijk, samen hebben opgebouwd Dat houdt jullie altijd…

Zo vurig m'n verlangen maar ik kan er niet aan toegeven en vraag me af...hou ik mezelf gevangen? Ik wil niets liever dan mijn woorden aan jou binden maar woorden verdwalen en vraag me af...zullen ze ooit hun weg vinden? Je voelt je zo veilig daar maar ik voel je twijfel en vraag me af...ben je wel zo onaantastbaar?…

Dra kijken de kindren weer met die grote ogen van hun moeders die hen in hun blote schoot bewaarden en ingetogen wiegden in sluipend ontluikende moederliefde een trein Hoop stuwt hun hebberige wil naar nakende verrukking: het Verlangen gevangen in een kinderoogpupil "wie heeft er wat in de kerstboom gehangen?…

Het licht gaat aan, het licht gaat uit Jongens vonden hier hun bruid Door de branding van verlangen Wordt het mooi Zo mooi, het lot gevangen Of blijft het alleen jagen, als overal.…

Ik zit gevangen in haar blik. Vurige verlangens vechten zich van binnen vrij. Het probleem "hoe kom ik haar weer tegen ..." is voorbij als ze blijkt te werken in de bakkerij. Een nieuw verhaal? Ik haal mijn schouders op als ik bij de ophaalbrug gekomen ben. Teken ik dit op? Het is een goed begin. Verrek, waar is mijn pen??…

hun wonden in haar nabijheid schaamte maar geen enkele weerklank ondervonden Zegt dat ze hypochonders heten Dan op een kille voorjaarsdag treft haar een niet verwachte klacht waarom ze in haar wolkenloze koepel luid lacht, en in ontkenning stram volhardt De goede raad wordt morrend opgevolgd maar veel te laat en hopeloos verward als een gevangen…

De ziel als een hond met een kunstgebit, gevangen in de draaideur van een warenhuis. Een hoog aan de gevel gekleefd een handvol bejaarde hangjongeren. In de bomen enkele nagesynchroniseerde merels. Op het gazon: een zielig hoopje massa-DNA ter grootte van een molshoop. Je speurt de zwakke uitstraling.…

jouw silhouet ontspannen kijk je naar het beekje dat langzaam voortstroomt in een glittering van hemelsblauw alsof je bang bent te vergeten leg je het vast penseelstreken mengsel van gevoel en kunst je stapt naar achteren en luistert je kijkt betrapt het lijkt wel of je aarzelt twijfelt toch gaat je hand het doek bewerken ik ben gevangen…

Hoe ik verdwaalde in mijn eenzaamheid, bang was om mijn boosheid te uiten, gevangen en doodsbang in een doem van totale verlating en een pijn die gelijk staat aan de meest gruwelijke, sadistische folteringen. Van de min ga ik in de plus, dat scheelt een streepje rechtop dwars door jullie minne tirannie heen.…

van de rivier meerstemmig wat er overblijft van water dat er zal verdampen verre nevels verder drijft Als van de schildpad die het dromen zal zijn rug recht en verstijft en schild voor schild zijn huis zal dragen ver voorbij het wolkenklooster als de hemel die hij optilt als een kleine ganspagode en in eeuwigheid zal dienen zo hij niet gevangen…

te kijk op de straat en die knappe vrouw, die dit alles bedacht ging daarna gewoon naar haar werk ze zou het zo opnieuw doen hij vermoordde zichzelf met haar hulp en nam zestien levens met zich mee zij vertelde het persoonlijk voor de camera, charmant glimlachend op de tv en niemand vermoedde haar akelige rol slechts negen jaren zat ze gevangen…

De muizen hebben we gevangen, de rat werd door de hond gepakt. Bang was ik niet, we waren immers bij elkaar. Weet je nog, dat voorjaar? We kregen onze eerste zoon. We huilden van geluk. Ons leven kon niet stuk. Het was er toch zo heerlijk, ik denk dat steeds maar weer.…

Diepe groeven sloegen dieper nee, dat hield je niet meer tegen je gezicht was droef verzild en oeverloos je vergezicht je stond gevangen in wit licht nog als een pop in stille regen klom de nacht in als een vogel die verbaasd had omgekeken Omgedraaid nog als een kat die zonder staart door donker ging en zilverzout nam van de hemel die met…

Op 4 mei herdenken we de doden en slachtoffers uit de 2e wereldoorlog Om acht uur twee minuten stilte uit respect voor de slachtoffers van de oorlog Ik denk aan wat mijn oma mij vertelde Mijn opa was gevangen genomen en ontsnapt Van Arnhem helemaal naar Utrecht gelopen Toen zag mijn oma hem voor de deur met ingevallen gezicht en zijn tenen kwamen…

De mens die door uw industrieel emplooi zichzelf gevangen zet in een welvaartskooi en zo vergeet dat er aan zijn grootsheid ook beperkingen zijn. Computers uit alle landen vergeet voor even een computer te zijn! Schakel tijdelijk uit al uw bestanden, opdat de mens zich weer bewust wordt mens te zijn.…

Hoe woorden langs haar lijf sluipen, geen binnen-geluid, en in ieder Panorama verliest ze weer zichzelf, stervend in haar eigen beeltenis gevangen, nederig, ongrijpbaar geconfronteerd met elk onuitgesproken verlangen.…

abschied bitte, das komt später” Ze dacht, over niet te lange tijd komt hij terug en besloot op hem te wachten en al die tijd was ze bij hem in gedachten als de laarzen weer door de straten stampten in die eindeloze eenzame bange nachten hoopte ze dat ze hem terug brachten Er was toch om hem te straffen geen rede geen enkel excuus voor straf of gevang…

& laat je van je hoge tonen niet ontluisteren die als druiven langs het metselwerk afduikelen tot ze aan de snaren van de basgitaren blijven hangen Zoals zal blijken zitten we gevangen , zolang we in dezelfde richting blijven kijken De permutator*) stookt zijn snelheid op (Waar de feërieksten lagen in fine fleur vergaderen nu schelle heksen…

kierden de eenzame nacht Hier, hier weefden we ooit vers linnen Het geluid van mijn broze stap klonk Als gefluister tegen oude muren Waar het stof van vezels zich nestelde Om de herinnering niet te verzuren Ze weefden in hun romp een muziek Met klinkende slag en gezangen Rauw in zichzelf en voor hen uniek De echo van trillingen nam mij gevangen…

voeren die niemand wil op veilige afstand volgt de wereld vol afgrijzen wat zij veroordelend daar toch gebeuren laat met een vermorzelende afstand en afwezigheid doden zij hoop en vertrouwen met loze beloften met de durf te accepteren wat niet in mogelijk is de kracht om alles te doen wat in hun vermogen ligt omdat zij hun gedachten niet gevangen…

Bewegingsloos gevangen in een kilte, houdt ze alles echter scherp in de gaten, ze zit, een ding tussen dingen, in een cocon van beklemmende stilte.…

silhouet witte sneeuw op struiken in de winter terwijl de zon even door de wolken kiert een meisje in een roze jurkje met strikjes dat om haar heen zwiert de heerlijke geur van de paarse lavendel die in de tuin uitbundig bloeit een klein zwart katje met witte vlekjes dat nog niet groter is gegroeid al die mooie kleuren gevangen…

Een wrede verstoring van godin’s meditatie toen een woordenbrij haar omsingelde een oeverloze woordenstroom kakelde over de stilte van de watervijver Hera hield geërgerd haar adem in Praatzieke babbels gijzelden de godin sloegen zelfs de zang van de leeuwerik in de wind het zonlicht kleurde slechts in bleke tinten Hera voelde zich een gevangen…

De avond reikt nu al naar de sluimer, de paarse en roze tinten in een stolp gevangen. Zelfs lucht smaakt naar beklemming. Jouw parfum drijft nog in de keuken. Jij ging zonder voortekens Vergeefs zocht ik een vingerafdruk, verzamelde jouw haarlokken in de badkuip. Ik vond geen porseleinen scherven, bewijzen van mijn trilwoede.…

Vroeger vond je me een leuke meid alles moest, niets mocht, totaal geen vrijheid nu ik eindelijk een eigen mening heb wordt die steeds gevangen in jouw web. Kleine meisjes worden ook wel groot ik geef me niet zo snel meer bloot ik wil dat je accepteert hoe ik ben dat je er achter komt hoe slecht je me kent.…

Eenmaal binnen werd het langzaam beter De jas ging uit, De Aardappeleters; nog donker en bruin Op naar Parijs, Zelfportret met strooien hoed: de kleur begint te komen Door naar Arles, De zaaier, de maaier: Zomer in optima forma Geel en Blauw, kleuren als de zon tegen een strakblauwe hemel, gevangen in zijn krachtige penseelstreken.…

De wijnfles van gisteren houdt de geest in haar hals gevangen Die dure bedwelming hebben we niet nodig. Jouw kuiten wenken Glimlachen in een harde zon Het aroma van zand Een zucht strijkt langs de wang.…

Sindsdien gevangen in het web van ruimte en tijd zijn wij duizend doden gestorven: van geboorteschreeuw tot laatste snik leven na leven na leven eendere echo’s van het ‘ik’.…

schuiven weg En hij telt af tot twee en zinkt In een ooghoek ontglipt hem Het groen dat in gelaagde tinten dichtkantelt Zo vergaten wij te vroeg hoe hij groeit De romp in de breedte De wortel in de diepte De dij in de lengte Zijn taal in de ruimte Zo ontwaakt hij dan, een beetje hondsblij Door iets van niets geboeid Bijvoorbeeld een gevangen…