Autistisch kind
Ze zit achter in een bank alleen,
haar brede wat ouwelijke gezicht
is strak en ziekelijk vaal,
schuw kijkt ze om zich heen.
Diep over een boek gebogen,
de lippen samengeknepen,
zit ze moeizaam spellend te lezen,
met grote verbaasde ogen.
Haar klasgenoten zijn druk, maken
rumoer, roepen en zingen,
springen wild om haar heen,
het lijkt haar niet te raken.
Bewegingsloos gevangen in een kilte,
houdt ze alles echter scherp in de gaten,
ze zit, een ding tussen dingen,
in een cocon van beklemmende stilte.
De leerkracht toont mij een tekening,
die aankomt als een trap in het gelaat:
een verwrongen gezicht,
diep gekrast in felle kleuren,
de ogen stijf dicht,
de mond, een gapend gat,
opengesperd wagenwijd.
Het lijkt een hopeloos gebeuren,
een niet te winnen strijd,
ik raak de beelden nooit meer kwijt,
levenslang achtervolgen mij de vragen:
wie is ze, wat is haar werkelijkheid?
27 april 2023
Geplaatst in de categorie: kinderen
In het dagelijks leven zie je dat een autistich kind niet de ogen sluit (hoewel dat wel eens gebeurt, bijvoorbeeld als reactie op overprikkeling), maar van de ander "weg kijkt" en vanuit de ooghoeken toch de zaak in de gaten probeert te houden. De ogen dicht houden zou de werkelijkheid immers nog "gevaarlijker" maken.
Toch een vraag...in de tweede strofe kijkt ze met grote verbaasde ogen, op de tekening niet. Waarom?